Το καλοκαίρι συνεχίζεται ακάθεκτο, αλλά μέχρι να τελειώσει είναι αδύνατο να εμφανιστούν τραγούδια που να το έχουν σημαδέψει περισσότερο από το Get Lucky και το Blurred Lines. Και τα δύο παγκόσμιες επιτυχίες που θυμίζουν άλλες εποχές [όταν οι επιτυχίες ήταν πραγματικά επιτυχίες] και τα δύο από εκείνα που καταλήγουν να σου γίνουν κόλλημα, ακόμα κι αν στην αρχή σε κάνουν να βγάζεις σπυράκια [ξέρω κάποια που έβγαζες φλύκταινες με το Get Lucky], και στα δύο τραγουδάει ο Pharrel [πολύ κωλόφαρδος, το 2013 είναι η χρονιά του].
Το Blurred Lines του Robin Thicke ακούγεται σαν διασκευή στο Wanna be starting something του Michael Jackson, αλλά όταν ακούσεις το ολόκληρο το άλμπουμ του [ένα ποπ διαμάντι, μπορεί να είναι και πιο το απίθανο, feel-good άλμπουμ της χρονιάς] καταλαβαίνεις ότι ναι, είναι δεξιοτέχνης στο κλέψιμο, τίποτα εδώ μέσα δεν είναι τυχαίο. Το Oh la la ακούγεται σαν κομμάτι απ’ το Off the wall και το Give it 2 u με τον Κέντρικ Λαμάρ είναι σαν το πιο σέξι κομμάτι απ’ το Bad, ενώ στο The Good Life γίνεται Τζον Λένον με μια μπαλάντα που θα μπορούσε να περάσει ξώφαλτσα απ’ το Double Fantasy [χωρίς τη Γιόκο Όνο, ευτυχώς].
Για το Get Lucky δεν χρειάζεται να γράψω ούτε λέξη επιπλέον. Μόνο το «Μπορεί να Βγω» του Ρέμου μπορεί να το συναγωνιστεί στο airplay.
Το Nocillo Galzerano είναι ένα «σπιτικό» λικέρ σκούρου καφέ χρώματος που φτιάχνουν για γενιές οι Galzerano, μια οικογένεια στο Cliente, από μία παλιά, παραδοσιακή συνταγή. Περιέχει αλκοόλ, καρύδια και κάποια μπαχαρικά που του δίνουν αυτή τη μοναδική γεύση και τα αρώματα. Η παράδοση λέει ότι τα καρύδια πρέπει να μαζευτούν στις 24 Ιουνίου όταν είναι σχηματισμένα, αλλά ακόμα με το πράσινο περίβλημα ζουμερό, γεμάτα αρώματα και τανίνες, γιατί χωρίς αυτά το λικέρ δεν αξίζει μία.
Μαζεύουν λοιπόν τα καρύδια, τα περνάνε από ένα χειροκίνητο μηχάνημα και τα συνθλίβουν, τα βουτάνε σε μία ταμιτζάνα με αλκοόλ, ρίχνουν και τα μπαχαρικά και τα αφήνουν για 40 μέρες να τα λιάσει ο ήλιος του Cliente. Μετά φιλτράρουν το υγρό και το βάζουν σε μπουκάλια [μικρά μπουκάλια, επειδή είναι λίγο και πολύτιμο]. Όσο παλιώνει, το Nocillo Galzerano αποκτάει πιο ντελικάτη γεύση και δυναμώνουν τα αρώματα και γίνεται τούρμπο, επειδή έχει 49 βαθμούς αλκοόλ.
Τα μπουκάλια τα αριθμούν ένα-ένα και τα υπογράφει ο παραγωγός, μετά τα στέλνουν σε επιλεγμένα μαγαζιά και διαγωνισμούς ποτών [και κερδίζουν].
Ο Τζιοβάνι που μας το πρότεινε μας είπε «αφήστε τα λιμοντσέλα και ψάξτε αυτό που είναι όντως μοναδικό», αλλά είχαμε προλάβει ήδη και είχαμε πάρει λιμοντσέλα.
Το Nocillo Galzerano έχει και σάιτ και σελίδα στο Facebook αλλά είναι στα ιταλικά.
Τα λιμοντσέλα επίσης δεν είναι όλα ίδια. Υπάρχουν λιμοντσέλα που μοιάζουν με κατούρημα, υπάρχουν πιο διαυγή, πιο θολά, πιο μαλακά στη γεύση, πιο πιπεράτα που σου μουδιάζουν τη γλώσσα, με πιο πολλούς βαθμούς, με πιο λίγους, τέλος πάντων, πρέπει να δοκιμάσεις πολλά για να βρεις τι σου αρέσει. Και τα καλύτερα είναι αυτά που είναι από μικρούς παραγωγούς, αλλά άντε να τα πετύχεις.
Το πιο καλό λιμοντσέλο που δοκιμάσαμε ήταν το Sattorra Teranova. Μας έδωσαν και τη συνταγή μαζί με ένα σχέδιο με λιμοντσέλα [τα τεράστια λεμόνια που είναι σαν πεπόνια].
σχόλια