Ήρωες του σήμερα, άνθρωποι που αφήνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, την ήρεμη καθημερινότητά τους και τρέχουν σε επικίνδυνες ζώνες, προκειμένου να σώσουν εκατοντάδες ζωές. Έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις και συνειδητοποιούν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο. «Όποιος ήταν πρόθυμος να περιθάλψει τα θύματα του Έμπολα διέτρεχε τον κίνδυνο να γίνει κι αυτός θύμα», είχε γράψει πριν λίγο καιρό το περιοδικό «TIME», όταν ανακήρυξε «Πρόσωπο του 2014» τους «Μαχητές του Έμπολα». Ανάμεσα σε αυτά τα πρόσωπα ήταν και ο Μιχάλης Παπαγεωργίου,υπεύθυνος παροχής ύδατος και δημόσιας υγιεινής στο πρόγραμμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για την αντιμετώπιση του Έμπολα στη Γουινέα και τη Λιβερία. Ο Μιχάλης περιγράφει συγκλονιστικές εικόνες καθώς και το πώς είναι να ζεις με το φόβο και να αντιμετωπίζεις μια φονική επιδημία. «Η συμμετοχή μου στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα έχει δυναμώσει την πεποίθησή μου ότι πολλές καταστάσεις μπορούν να επιλυθούν αν μπούμε στον κόπο να καταλάβουμε κάποιον που βρίσκεται σε διαφορετική θέση» λέει χαρακτηριστικά.
Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται για πρώτη φορά σε ελληνικό μέσο.
Πώς οδηγείται κανείς στην απόφαση να ενταχθεί και να βοηθήσει στους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα»;
Ο καθένας που εντάσσεται στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα έχει τη δική του απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Σίγουρα όμως το κίνητρό του δεν είναι τα χρήματα, καθώς η αποζημίωση που παίρνουμε είναι από τις μικρότερες σε σχέση με άλλες οργανώσεις και φορείς. Ούτε όμως και για να βολευτεί . Είναι πολύ απαιτητικό να τρέχεις σε ζώνες με λιμούς, πολέμους και τυφώνες.
Στην περίπτωσή μου, η απόφαση ήταν συνδυασμός αρκετών παραγόντων. Από τη μία πλευρά, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μου δίνουν την ευκαιρία να εργαστώ σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αντικείμενο, την τεχνική υποστήριξη υποδομών υγείας σε μέρη και καταστάσεις όπου υπάρχει τεράστια ανάγκη για παροχή ιατρικής φροντίδας. Από την άλλη πλευρά, για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν ως βασική αρχή της δράσης τους την πλήρη πολιτική ουδετερότητα, που σημαίνει ότι γνώμονας για οποιαδήποτε παρέμβαση της οργάνωσης στον κόσμο, είναι αποκλειστικά οι ανθρώπινες ανάγκες, πέρα δηλαδή από πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις καθώς και για το αν τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα ή όχι σε αυτές τις κρίσεις.
Μπορείς να μας περιγράψεις εικόνες που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Είμαι γεμάτος εικόνες, καλές και κακές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους κρατούμενους σε φυλακή της Σομαλίας που αναγκάζονταν να μοιράζονται μία τουαλέτα ανά κελί των 40 ατόμων. Τον θάλαμο στη μαιευτική κλινική στο Αφγανιστάν που έπρεπε να περιμένω να φορέσουν μπούρκα οι ασθενείς μας για να μπω μέσα. Αλλά και από την πρόσφατη αποστολή κατά του Έμπολα στη Λιβερία, δεν θα ξεχάσω ποτέ δύο 5χρονα κοριτσάκια που ήταν πετρωμένα σαν ρομπότ από το φόβο, όχι όμως για τον Έμπολα αλλά για τον τρόπο που τους συμπεριφερόταν το υπόλοιπο χωριό λόγω του πανικού. Ορισμένες φορές υπάρχει κάτι θετικό ή αναπάντεχο. Για παράδειγμα τα κοριτσάκια στη Λιβερία προέκυψαν τελικά αρνητικά στον Έμπολα και όταν βγήκαν από την κλινική μεταμορφώθηκαν ξανά σε φυσιολογικά παιδιά 5 χρονών που έχουν ανάγκη το παιχνίδι και γελούν με τους περίεργους λευκούς. Άλλες φορές όμως τα πράγματα ήταν πιο γκρίζα. Οι κρατούμενοι στη Σομαλία αν και ήταν χαρούμενοι με τις επιπλέον τουαλέτες που χτίσαμε και με το γεγονός ότι έφυγαν τα έντομα όταν σοβατίσαμε τα κελιά τους, για μένα εκείνη η φυλακή εξακολουθεί να είναι από τα χειρότερα μέρη που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου.
σχόλια