{- So then,what do you believe in ?
-Sex and death.
Two things that come once in a lifetime.
But at least after death you're not nauseous.}
Στον Υπναρά ( The Sleeper,1973) αυτό το ντελίριο δυστοπίας, ο Γούντυ Άλλεν ξυπνά μετά από διακόσια χρόνια κατάψυξης. Τον νέο (κουκουρούκου) κόσμο κυβερνά η μύτη ενός δικτάτορα. Όλοι τον κυνηγούν, όλοι τον διεκδικούν. Η στέψη του ως Μις Αμερική (μετά από έναν σατανικό επαναπρογραμματισμό που του κάνει το μυαλό σουρωτήρι) είναι μια από τις πιο σκληρές σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου (μου). Σε γδέρνει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι - εκεί που χτυπιέσαι στα γέλια βλέποντας τον κακομοίρη κατεψυγμένο Μάιλς συγκινημένο ανάμεσα στις μις με τα μαγιώ, ξεκολλά ξαφνικά το πρώτο κομμάτι σου.
Τη σκέφτομαι συχνά εσχάτως και τη σκηνή και την ταινία. Ο Γούντυ από το εβδομηντατρία χτυπούσε καμπανάκι. Σ' αυτό το φουτουριστικό τέκνο του Όργουελ και των αδελφών Μαρξ, σ' αυτή την κοντινομακρινή χώρα του orgasmatron και της μυστικής αστυνομίας,των παρανοϊκών δικτατόρων και των Mac Donald's, όλα λειτουργούν σαν αναμνήσεις από το μέλλον. Ένα μέλλον, δυο βήματα απ' το παρόν, ένα μέλλον που σε λίγο θ' αρχίσει να χτυπάει κουδούνια.
Δε θέλει πολύ. Ένας μικρούλης επαναπρογραμματισμός είναι. Ένα γάγγλιο δεξιά, δυο βηματάκια από τον κροταφικό λοβό, ένα τι πιο κει η παρεγγεφαλίδα. Κι ευθύς στέφεσαι και Μις Αμερική και Μις Αμφίπολη και Μις Ελγίνεια και Μις Oι Γερμανοί είναι φίλοι μας και Μις Τι να την κάνω την υγειονομική περίθαλψη με τόσο Αττικό Φως και Μις Πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή και Μις Ματ και Βία κι ύστερα παραλία κι όποια Μις ονειρευτεί ο καινούριος σου διορθωμένος μετωπιαίος.
Δε θέλει πολύ.
-Δε θέλει σχεδόν καθόλου.
σχόλια