Υπάρχει κάτι που με διασκεδάζει αφάνταστα με τα κόκκινα μήλα. Δείχνουν τόσο χαρούμενα, λαχταριστά, διαθέσιμα, προκλητικά όσο τα κρατάς στο χέρι σου ολόκληρα μόνο και μόνο για να μετατραπούν, στην καλύτερη περίπτωση, σ'ενα παιδικό ή comfort food μόλις αφαιρέσεις το περίβλημά τους. Κομπόστες για παιδιά ή για αρρώστους, μηλόπιτα της γιαγιάς για τα εγγόνια, άντε κανα τσάτνει μ'ενα πλήθος μπαχαρικών για "υποστήριξη": έτσι καταλήγει το "πεταχτούλι" μηλαράκι αν το ξεφλουδίσεις.
Για να είμαι ειλικρινής, πάντα με διασκέδαζε αυτό που ονόμαζα "παράδοξο του μήλου" όπως και η εμμονή των γύρω μου πρώτα να διακρίνουν και μετά να ορίζουν το "φαίνεσθαι από το είναι". Θα λεγε κανείς πως ένα πληθος ανθρώπων εξαντλεί τη σχέση του με τη φιλοσοφία και το στοχασμό σε κάτι που στην πραγματικότητα είναι αστείο και να το συζητάς ακόμα. Από πού προκύπτει το αίτημα να είσαι "κάτι", κατά προτίμηση "ένα", στη συνέχεια να το δηλώνεις, μετά να το δείχνεις, μετά οι άλλοι να το εισπράττουν και τέλος να λογοδοτείς αν τυχόν ξεφύγεις από τον ορισμό; Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως να μάθω, με απασχολεί ότι γίνεται και όταν το εντοπίζω το αξιολογώ ως ένδειξη περιορισμένης κοινωνικοποίησης και επιφανειακής τριβής με τις εμπειρίες του βίου. Κάποιος αληθινά "περπατημένος" γνωρίζει πως "είναι" αυτό που βλέπει στα μάτια κάθε ανθρώπου που συναντά στη ζωή του. Κάθε άνθρωπος κι ένας διαφορετικός καθρέφτης, διαφορετικής αξίας και ποιότητας, διαφορετικής ευκρίνειας και ακρίβειας στο είδωλο που θ'αποτυπώσει.
Οπότε, αυτό που λέμε "αυτογνωσία" δεν είναι κάτι άλλο εξόν από συλλογή εικόνων του εαυτού σου όπως τον διακρίνεις στον άλλο. Αν ο συλλογισμός μου είναι σωστός, τότε το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: το "είναι" σου ορίζεται από τους καθρέφτες στους οποίους θα το διακρίνεις. Εχει σημασία να είναι ακριβοί. Για παράδειγμα αν πιστεύεις ότι είσαι μήλο, είναι βαρετό ο καθρέφτης να σε δείχνει διαρκώς μηλόπιτα ή ακόμα χειρότερα μια βαρετή κομπόστα. Γιατί το ξέρεις, υποθέτω, ότι κάποια στιγμή το περίβλημα αφαιρείται οπότε, τί μένεις κάθε φορά;
Το δύσκολο, λοιπόν, είναι να έχεις πρόσβαση σε ακριβούς καθρέφτες. Α! Και να ξέρεις να μαγειρεύεις τα μήλα ώστε να μην έχουν την ίδια γεύση και καταλήγουν βαρετά. Με την ανεύρεση του καλού καθρέφτη, έχω αποφασίσει ότι θα παλεύω σε όλη μου τη ζωή, "ως έχει ποδών!" που έλεγε και ο μέγας Πλάτων. Με τα μήλα, έχω ήδη να επιδείξω κάποιες μάλλον ενδιαφέρουσες επιδόσεις αν και εν προκειμένω, δεν χρειάζονται μετριοφροσύνες. Τα κόκκινα μήλα στα χεράκια μου λάμπουν περισσότερο αφού τα ξεφλουδίσω. Γιατί να το κρύψωμεν άλλως τε. Είχα δίλημμα ποια συνταγή να γράψω. Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω αυτή για την κομπόστα σε τσάι Earl Grey και βανίλια αλλά ήταν πολύ αέρινη. Ο καιρός απαιτεί στιβαρές παρουσίες με έμφαση στη λέξη "παρουσίες", πάντα σ'ενα αγαπησιάρικο συμφραζόμενο γιατί όπως λέει και μια γνωστή μου "μόνο τέχνη (της μαγειρικής, εν προκειμένω) και αγάπη". Να την μάθετε να τη φτιάχνετε αυτή τη συνταγή, κόρες ακαμάτρες. Είναι για υποψιασμένους μάγειρες και ουρανίσκους. Μην σας τάζουν μήλα και σας ταίζουν τελικά την ίδια κομπόστα. Στην τελική παιδιά είμαστε ή άρρωστοι; Ε;
*Ψητά μήλα με αποξηραμένα φρούτα του δάσους, Vinsanto και biscotti*
Ήρθε η Κυριακή και λες να πετάξεις ένα μήλο στο φουρνο. Πουρκουά σκέτο και πάλι τα ίδια; Το Vinsanto είναι ένα ιδιαίτερο γλυκό κρασί με επίγευση καρπών και σταφίδας και ταιριάζει τέλεια τόσο με το μήλο όσο και με τ'αποξηραμένα φρούτα του δάσους (ό,τι βρείτε στο σούπερ μάρκετ) και κλασικά, συνοδεύονται από ιταλικά μπισκότι. Ο συνδυασμός είναι τέλειος. θα χρειαστούμε σφιχτά μήλα γιατί πρέπει ν'αντέξουν στις περιπέτειες που τους ετοιμάζουμε και καλής ποιότητας μπισκότι. Κανονικά η συνταγή σερβίρεται και με παγωτό αλλά έχω μια αδυναμία στη χλιαρή κρεμ ανγκλεζ. Προτιμείστε τη δεύτερη. Η συνταγή δεν είναι δύσκολη αλλά μια στοιχειώδης εμπειρία απαιτείται. Οι υπόλοιποι μην πτοειθείτε! Μήλα θα ψήσουμε, δεν θα χειρουργησουμε εγκέφαλο! Πάμε!
Υλικά
1/2 φλυτζάνι Βινσάντο (προφανώς Σαντορίνης)
1/4 φλυτζ. αποξηραμένα φρούτα του δάσους. Και ανάμεικτα μια χαρά.
1 1/5 φλυτζι. τριμμένα μπισκότι. Δηλαδή χρειαζόμαστε περίπου 6. Να είναι καλής ποιότητας.
Τ'ασπράδια από τρία μεγάλα αυγά (σε θερμοκρασία δωματίου)
3 κουταλιές μέλι από θυμάρι.
5 μεγάλα και σφιχτά κόκκινα μήλα.
Χυμό από μισό λεμόνι
1/4 φλυτζ. βούτυρο, λιωμένο αλλά σε θερμοκρασία δωματίου.
Κρεμ Ανγκλαιζ, αρωματισμένη με Βινσάντο για τους προχωρημένους (έχω δώσει ήδη συνταγή).
Εκτέλεση.
Σ'ενα μπωλάκι και για κανα διήμερο, μουλιάζουμε τα αποξηραμένα φρούτα στο Βινσάντο.
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180C. Βουτυρώνουμε ένα ρηχό ταψί, καλύτερα κεραμεικό, που να χωράει, όρθια, τα έξι μήλα. Το βάζουμε στην άκρη.
Ρίχνουμε τα μπισκότι στο μπωλ του μίξερ και τα κονιορτοποιούμε. Προσθέτουμε το ένα ασπράδι αυγού και χτυπάμε λίγο μέχρι να ανακατευθούν καλά. Μεταφέρουμε το crumble σ'ενα μπωλ και προσθέτουμε τα μουλιασμένα φρούτα, μαζί με το κρασί και το μέλι. Αφήνουμε το μείγμα για λίγο ώστε ν'απορροφήσουν τα μπισκότι το κρασί.
Λίγη προσοχή τώρα εδώ. Ξεφλουδίζουμε τα μήλα από πάνω αλλά μέχρι τη μέση περίπου, αφήνοντας το υπόλοιπο όπως είναι, με το φλούδι. Au naturel που λέμε και στο χωριό μου. Με αυτό τον τρόπο τα μήλα θα "ανοίξουν" κατά το ψήσιμο και θα μοιάζουν με λουλούδια. Με το εργαλείο που αδειάζουμε τα πεπόνια, σκάβουμε πολύ προσεκτικά το εσωτερικό των μήλων, όχι μέχρι κάτω!, για να τα γεμίσουμε. Μ'ενα βουρτσάκι περνάμε τα καθαρισμένα μήλα πρώτα με χυμό λεμονιού και μετά με λίγο λιωμένο βούτυρο.
Χτυπάμε σε μαρέγκα τα δύο αυγά (από τα τρία, το ένα το χρησιμοποιήσαμε ήδη) και την ανακατεύουμε ελαφριά στο μείγμα. Ελαφριά, για να μην πάρει το μείγμα πολύ αέρα και έχουμε προβλήματα στο ψήσιμο.
Μ'ενα κουτάλι γεμίζουμε τα μήλα με τη γέμιση. Στη συνέχεια βουτυρώνουμε πάλι τα μήλα και τα πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη. Λίγη, είπα!
Ψήνουμε τα μήλα για 40 ή 45 λεπτά στους 150C. Πρέπει να ροδίσουν και ν'ανταποκρίνονται με επιτυχία στο τεστ του μαχαιριού. Μόλις ψηθούν, τα βγάζουμε από το φούρνο, τ'αφήνουμε να κρυώσουν λίγο και τα σερβίρουμε με την κρεμ ανγκλαιζ. Καλή επιτυχία!
σχόλια