Από τότε που ανέλαβε το Εθνικό Θέατρο, ο Γιάννης Χουβαρδάς έχει αληθινά πετύχει να δημιουργήσει μια καθαρά ανταγωνιστική δυναμική απέναντι στο καθαρά εμπορικό θέατρο, ή στο λεγόμενο εμποροκαλλιτεχνικό. Αυτό σημαίνει ότι οι παραγωγές του έχουν πάντα ικανή καλλιτεχνική παρουσία κι επίσης μεγάλη απήχηση. Αυτό του το οφείλει το Εθνικό Θέατρο, επειδή ο ίδιος έχει τη διορατικότητα ν’ απλώνεται σε πράγματα που είναι αρκετά αβανγκάρντ αλλά και σε πιο κατεστημένα θέματα, δίνοντας νέες προεκτάσεις. Πιστεύω, λοιπόν, ότι έχει πραγματικά ασκήσει επίδραση στα θεατρικά πράγματα, ιδιαιτέρως στην αναδόμηση του Εθνικού Θεάτρου. Άρα, έχουμε εδώ ικανότητες οργανωτικές και διοικητικές, με αποτέλεσμα το Εθνικό Θέατρο, σήμερα,
να έχει και λάμψη και αποδοτικότητα. Επίσης, βλέπω ότι ο ίδιος, έχοντας την ικανότητα να επιλέγει ένα ρεπερτόριο επιφανειακά αντιφατικό, δουλεύει πολύ σωστά, γιατί έχει χτυπήσει φλέβα κυρίως σε κόσμο που δεν πήγαινε στο θέατρο, ενώ ταυτόχρονα έχει επαναφέρει κι ένα κοινό, συνηθισμένο στα κλασικά έργα, το οποίο τώρα τα δέχεται με εκσυγχρονισμένο τρόπο. Για παράδειγμα, πέρυσι, με την Ιλιάδα, το θέατρο ήταν πάντοτε γεμάτο. Φέτος φέρνει τον Πλάτωνα και τη φιλοσοφία. Και τα δύο εγχειρήματα είναι έξυπνες ιδέες, με μικρό κόστος και μεγάλη απήχηση. Η τάση του Χουβαρδά να δίνει την ευκαιρία σε συλλογικά και ατομικά πειράματα είναι αξιοσημείωτη. Αλλά αυτό που
έχει τη μεγαλύτερη σημασία για μένα είναι ότι πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του ως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, είναι ταυτόχρονα ο ίδιος εξαιρετικός σκηνοθέτης.
σχόλια