Aθήνα και χιόνια δεν είναι αυτονόητες έννοιες. Αλλά να που κοντεύουν να γίνουν σε αυτή την τόσο απρόβλεπτη ανατολή του νέου αιώνα. Εκεί λοιπόν που κοντεύαμε να ξεχάσουμε πώς είναι η νιφάδα, μας πήρε και μας σήκωσε (με την καλή έννοια). Έχουμε και λέμε: τριήμερος συγκλονιστικός χιονιάς παραμονές των Φώτων του 2002, χιονο-καταιγίδα την Τσικνοπέμπτη του 2004, μέσα σ’ ένα απόγευμα θαβόμαστε στο χιόνι, μια πιο light εκδοχή το χειμώνα του 2006 και το μαγικό Σαββατοκύριακο του περασμένου Φεβρουαρίου. Όπως φαίνεται, ο καιρός μας κάνει τη χάρη τις χρονιές με ζυγό αριθμό, οπότε φέτος είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε μικρό καλάθι. Αλλά, ας είναι. Μαθημένοι στη στέρηση που μας κληροδότησε το τελευταίο μισό της δεκαετίας του ‘90, θα κάνουμε υπομονή. Όταν, όμως, ο κ. Ζιακόπουλος θα ξαναχαμογελάσει πονηρά στην ερώτηση της Μαρίας Χούκλη («Θα το στρώσει και στο κέντρο κύριε Ζιακόπουλε;»), εμείς θα ξέρουμε.
σχόλια