Διάβασα το άρθρο του καθηγητή Δουζίνα στη Guardian ''Στην Ελλάδα βλεπουμε τη Δημοκρατία εν δράσει'', που ως συνήθως παρουσιάζει τις επιθυμίες του ως γεγονότα.
Προφανώς ο κύριος καθηγητής δεν έχει κατέβει ποτέ στο Σύνταγμα, γι αυτό και παραλληλίζει την Συνέλευσή της με την Αρχαία Αγορά. Ξεχνά κάτι θεμελιώδες: Στην Αρχαία Αγορά μιλούσαν μερικές εκατοντάδες Αθηναίοι πολίτες, ενώ οι χιλιάδες των δούλων και των γυναικών ήταν κλεισμένοι σπίτι χωρίς δικαίωμα ψήφου ή ομιλίας.
Στο Σύνταγμα συμβαίνει το αντίθετο. Σε μια κοινωνία στην οποία πάλι ο κυρίαρχος λόγος διαμορφώνεται από μια ολιγαρχία μέσων, οι αποκλεισμένοι παίρνουν διακαιωματικά το λόγο και μιλούν.
Λένε και πολλές μπούρδες - διότι είναι χρόνια αποκλεισμένοι και απαίδευτοι στην αληθινή δημοκρατία. Ωστόσο μιλούν, κι αυτό έιναι κάτι.
Αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα έχει κάτι από πνεύμα Εξέγερσης (θνησιγενούς κατά τη γνώμη μου), αλλά όχι από Αθηναική Δημοκρατία. Περισσότερο θυμίζει (και μιμείται) τις φλογερές συνελέυσεις των αριστερών επαναστάσεων (τηρουμένων των αναλογιών!) παρά την επιχειρηματολογική ρητορία των ελεύθερων πολιτών της Αθήνας.
Πού θα οδηγήσει, κανείς δεν ξέρει.
Αυτό που όλοι ξέρουμε είναι ότι κανένα μάθημα δημοκρατίας δεν έβλαψε ποτέ κανέναν-όσο τραυλό κι αν ήταν.
Είχα γράψει κάτι παρεμφερές παλιότερα: Το τέλος της δημοκρατίας έτσι όπως τη ξέρουμε
σχόλια