"Από τότε που ήρθα στον κόσμο τούτο, κατοικώ στο ίδιο σπίτι. Το σπίτι μου βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την μάντρα του Γ' νεκροταφείου Αθηνών. Όλη μου η ζωή εξελίχθηκε εκεί, λίγα μέτρα πιο κει από τους νεκρούς. Στον πεζόδρομο δίπλα στην μάντρα παίζαμε κάθε απόγευμα όταν ήμασταν παιδιά. Υπέροχη παρέα εγώ και τα γειτονάκια μου. Κρυφτό, μπάλα, ποδήλατα και ό,τι άλλο... Καμιά φορά έπεφτε η μπάλα πίσω από την μάντρα. Τα αγόρια πήδαγαν τον τοίχο για να τη φέρουν. Δεν είχαμε ιδιαίτερη συναίσθηση οτί εκεί ήταν ο τόπος αυτών που έχουν φύγει.
Δεν ξέρω αν φταίει που μεγάλωσα εδώ, αλλά τα νεκροταφεία μου ασκούν πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία. Με συναρπάζει αυτή η τεράστια ηρεμία που νιώθω στα νεκροταφεία και αυτή η μαγεία του να φτάνεις τόσο κοντά στο αποκρυφιστικό. Σε κάτι που δεν καταλαβαίνεις καθόλου. Και που ασκεί τόση τεράστια συναισθηματική έλξη σε όλους. Η απώλεια, η θλίψη, η φυσική εξέλιξις. Η ανυπαρξία. Τα μάρμαρα. Το δέος. Ο σεβασμός. Η ησυχία. Η εικαστική καθαρότητα.
Ένα κάποιο απόγευμα ήμουν στο σπίτι μου και αγκαλιά με την κιθάρα τριγύριζα μια μελωδία που μου είχε καρφωθεί εκείνον τον καιρό στο κεφάλι. Χαμένη στις σκέψεις, άκουσα ξαφνικά ήχο πιάνου και μια περίεργη στεντόρεια φωνή να τραγουδά. Ή να ψάλλει. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που άκουγα και από ποιον προερχόταν. Μου πέρασε από το μυαλό πώς είναι κάποιος ψάλτης που ακούγεται από τα μεγάφωνα της εκκλησίας του νεκροταφείου.
Βγήκα στο μπαλκόνι μου και συνειδητοποίησα πως ήταν ένας γείτονας μου, ένα από εκείνα τα παιδιά που παίζαμε μαζί στον πεζόδρομο δίπλα στη μάντρα. Έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε πολύ δυνατά. Με μια επιτηδευμένη βραχνή φωνή. Το τραγούδι του ήταν όμορφο μα σαρκαστικό και κωμικό. Ο παλιός μου φίλος έκανε ηχητικό χιούμορ. Με έκανε να χαμογελάσω, και για κάποιον λόγο μου έφερε στο μυαλό τον θεό Διόνυσο. Εκείνον τον πλακατζή θεούλη που του άρεσαν τα τραγούδια και τα αστεία.
Όταν έκλεισα το παράθυρο μου χαμογελώντας και ξανακράτησα την κιθάρα μου, είχα ήδη μια σκηνή να επαναλαμβάνεται μέσα στο μυαλό μου: μπροστά στο σπίτι μου, δίπλα στη μάντρα του νεκροταφείου μια παρέα χορεύει σε κύκλο. Γύρω - γύρω. Πιασμένοι χέρι - χέρι. Ένας θεός πάνας, ένας ιερέας, ένας κωμικός-φαρσερ και ένας πιανίστας. Και γύρω τους πουλάκια πετούν. Και πιο δίπλα οι νεκροί κοιμούνται.
Σχεδόν αυτόματα, η ορφανή απο λέξεις εκείνη μελωδία που δούλευα, μετουσιώθηκε σε ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι ξέγνοιαστης μελαγχολίας. Όπου μια ασυνήθιστη, σουρεαλιστική παρέα χορεύει αέναα στο δρόμο μπροστά από το σπίτι μου. Γύρω - γύρω. Πάντα σε slow motion. Χωρίς να φοβούνται τους νεκρούς άλλα με επίγνωση του ότι βρίσκονται πολύ κοντά τους."
Η Nalyssa είναι ένα από αυτά τα κορίτσια με τα theremin. Έβγαλε ένα πολύ ωραίο δίσκο με τα χεράκια της και τώρα περιμένουμε και τα υπόλοιπα. www.nalyssagreen.com
σχόλια