Μια ολότελα ευχάριστη έκπληξη με περίμενε σήμερα από την διόλου ευχάριστη θέση της φίλης μου Μαρίνας.
Και λέω ευχάριστη παρόλο που αγαπάω τη φίλη μου και θέλω το καλό της, μόνο και μόνο γιατί ικανοποίησε το δικό μου εγωιστικό πόθο της φυγής. Φυγή από την τρέχουσα ματαιότητα που με κατακλύζει όλο και περισσότερο. Μάταιο να πείσω τους πελάτες να πληρώσουν, μα δεν έχουν, μάταιο να πληρώσω την εισφορά, τι θα σώσει όταν φιμώνονται σκάνδαλα 800εκ ευρώ, μάταιο και να γίνουν εκλογές, ανίκανοι όλοι, μάταιο να κάνω και δίαιτα, ας έχω και λίγο ξύγκι για τα κρύα μιας και θέρμανση γιοκ, μάταιο, μάταιο, μα για κάτι άλλο έλεγα, α ναι, Μαρίνα, η ευχάριστη έκπληξη.
Μαρίνα, αχ Μαρίνα. Ψηλή, αδύνατη, μελαχρινή, με χιούμορ, ροκ διάθεση και ταξιδιάρα ψυχή. Όχι, όχι. Σε μια άλλη διάσταση τούτης γης που την πατούμε η Μαρίνα είναι μόνο μια 32χρονη γεροντοκόρη. Συγγενείς και φίλοι από το χωριό θεώρησαν ηθικό χρέος προς την ατυχή οικογένεια της (σσς μη τους ακούσουν) γεροντοκόρης να την προξενέψουν με τον Κώστα, αστυνομικό και καλό παιδί. Μα τι μου λέτε τώρα είναι η πρώτη αντίδραση της φίλης μου, πάμε καλά? Μα κάτσε βρε παιδί μου λέει ο γλυκύτατος (πράγματι) πατέρας της, δε χάνεις και κάτι, είναι καλό παιδί και λεβέντης! Χμ…
Η Μαρίνα είχε την ατυχία να συμβουλευτεί εμένα, η οποία, ούσα ευξεγισμένη βλαχάρα εξ Ηπείρου ορμώμενη εννοείται δεν έχω πρόβλημα να της πω «μα δεν χάνεις και συ κάτι να πας για έναν καφέ, είναι και λιβέντ’ς!» (λιβεντ’ς: λεβέντης, η αξάν αναδύει κρυφά νοήματα).
Τι να’ κανε κι αυτή, σου λέει δεν μπορεί, ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε, μήπως πράγματι είμαι λοξή και γεροντοκόρη, και άντε, πες πες ο μπαμπάς, πες πες η μαμά, πες πες κι η φίλη, πήγε τον καφέ.
Ο καφές αποδείχτηκε ανέλπιστα καλός. Ελληνικός με ολίγη, ψημένος με μεράκι, ζέστανε το κατά τα λοιπά εντελώς αδιάφορο ραντεβού με τον λιβέντ’. Δε λέω, είπε η Μαρίνα, φαινόταν πολύ καλό παιδί, αλλά δεν είχε καθόλου αίσθηση του χιούμορ, άσε που θεωρεί ότι ζώντας 5 χρόνια στη ζούγκλα της πόλης κατάλαβε ότι μόνο στο χωριό θέλει να μείνει, για πάντα! Μα με φαντάζεσαι ποτέ με έναν τέτοιο άνθρωπο?
Την επόμενη μέρα..
-Μαρίνα? Τι κάνεις? Ο Μιχάλης είμαι! (Μιχάλης, πρωτεργάτης του προξενιού, ετών 50, ποτέ δεν της είχε ξανατηλεφωνήσει)
-Μιχάλη εσύ? Τι κάνεις?
-μια χαρά, όλα καλά. Κρύο ε? Και για πες, πώς πήγε με τον Κώστα? Καλό παιδί ε?
- ναι πολύ καλό παιδί, σε ευχαριστώ για τον ενδιαφέρον σ…
- και πότε θα ξαναβρεθείτε?
- αυτό νομίζω αφορά τους άμεσα ενδιαφερόμενου…
- τι, μη μου πεις δεν θέλεις να τον ξαναδείς!!!
- Μιχάλη ευχαριστώ που με σκέφτηκες αλλά θα το δούμε εμείς από δω και πέρ..
- Μα καλά, είμαστε σοβαροί? Πρέπει να βγεις τουλάχιστον 10 φορές πριν..
- Πριν….????
- Ε να βγείτε καμιά δεκαριά φόρες πρώτα, τι δηλαδή τον είδες μια φορά, Μαρίνα κατάλαβέ το, μεγάλωσες πια, δεν είσαι κοριτσάκι, άμα κάνεις έτσι γι αυτό είσαι γεροντοκόρη…
-Μιχάλη τι λες? Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου αλλά το τι θα κάνω με τον Κώστα αφορά εμένα (έχε χάρη είσαι σόι και θα κάνεις το σκοινί τριχιά, αλλιώς θα τ'ακουγες για τα καλά καράβλαχε κουτσομπόλη)
- τι να σου πω, εμείς φταίμε που σε βλέπουμε μόνη και είπαμε να βοηθήσουμε αλλά μάλλον δεν εκτιμάται πια αυτό, καλά καλά, γεια.
Τουτ τουτ τουτ…
Και σ΄το λεγα να μην πάω για καφέ, αλλά μ’ έπρηξες και συ και όλοι και ωραία, τώρα κάθε φορά που θα πηγαίνω στο χωριό θα είμαι η Μαρίνα η ξινή γεροντοκόρη, μου έλεγε με νεύρα, έλα μωρέ καλό μου της έλεγα εγώ, και τι σε νοιάζει? άσχετο, πότε έρχεσαι είπαμε Αθήνα?
-Μάλλον στο τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου, κανόνισες για καμιά συναυλία?
-Όχι ακριβώς, κοίτα, τον θυμάσαι τον Δημήτρη? Τον φίλο του Θωμά της Ελένης? Γύρισε από την Ολλανδία και θα κάνει γιορτή στο σπίτι του, μου 'λεγε η Ελένη ότι έβγαλε ΤΑ λεφτά εκεί, αγόρασε και διαμέρισμα στη Γλυφάδα, μα δεν τον θυμάσαι καθόλου? Ένας ωραίος, ψηλός? Ναι, που πήγαινε Πολυτεχνείο, ναι, αυτός, και θα πάμε λέμε, θα΄ρθεις? Ε? τι πάει να πει δεν τον θυμάσαι? Τι? Αν σου κάνω προξενιό? Μα γιατί ρε παιδάκι μου, είναι νέος, ωραίος, πλούσιος, καλό παιδί..Μαρίνα? Μα είναι και λιβέντ’ς…..
Τουτ τουτ του τουτ…
Μαρίνα και Δημήτρης: μια ιδέα, ένας στόχος, μια βάρκα σχεδίων στο μάταιο πνιγερό παρόν μου. Σας ευχαριστώ.
σχόλια