κι απ'όπου χαράζει
ως όπου βυθά/σολωμός
Μας μαλάκωσε λιγάκι το ασπρόμαυρο του Αγγελόπουλου, ήταν κι αυτό το φως του Αρβανίτη πάνω στην Τούλα Σταθοπούλου που'κανε το φονικό στην Αναπαράσταση σκέτη αγιογραφία. Συγχωρήσαμε και τον πόρφυρα που κατάπιε αμάσητο το παλικάρι πάνω στον ανθό του, έβγαλε και τόσο τρυφερά τη χολή απ'τη γυναίκα της ζάκυθος η Όλια Λαζαρίδου που πέρασε από πάνω μας το κακό του κόντε Σολωμού σαν αεράκι -ίσα που μας ψύχρανε. Και με τους Μακαρέζους γελάσαμε που'ταν κιτσερέλες και βλάκες με περικεφαλαία. Δεν περάσαμε ανθρωποφυλακή και γκάπα γκούπα στην πέτρα τ'ήλιου στα ωραία νησιά μας -πεντέξι άνοιξαν Κοροβέση να πάθουν φρίκη και μετά πήγαν για φραπέ στο Φίλιον να ξεχαστούν.
Και δεν το πάω πιο πίσω, δεν πιάνω μανούλες βυζαντινές να βγάζουν τα μάτια του πρωτότοκου. Ούτε Θυέστεια δείπνα, ούτε Κρέοντες αγύριστα κεφάλια, ούτε τεκνά Αλκιβιάδηδες να το σκάνε στις Ιγγλετέρες του καιρού τους.
Ξεχνιούνται, μαλακώνουν, γίνονται θέατρο, μυθιστόρημα για κρατικά βραβεία, ποιήματα στη γάμα λυκείου, έκθεση στις Πανελλήνιες, άρθρα και αρθρίδια και έκτακτα ποστ στα φέισμπουκ.
Γίνονται παιδιά που γεννιούνται απ' την κοιλιά μας, ουλές καισαρικής που κλείνουν τρύπες, μεγάλοι έρωτες και νταλκάδες σε πανηγύρια.
Αλλά ίδιοι είμαστε. Κι εμείς κι ο Θεός μας κι ο ουρανός που μας σκεπάζει.
-Σε σκληρό μελό παίζαμε, σε σκληρό μελό παίζουμε.
Αποτότε.
σχόλια