Όπου και να πήγα η Ρόδος μου χαμογελούσε. Σπάνιο αυτό σε ελληνικό νησί τέτοιου (τουριστικού) μεγέθους. Αν ήταν άλλοι από τους Ροδίτες, θα κοιτούσαν να εκμεταλλευτούν την παραμικρή κατάσταση προς όφελος τους – οι Ροδίτες μας μιλούσαν σαν να ήθελαν να μας γλιτώσουν από περιττά έξοδα. Είχαν και μια αφοπλιστική αμεσότητα, ανταποκρίνονταν στις ερωτήσεις μας με μια ευθύτητα και καλοσύνη που σε έκανε να νιώθεις δικός τους άνθρωπος. Περιποιητικοί, χωρίς να είναι υποτακτικοί ή δουλοπρεπείς. Γενναιόδωροι και γλυκύτατοι. Υπόδειγμα οικοδεσπότη. Ιπποτικό dna και αρχοντιά έκδηλη. Δε βρέθηκε ούτε ένας, μα ούτε ένας, που να “στραβώσει” την εικόνα που περιγράφω. Κόσμος χορτασμένος από τουρισμό, ακομπλεξάριστος και πολύ δεκτικός στο νέο. Μόνο καλά έχω να πω. Οι τιμές λογικές σε όλα, το φαγητό εξαιρετικό… αγνό και οικονομικότατο.
Κάτι πρέπει να παίζει με τη φορολογία στο νησί, είναι ιδιαίτερα χαμηλή, χρόνια τώρα. Μας είπαν ότι η Ρόδος είχε (ή έχει) και το δικό της τελωνείο. Εισάγουν δηλαδή απευθείας από Ευρώπη, τα εμπορεύματα δεν περνάνε από Αθήνα, και το νησί έχει χαμηλότερο ΦΠΑ. Αυτό θα εξηγεί και τις πολύ καλές τιμές σε είδη εισαγωγής, όπως οι ξακουστές ομπρέλες, ονομαστές σαγιονάρες, γυαλιά ηλίου και άλλα.
[Μανδράκι]
Τα ΚΑΠΗ της Στοκχόλμης χτίσανε τη Ρόδο
Πρώτη μου φορά είδα γιαγιάδες εκ Σουηδίας – παρέες ολόκληρες, άνω των 60 – να παραγγέλνουν στα γκαρσόνια κοντοσούβλι σε άπταιστα Ελληνικά. Μόνο οι γυναίκες της παρέας όμως, οι άνδρες, ή μάλλον ο ένας και μοναδικός άνδρας δεν μιλούσε παρά μόνο την σουηδικήν. Όλα αυτά στο Μανδράκι, στη Νέα Αγορά (εκεί όπου βρισκόταν η παλιά ψαραγορά). Ρωτήσαμε και μάθαμε τι και πως, και μας είπαν τα εξής: «Έρχονται χρόνια εδώ, από τα 70s, κάθε χρόνο, αυτές “χτίσανε” τη Ροδο… ας είναι καλά τα καμάκια οι Ροδίτες…». Μάλιστα … ο μύθος του γκρικ καμάκι δεν ήταν καθόλου μύθος, η τουριστική ανάπτυξη του νησιού στηρίχθηκε και σε αυτό τον παράγοντα. Ο έρωτας κινεί την οικονομία και ακόμα καλά κρατεί.
---
Μπερλίν και Ρεντ εντ Μπλου
Όσο για την γκέι Ρόδο, κι εδώ σημειώσαμε πρόοδο. Ή μάλλον πρωτοπορία. Λέγεται ότι το γκέι μπαρ Berlin, θρύλος πια, ήταν το πρώτο καθαρά γκέι μπαρ στην Ελλάδα. Το άνοιξε ένας Ολλανδός τρεις δεκαετίες πριν και, όταν απεβίωσε, το έδωσε σε Έλληνες… και μετά παρήκμασε κάπως. Το κενό που άφησε πίσω του κατά την παρακμή του, το αναπλήρωσε λίγα χρόνια πριν ένας άλλος Ολλανδός, που ήρθε και άνοιξε το Ρεντ εντ Μπλου (ναι, είναι γραμμένο και έτσι στην ταμπέλα του). Από Ολλανδό σε Ολλανδό η γκέι ζωή του νησιού άνθισε κάποια στιγμή, με τις πιο πολυσύχναστες σεζόν να είναι ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος – μας είπε ο νεότερος Ολλανδός. Τα ίδια μας είχε πει και ο τρίτος Ολλανδός που είχε το ένα από τα δυο γκει μπαρ της Σκιάθου. Τι περίεργο, τόσοι Ολλανδοί, ιδιοκτήτες γκέι μπαρ και να λένε το ίδιο πράγμα. Ήταν η απάντηση τους όταν τους ρωτούσαμε γιατί δεν έχει πολύ σχετικό κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν γεμάτα, ήταν παρήγορο πάντως που υπήρχε μια κίνηση. Μην ξεχνάμε πως η Ρόδος είναι το νησί που ανέδειξε την Τζένη Χειλουδάκη.
---
[Φαλιράκι, παραλία γυμνιστών]
Φαλιράκι (το γκέι, όχι το άλλο)
Η ατμόσφαιρα στο Φαλιράκι ήταν πιο έντονη, και η παρουσία των γκέι επίσης. Δεν μιλαμε για το Φαλιράκι/αποικία των Εγγλεζο-ολλανδών, αλλά για το γκέι Φαλιράκι, στη δεξιά άκρη της παραλίας του γνωστού θέρετρου, όπου είναι και παραλία γυμνιστών. Εκεί λοιπόν συρρέουν όσοι γκει δεν βγαίνουν τα βράδια για πότο, και είναι πολλοί, και είναι ιντερνασιοναλ κατά το πλείστον, αλλά και Ροδίτες. Η δεξιά άκρη της παραλίας του Φαλιρακίου λοιπόν προσφέρεται για πολλά άλλα, εκτός του μπάνιου. Εκεί που τελειώνει η άμμος, δίπλα στα βράχια, αρχίζουν τα θαμνάκια και τα πευκάκια στη σκιά των οποίων κυκλοφορούν γυμνοί άνδρες έτοιμοι για όλα. Όσο πιο ψηλά αναρριχηθείς, τόσο περισσότερο ιδιωτικό θα είναι το μέρος σου και η φάση σου. Όσο πιο ψηλά ανέβεις, τόσο καλύτερη θέα θα έχεις – στα υπόλοιπα κρι-κρι της περιοχής. Το κοντινότερο μπιτς μπαρ είναι μόνο λίγα μέτρα μακριά, αλλά εκεί τα πράγματα γίνονται πιο στρέιτ. Από τις πιο τζιναβωτές παραλίες γυμνιστών που έχω δει στην Ελλάδα – αν εξαιρέσεις τα Λιμάνάκια, που όμως ούτε παραλία την λες.
[Καλλιθέα γκέι βραχάκια]
Έχει και άλλη μια γκέι παραλία, και πάλι στην δεξιά άκρη της παραλίας της Καλλιθέας αυτή τη φορα. Αλλά εκεί θυμίζει Λιμανάκια και η πρόσβαση είναι κάκιστη. Άσε που δεν παίζει και η καβάντζα με τα πευκάκια όπως στο Φαλιράκι, ούτε και η κίνηση είναι ανάλογη.
Οι εκπλήξεις της Ρόδου συνεχίστηκαν όταν πέσαμε πάνω σε μια παρέα Ροδιτών με ολίγους Αθηναίους, οι οποίοι είχαν μαζί τους όλα τα supplies που θα περίμενε κανείς σε Αγγλίες, Ολλανδίες, άντε και στην Αθήνα – πάντως όχι στο κατά τα άλλα όμορφο και φιλόξενο νησί. Κάποια στιγμή η φάση ξέφυγε και γίναν πρωτόγνωρα πράγματα…. Ιδου η Ρόδος…
---
[Καλλιθέα, Λουτρά]
Καλλιθέα όπως λέμε Αλίκη
Στην Καλλιθέα, στα Λουτρά, εκεί που γυρίστηκε η σκηνή από την ταινία Το Δόλωμα της Αλίκης, το τοπίο είναι μαγικό. Και το μπιτς μπαρ κάνει το καλύτερο καλοκαιρινό κοκτέιλ έβερ, καϊπιρόσκα με passion fruit (θέλει βότκα Absolut με γευση ροδάκινο, βαζεις λίγο λάιμ, γρεναδίνη, μαυρη ζάχαρηκαι φρέσκο passion fruit), νοστιμότατο.
---
[Πρασονήσι]
Πρασονήσι
Φτάνοντας στην νοτιότερη άκρη του νησιού, αντικρύζεις από ψηλά ένα ανέμελο κοπάδι από χρωματιστά πανιά και kites που σκίζουν τους τρελούς αιθέρες. Βρισκόμαστε στο Πρασονήσι, (Πρασινονήσι κανονικά), όπου όπως καταλαβαίνετε είναι η χαρά των σερφερς και των κάιτερς. Πανεμορφο μέρος, όπου η μύτη φτάνει σε μια λωρίδα στεριάς που μπαίνει μέσα στη θάλασσα, χωρίζοντας την στα δυο, και οδηγεί στο μικρό πρασινονήσι απέναντι. Ανεκμετάλλευτο ακόμα, τροπικό, με σειρές τροχόσπιτα στημένα μέσα στην άμμο, και με μία μόνο καντίνα να εξυπηρετεί τους διψασμένους θαλασσοπόρους. Είτε από τη μία πλεύρα θα είναι, είτε από την άλλη, ο αέρας θα σε παρει και θα σε σηκώσει, όπως τους αετούς των κάιτερς. Τώρα που η Ελλάδα ανοίγει τις παραλίες της στο ιδιωτικό διεθνες κεφάλαιο, λέγεται ότι το φιλέτο του Πρασονησίου θα το αγοράσει προς εκμετάλλευση ο γνωστός μεγιστάνας Αμπράμοβιτς.
Πολλοί, μα παάρα πολλοί Ρώσσοι, οι περισσότεροι σέρφερς ήταν άκουσον άκουσον Ρώσσοι! Είχε και λίγους Ιταλούς και λίγους Αγγλους, αλλά οι Ρωσσοι κατέκλυσαν το νησί των Ιπποτών. Υπήρχαν ταβέρνες που μας έφερναν τον κατάλογο στα Ρώσσικά… και σέρβιραν το ψάρι χωρίς κόκκαλα, κάτι που με ψιλοχάλασε για να είμαι ειλικρινής. Έφαγα στη Λίνδο γλώσσα τηγανιτή, όπου έλειπε το κόκκαλο και μου κακοφάνηκε.
---
Χαράκι
Ξαπλώστρες δεν πληρώσαμε, παρά μόνο μια φορά. Μέναμε στο Χαράκι, ένα μικρό γραφικό χωριό στολισμένο στα βόρεια του με ένα κάστρο, από αυτά που έχει πολλά το νησί. Η θάλασσα ήταν παντού καλή. Οι Ροδίτες λένε με περηφάνια για το νησί τους ότι όπου στρίψεις κάνεις μπάνιο. Η παραλία της Τσαμπίκας τρανταχτή απόδειξη του παραπάνω αποφθέγματος. Στρίψαμε έτσι κατά τύχη σχεδόν για να την δούμε και βγήκαμε σε έναν μικρό παράδεισο.
[Κολοσσός στο Φαλιράκι]
σχόλια