Όσο πάει το Rolling Stone θυμίζει κάτι σαλταρισμένους γέρους με καρό πουκάμισο, βαμμένα μαλλιά και
ζώνη μέσα από το σκισμένο τζιν. Το βλέπεις και το λυπάσαι λίγο επειδή σε αυτό φιλοξενήθηκαν μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια της παγκόσμιας δημοσιογραφίας. Όπως τα κομμάτια του Hunter Thompson με γνωστότερο όλων το «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας». Μερικές από τις πιο δυνατές φωτογραφήσεις που φαντάζουν αξεπέραστες σήμερα ,όπως η φωτογράφηση των Yoko Ono και John Lennon από την Annie Leibovitz. Και φυσικά οι συνεντεύξεις με τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής σήμερα. To Rolling Stone δεν παρουσίαζε απλά την μουσική επικαιρότητα αλλά ασκούσε έντονη επιρροή σε αυτήμ(σ.σ Το ότι ελληνικά έντυπα στο παρελθόν έχουν κατακλέψει την γραμματοσειρά του, τις φωτογραφίες του και τα θέματα του νομίζω είναι γνωστό στους πάντες).
Και να σήμερα, Ιούλιος 2015, στο εξώφυλλο η Kim. Από όλα αυτά που συμβαίνουν στην παγκόσμια μουσική σκηνή το Rolling Stone επιλέγει να παρουσιάσει στο εξώφυλλο του κάτι ανώδυνο, ερεθιστικό και εύπεπτο σχεδόν για όλους. Ίσως αυτό στην δύσκολη εποχή που περνάνε τα έντυπα εξαιτίας της ψηφιακής λαίλαπας να ονομάζεται επιβίωση. Είναι όμως μια επιβίωση με ένα ισχυρό τίμημα: Πουλάς για λίγο παραπάνω από όσο πουλούσες, αλλά όλο και λιγότεροι σε παίρνουν στα σοβαρά.
Υπάρχει άλλος δρόμος;
Η είδηση ότι το θρυλικό NME (που μπορεί να συμβιβάστηκε μέσα στον χρόνο αλλά δεν έχασε τον δρόμο του) γίνεται free press δείχνει την προσαρμοστικότητα του στα νέα δεδομένα. Πιθανολογώ ότι και αυτό έχει το τίμημα του.
Αυτό όμως το βήμα επιβίωσης αναδεικνύει τον πραγματικό χαρακτήρα του εντύπου δηλαδή των ανθρώπων που κρύβονται πίσω από αυτό. Θέλουν να κρατηθούν ζωντανοί με συμβιβασμούς (οικονομικούς;) αλλά να μην χάσουν τον εαυτό τους και το έντυπο την ταυτότητα του.
Αυτό είναι και το νέο δεδομένο όχι μόνο για τα έντυπα αλλά για όλους μας την δύσκολη-μεταβατική εποχή που βιώνουμε: Να κρατηθείς όρθιος με αξιοπρέπεια.
Υ.Γ
σχόλια