Το πληροφορήθηκα το Σάββατο, περιηγούμενος τις σελίδες των φίλων μου στο facebook και ο σχετικός συνειρμός, με τη μορφή της μνήμης, ήταν ο ίδιος που συνοδεύει πάντα το συγκεκριμένο αθλητικό γεγονός, εδώ και χρόνια. Το Καίμπρητζ και η Οξφόρδη διαγωνίζονται στην κωπηλασία, η αγαπημένη μου θεία που φέρει το παρατσούκλι "Βαρώνη Ρότσιλντ", πάντα κομψή και ευθυτενής είναι ξαπλωμένη στον καναπέ, παρακολουθεί τον αγώνα από την τηλεόραση και αναστενάζοντας τρώει φράουλες με κρέμα ή αναστενάζει τρώγοντας φράουλες με κρέμα, κάθε χρονο έδινε έμφαση και σε διαφορετικό ρήμα... "Έλα να δεις με τί ασχολούνται στα σοβαρά πανεπιστήμια οι άνθρωποι", έλεγε στην κόρη της και ξαδέλφη μου. "Ποιοι άνθρωποι; Εννοείς οι άντρες που αρέσουν σε σενα" της απαντούσε η γλώσσού η ξαδέλφη μου "Και για την ακρίβεια οι φλώροι σαν τους γιούς των βαρετών φίλων σου! Φώναξέ με όταν δείξει τον Σαραβάκο!", την αποτελείωνε και την άφηνε σύξυλη με το κουτάλι στο χέρι. Το κουτάλι με τις φράουλες στο λεπτό, λευκό, χαρίεν χέρι, ήταν για μένα η επιτομή της κομψότητας κι ας μην το είχα ομολογήσει ποτέ στη θεία μου που της είχαμε δώσει αυτό το τόσο δηλωτικό του attitude που απέπνεε- παρατσούκλι. Οι κωπηλάτες του Καίμπρητζ και της Οξφόρδης, ο Τάμεσης την Άνοιξη, οι φράουλες με κρέμα, το χέρι της "Βαρώνης Ρότσιλντ" με τα άπειρα βραχιόλια και δαχτυλίδια...
Βέβαια, τη χρονιά που διεξήχθη ο συγκεκριμένος αγώνας κωπηλασίας για πρώτη φορά, στις 12 Μαρτίου του 1829 είχε ήδη επικρατήσει προ πολλού η άποψη ότι οι φράουλες με κρέμα ήταν ένδειξη θηλυπρέπειας και ότι οι άντρες τις τρώνε με κρασί και ζάχαρη. Η πρώτη λογοτεχνική αναφορά σ'αυτή τη συνταγή (φράουλες με κρασί) απαντάται το 1592. Με τον πιο κωμικά παράδοξο τρόπο, την εποχή που ξεκινά το Boat Race μεταξύ Οξφόρδης και Καίμπρητζ, στο κολλέγιο του Eton καθιερώνεται να σερβίρουν φράουλες με κρέμα μετά τον ετήσιο αγώνα κρίκετ με αντιπάλους το Κολλέγιο του Γουίτσεστερ εισάγοντας στη ζαχαροπλαστική το δημοφιλές "Eton Mess".
Κρίμα που δεν τα γνώριζα όλα αυτά όταν παρακολουθούσα με το ένα μάτι το Boat Race και με το άλλο τον καυγά της θείας μου με την κόρη της για τον ορισμό του φλώρου. Γαστρονομικά μιλώντας τουλάχιστον, φλώρος δεν είναι ο κωπηλάτης ενώ για τον παίκτη του κρίκετ, δεν παίρνω όρκο. Βέβαια, ο φίλος μου ο "Αναρχικός Τραπεζίτης", Βρετανός ων, όταν τρώει φράουλες, πάντα σκέτες, τις λιώνει με το πηρούνι και στο έκπληκτό μου βλέμμα την πρώτη φορά που τον είδα να διαπράττει το ανοσιούργημα, είχε απαντήσει με το όλο φλέγμα ατάραχο ύφος του: "Έτσι τις τρώγαμε στο Καίμπρητζ κι αυτή είναι άλλη μια συνήθειά μας που έχουν αντιγράψει στην Οξφόρδη". Υποθέτω πως αυτό είναι κάποιο αγγλοσαξωνικό αστείο που ακόμα μου διαφεύγει η σημασία του. Αυτό και η ετυμολογία της λέξης "blazer" βέβαια αλλά αυτό μπορεί να γίνει θέμα σε κάποιο άλλο ποστ...
Eton Mess
Εγώ που στα σίγουρα δεν είμαι φλώρος αλλά έχω ένα flair στο φαινομενικά παράδοξο της δωρικής εξτραβαγκάντσας, τρώω τις φράουλες με πιπέρι και κατσικίσιο τυρί και δατς ιτ! Ωστόσο, μου αρέσει πολύ το Eton Mess, περισσότερο από τις φράουλες με κρασί τις οποίες δεν τις βρίσκω αρρενωπές αλλά ρουστίκ και ελαφρώς vulgaire (που σημαίνει γευστική χοντροκοπιά και όχι Βουλγάρες!). Μιας κι έχω βαρεθεί να με ταίζουν πάβλοβα σε όποιο εστιατόριο κι αν βρεθώ, μέχρι και στα Βλάχικα στη Βάρη θα σερβίρουν σε λίγο πάβλοβα, να μου το θυμηθείτε, προτείνω να επιστρέψουμε, για αλλαγή, στο eton mess. Είναι τόσο απλό! Κόβουμε τις φράουλες στα τέσσερα. Τις μαριναρουμε ελαφρώς στο κιρς (Kirsch - ποτό από κεράσια), το οποίο το βρίσκουμε πανεύκολα σ'όλα σχεδόν τα σούπερ μάρκετ. Εδώ να βάλουμε μια άνω τελεία. Αν είναι να τις μαρινάρουμε, θα το κάνουμε στο κιρς. Όχι στο μπράντυ, όχι σε κάποιο λικέρ βύσσινο και άλλες τέτοιες εξυπνάδες που φορτώνουν, αναίτια τη γεύση και οδηγούν στο γευστικό ροκοκό. Στη συνέχεια τις ανακατεύουμε με κρέμα σαντιγύ και κομμάτια μαρέγγας που έχουμε "σπάσει" με το χέρι. Σερβίρουμε με φράουλες-ντεκόρ και φυλλαράκια δυόσμου ή μέντας.
σχόλια