Ωραία μπλούζα, ωραίο βάψιμο, το ροζ κολιέ με τις καρδιές...
Περπατάς στο δρόμο νικητής και αισθάνεσαι υπέροχα.
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο.
Το σηκώνεις.
Πέφτεις.
Πέφτεις.
Πέφτεις.
Πέφτεις μέσα στο σκοτάδι,
στην άβυσσο.
Δεν καταλαβαίνεις πως έπεσες αλλά τώρα συνεχίζεις να πέφτεις.
Μαύρα σύννεφα σε τυλίγουν και από μέσα τους ξεπροβάλλουν φίδια που σε δαγκώνουν. Αλλά το δάγκωμα δεν είναι γλυκό. Σε ξεσκίζουν με τα δόντια τους. Σε κοιτάνε με μίσος και σου ορμάνε ξανά και ξανά.
Νομίζεις ότι σε λίγο θα τελειώσει το μαρτύριο αφού θα φτάσεις στον πάτο και θα πεθάνεις αλλά κάνεις μεγάλο λάθος.
Καλυμμένος με αίμα θες να κλάψεις, να ουρλιάξεις αλλά ούτε δάκρυ ούτε φωνή βγαίνει.
Κοιτάς γύρω σου να πιαστείς από κάτι αλλά δεν υπάρχει τίποτα.
Κοιτάς προς το μέρος από το οποίο έπεσες αλλά δεν είναι εκεί. Ούτε μια αχτίδα φωτός.
Τα πνευμόνια σου γεμίζουν και πνίγεσαι από τη μαυρίλα που σε περιβάλλει. Τη νιώθεις πηχτή να σε γεμίζει και είσαι ανήμπορος. Αρχίζεις να κρυώνεις. Οι φλέβες σου σκληραίνουν και σιγά σιγά παγώνεις.
Τα μάτια σου έχουν γίνει σα γυάλινα. Μαύρα.
Ίσα ίσα που αναπνέεις.
Το σώμα σου χτυπάει πάνω σε τεράστια αγκάθια.
Κείτεσαι εκεί μέχρι να βγάλεις την τελευταία σου ανάσα.
Δεν περνάει από το μυαλό σου ούτε η οικογένεια, ούτε ο έρωτας ούτε τίποτα παρα μία ερώτηση.
Γιατί;
σχόλια