Λεσβιακή μελάνη
Λέγεται “And Now This”. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που φτάνει στα άκρα απ΄ τον πόθο για μια άλλη γυναίκα. Είναι η ομoρφιά της που τη θολώνει, η αδιαφορία της, η διαφορά της.
Την απάγει, τη κλείνει στο εργαστήριο τατουάζ που δουλεύει, κάτω από μια γεφυρα, της κάνει ενέσεις, και κάνει σεξ με το αναίσθητο σώμα της. Όμως, μέσα στο σώμα που αγκαλιάζει, υπάρχει ένα μυαλό που δε δίνει δεκάρα γι’ αυτήν. Τρεις μέρες τη κρατάει αναίσθητη και τη χτυπάει με τις βελόνες του τατουάζ. Γράφει: “Πιέστε εδώ” στη κοιλιά της, “made in England” στη πλάτη της. Τη γεμίζει πουλιά, τέρατα, λουλούδια, αραβουργήματα – απο μια λύσσα να τη κάνει δική της, να μπει μέσα της, να ζήσει μέσα της, να… Αδύνατον. Όταν τελειώνει εξουθενωμένη το αριστούργημά της, τηλεφωνεί στο νοσοκομειακό και την αστυνομία. Θέλει να πεθάνει.
Στο μεταξύ την έχουμε δει να τραβιέται στα τυφλά. Θέλει να κάνει ένα παιδί, θέλει να μη κάνει έρωτα ευκαιριακά, να μην είναι λεσβία, να μην είναι μόνη, να μην έχει αψιλιές.. Οπότε, πιάνει δουλειά στα τατουάζ του Ντοκ Πότερ και μαθαίνει να χτυπαέι δελφίνια στο μπράτσο των αγγέλων της κόλασης.
Κι έπειτα έρχεται αυτή. Απόλυτα ωραία. Εκτυφλωτική. Μαύρα μαλλιά. Γαλανά μάτια. Αυτοκινητάρα... Όλα τα κλισέ του θεού! Τη βλέπει τυχαία. Και θέλει να τη χαστουκίσει, να τη φιλήσει, να κουβεντιάσει μαζί της, να τη πετάξει στις λάσπες. Λαγνεία; Χαρά; Οργή; Παθος; Όλα, – και κάτι ακόμα. Η ταξική διαφορά.
Και την απαγάγει – εύκολα, πανεύκολα. Τη φυλακίζει – όπως τη πεταλούδα ο συλλέκτης. Αλλά είναι αδύνατο να αγαπηθεί και από αυτήν. Την εκδικείται χαλώντας το ωραίο της δέρμα. Καταστρέφοντας το αντικείμενο του πόθου της.
Είναι ένα δυνατό μικρό διήγημα που διάβασα φέτος, “And Now This”. Δημοσιεύεται στο περιοδικό “20/20″, με υπογραφή Carl Tighe, και είναι βραβευμένο, το 1988.
Γιατί με συγκινεί τόσο;
Γιατί σε αυτό φαίνεται καθαρά κάτι που επίτηδες πολλοί αποσιωπούν: η ταξική πλευρά του σεξ. Πόσο στενά είναι συσχετισμένο με τις οικονομικές διαφορές. Με την εκδίκηση. Τον ανταγωνισμό. Το φθόνο. Τον πόνο…
Φαίνεται επίσης, με λίγα λόγια και καλά, το σεξουαλικό τοπίο που ζούμε. Όλοι κοιμούνται με όλους, όλοι τα κάνουν όλα, και όλοι είναι κατά βάθος αγνοί -ναι, αγνοί. Και αθώοι. Και μόνοι. Και φοβισμένοι.
Φοβούνται τους άντρες, το σεξισμό, τις γυναίκες, τη τρυφερότητα, τον οργασμό, τις λεσβίες, το στόμα που μυρίζει τσιγάρο – ένα νευρωτικό τοπίο, όπου η ασυδοσία είναι απότοκο της μοναξιάς, κι ο πόθος κάτι εγκεφαλικό, κάτι μανιακό, που δεν κοιτάει πια τα άλλα σώματα, αλλά το δικό μας, σαν ένα μάτι που είναι στραμμένο προς τα μέσα μας.
Είναι, αν έχει αξία να το πω, το λογοτεχνικό ανάλογο στις φωτογραφίες της Ναν Γκόλντιν. Είναι η νέα λογοτεχνία, φαινομενικά στεγνή, αντιγκλάμορους, λακωνική, χύμα και κατά βάθος ρομαντική, τόσο που σε κάνει να λυπάσαι, γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι που η χημεία του δεν αντέχει να θέλεις κάτι που δεν μπορείς να το έχεις.
"Ελευθεροτυπία" - από τη στήλη "Επιλογές" που είχα τότε, 3 Σεπτεμβρίου 1989
σχόλια