Θα 'θελα... ήθελα... ήθελα να μπω στο σπίτι σου σαν Ευαγγελισμός. Όμως δεν αφήνεις. Ήθελα, θέλω, θα ήθελα να μπεις εσύ στο σώμα μου σαν άγριος Ευαγγελισμός.

φωτο Πάνος Μιχαήλ 

Όμως δεν θέλεις.

Επειδή μας μένει μόνο να αγαπηθούμε.
Μόνο. Και τα άλλα, τίποτα.

Τίποτα του κόσμου δεν μας περιμένει.

Αγάπη. Ώσπου να έρθω. Το ένα σώμα να υποδεχθεί, να θεραπεύσει το άλλο. Τις ψυχές τις αφήνουμε στην άκρη˙ με τους άλλους, που τις πιστεύουν πως υπάρχουν.

Tα σώματα μόνο ζουν, αγγίζουν άλλα σώματα, η αφή είναι η μόνη, η μόνιμη ως θανάτου ευτυχία. Τα δύο αυτά σώματα μας ενωμένα ξεχνούν ότι θα εξαφανιστούν, θα εξαφανιστούμε. Ένας-ένας με τη σειρά του. Όλοι μας, από τον πλανήτη, οριστικά, τελειωτικά.

Και όταν κοιμάμαι, εσύ να έχεις αποκοιμηθεί, πλάι μου, το χέρι σου τρυφερό μέσα στο ρούχο μου, να μου χαϊδεύεις το σώμα αλλά να μη το ξέρεις.

Ανάβαση

στον

Αλδεβαράν.

Η αφή, απαραίτητη όσο και η ανάσα για να μη πεθάνεις. Να μην πεθάνω. Τότε μπορείς να ζεις και δίχως την ανάσα, μόνο με τη αφή. Βγάζει ανάσα το δέρμα σου, τη μυρίζω αντί για εισπνοή. Η αφή , το άγγιγμα, είναι θεός.

Ο Θεός.

(το σκαρπίνι του Ιόλα στη βίλα του στη Παιανία)
φωτο Πάνος Μιχαήλ

Παύλος Μάτεσις - Αλδεβαράν