Λύτρωση και δικαίωμα; Η' φόνος και αυτοχειρία;

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα σε ένα απο τα μεγαλύτερα δημόσια νοσοκομεία της Αθήνας λόγω νοσηλείας ενός πολύ στενού συγγενικού μου προσώπου. Στο δωμάτιο που βρισκόμουν, νοσηλεύοταν συνολικά τρία άτομα. Κάποια στιγμή άκουσα μια χαμηλόφωνη συζήτηση αναφορικά με το αμφιλεγόμενο  θέμα της ευθανασίας, αν και κατά πόσο είναι σωστό και νόμιμο. Οι κυρίες που το συζητούσαν ήταν εντελώς αντίθετες με τη θεσμοθέτηση της ευθανασίας, προβάλλοντας  επιχειρήματα του τύπου: '' Μπορεί να είναι Θεϊκή δοκιμασία'', ''Η εκκλησία δεν το δέχεται'', ''Πάντα ελπίζουμε σε ένα θαύμα'', ''Δεν θα το άντεχα αν το έκανε κάποιος δικός μου''. Αυτή τους η κουβέντα με έβαλε για μια στιγμή σε σκέψεις, καθώς ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί σε βάθος το συγκεκριμένο ζήτημα. Αν και θεωρώ( και πιστεύω πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου) πως με τον τρόπο που λειτουργούν τα δημόσια τουλάχιστον νοσοκομεία στην Ελλάδα σήμερα, οι ασθενείς υφίστανται θέλοντας και μη, ένα είδος παθητικής ευθανασίας. Στην συζήτησή τους όμως, διέκρινα κάποια εγωιστική άποψη που ανέφερα πιο πάνω, οτι δηλαδή κάποια κυρία δεν θα το άντεχε αν το έκανε κάποιος δικός της. Κάτι τέτοιο δείχνει πως μερικοί, παρασυρόμενοι απο εγωιστικά κριτήρια, δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το καλό του δικού τους ανθρώπου, αλλά υπολογίζουν περισσότερο το κόστος που θα έχει ο θάνατός του πάνω τους και η θλίψη που θα τους προκαλέσει. Μετά απο πολύωρη ανάλυση  του θέματος, κατέληξα στο συμπέρασμα πως το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέγει την ώρα και τον τρόπο του θανάτου του μπορεί να θεωρηθεί προέκταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όταν κάποιος ασθενής έχει αποφασίσει να πεθάνει επειδή υποφέρει φριχτά, επειδή ακόμη και τα πιο ισχυρά αναλγητικά αποδεικνύονται αναποτελεσματικά και οι ελπίδες στερεύουν, τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κρατιέται στη ζωή και να τυραννιέται. Άλλωστε με μια τέτοια πρακτική μπορούν να σωθούν άλλες ζωές μέσω της δωρεάς ζωτικών οργάνων του ασθενούς, με στόχο τη μεταμόσχευσή τους. Υπάρχει βέβαια και ο όρκος του Ιπποκράτη για τους γιατρούς ''Δε θα χορηγήσω θανατηφόρα δόση σε κανέναν, όσο κι αν παρακληθώ, ούτε θα υποδείξω τέτοια συμβουλή'', αλλά θεωρώ πως είναι απάνθρωπο να υποβάλλουν τον ασθενή σε περαιτέρω δοκιμασία, ενώ γνωρίζουν εκ των προτέρων οτι δεν θα υπάρχει αίσια έκβαση της υπόθεσης. Τον τελευταίο, καιρό μέσω των επιστημών ο άνθρωπος επεμβαίνει όλο και περισσότερο στην αρχή διαδικασίας της ζωής με τον προγεννητικο έλεγχο, την εξωσωματική γονιμοποίηση κ.α. Γιατί λοιπόν να μη θεωρηθεί δικαίωμά του και ταυτόχρονα δείκτης της αξιοπρέπειάς του, η συνειδητή απόφαση για το τέλος της ζωής του;;;