"Oλοι αναρωτιέστε τι θα φοράει η Μαίρη Κατράντζου, την οποία ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε στη σκηνή, ε;", αστειεύτηκε ο παρουσιαστής του TEDxAthens, καθώς προλόγιζε τη σχεδιάστρια μόδας που ανυπομονούσα να δω περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο στη φετινή διοργάνωση.
Η Μαίρη Κατράντζου ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, όπου και έκανε το μεγάλο της σουξέ. Στην Ελλάδα ακούμε για τα βραβεία, την αναγνώριση (μια φορά είδα το όνομά της ως παγκόσμιο trending topic στο twitter με τα πιο κολακευτικά σχόλια) και βλέπουμε τα ρούχα της κυρίως στο ίντερνετ ή στην τηλεόραση. Τα φορέματα που κάνει, με πανέμορφα, πολύχρωμα prints, μοιάζουν με έργα τέχνης, κι έτσι ο παρουσιαστής είχε δίκιο: περιμένουμε να τη δούμε στη σκηνή με περιέργεια.
Η κοπέλα που εμφανίζεται, και αρχίζει να αφηγείται γρήγορα, σχεδόν χωρίς ανάσα, τη ζωή και την καριέρα της, δεν μοιάζει καθόλου με τα ψηλόλιγνα (υπερβολικά λιγνά!) μοντέλα που φορούν τα πολύχρωμα ρούχα της. Έχει την πιο απρόσμενη εμφάνιση: φοράει μαύρα και απλά ρούχα, ελάχιστο μακιγιάζ, καθόλου αξεσουάρ ή κοσμήματα και τα μαλλιά της είναι αφημένα ελεύθερα. Με την ελαφρώς plus size σιλουέτα της μοιάζει με υγιές, όμορφο και καθημερινό κορίτσι της διπλανής πόρτας και, ευτυχώς, όχι με ψωνισμένη fashionista που προσπαθεί να πουλήσει τη μάρκα της μέσω της εμφάνισής της στους χιλιάδες θεατές που ήμασταν στον Ελληνικό Κόσμο και σε όσους τύχει να δουν το βίντεο του TEDx.
Όταν καθόμαστε για τη συνέντευξη αυτό είναι το πρώτο που ρωτάω εντυπωσιασμένος: «Μα, πού στο καλό είναι η γυναικεία ματαιοδοξία σου;». Η Κατράντζου γελάει. Το διατυπώνω αλλιώς: «Πώς νιώθεις εσύ, ένα κανονικό κορίτσι, μέσα στον τόσο επιφανειακό κόσμο της μόδας;». Ξαναγελάει και λέει: «Όντως, οι περισσότερες γυναίκες σχεδιάστριες προμοτάρουν με την εμφάνισή τους και το lifestyle τους τη δουλειά τους. Προσπαθούν να είναι λαμπερές, να ταιριάζουν με τα λουκ που φτιάχνουν για τις πασαρέλες. Εγώ... (δείχνει την αντίθεση μεταξύ των απλών, μαύρων ρούχων της και των χτυπητών, κουκλίστικων φορεμάτων της) δεν νοιάζομαι καθόλου γι' αυτό. Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να αλλάξω, ούτε για μια σημαντική ομιλία, το πώς μ' αρέσει να ντύνομαι. Ντύνομαι άνετα και δεν δίνω τόση σημασία στην εμφάνισή μου, από παλιά. Απ' τα 15 μου πάντα μαύρα φορούσα».
(Αργότερα θα προσθέσει ότι μάλλον ανήκει στην κατηγορία αυτών που, όταν έχουν όλη μέρα στη δουλειά τους μια συγκεκριμένη κατάσταση, στην προσωπική τους ζωή επιλέγουν το αντίθετο, ας πούμε σαν τους κωμικούς ηθοποιούς, που δεν έχουν πλάκα από κοντά, ή σαν τους μαέστρους ορχήστρας, που ξεδίνουν με techno.)
Και δεν νιώθει σαν ψάρι έξω απ' το νερό, όταν πηγαίνει στις λαμπερές Εβδομάδες Μόδας; «Καμιά φορά σκέφτομαι ότι το παρατραβάω, και αν είναι κάτι πολύ επίσημο, κάνω κάποια παραχώρηση...». Δηλαδή; Τότε φοράει δικά της ρούχα; «Όχι, όχι. Πάλι τα ίδια φοράω, μαύρα, απλώς αλλάζω το παπούτσι ίσως ή, ξέρω 'γω, βάζω σκουλαρίκια, κάνω μια μικρή προσπάθεια». Όλοι γελάμε.
Στην παρέα είναι και μερικές συμπαθητικές fashion bloggers που ρωτούν την Κατράντζου, εκτός των άλλων, πράγματα που μου ακούγονται κινέζικα («πώς σου φαίνονται τα embroidery;», «σκέφτεσαι να κάνεις μια diffusion line;»). Μου εξηγούν στα κρυφά τις άγνωστες λέξεις, όπως ο διπλανός σου στο σχολείο, που σε αφήνει να αντιγράφεις στα μαθηματικά.
«Μου αρέσει το ότι αναγκαστικά έγινα και επιχειρηματίας», απαντά η Κατράντζου σε σχετική ερώτηση. «Μερικές μέρες πρέπει να κυνηγήσω τα λεφτά και χαίρομαι που δεν χρειάζεται να κάνω δημιουργική δουλειά, αλλά πρακτική. Μου προσφέρει ισορροπία το ότι ασχολούμαι και με πιο "πεζά" πράγματα, μου ανεβάζει και λίγο την αυτοπεποίθηση, επειδή ξέρω ότι μπορώ να ελέγξω όλους τους τομείς της δουλειάς μου».
Για αρχιτεκτονική ξεκίνησε, αλλά στην πορεία άλλαξε γνώμη και επιπλέον γνώρισε και τον φίλο της, με τον 
οποίο είναι ακόμα μαζί, (όπως μάθαμε με χαρά και βγάλαμε επιφωνήματα τύπου «ωωω!», οι fashion bloggers κι εγώ). Η λίγη αρχιτεκτονική που σπούδασε πριν αλλάξει κατεύθυνση τη βοήθησε, λέει, στην τωρινή της εργασία. Μιλώντας, χρησιμοποιεί όρους όπως «τρισδιάστατο» για ρούχα και «χτίζω» για την ίδια τη διαδικασία δημιουργίας φορεμάτων.
Μια κοπέλα τη ρωτά αν σχεδιάζει ποτέ για τον εαυτό της: «Οι σιλουέτες που εγώ φοράω είναι διαφορετικές, αλλά παίρνω σπάνια κάποια κομμάτια για να φτιάξω δικά μου ρούχα. Μου αρέσει να φοράω πλεκτά και γενικά άνετα ρούχα – πήρα πρόσφατα κι ένα παλτό και είμαι εντάξει».
Η μητέρα της ήταν διακοσμήτρια και δεν είναι απίθανο να επηρέασε τη γεωμετρική αισθητική των ρούχων της (μια απ' τις γνωστότερες σειρές απεικονίζει δωμάτια σε φορέματα). Όταν ήταν μικρή έκοβε απ' τα περιοδικά εικόνες και έκανε θεματικά κολάζ, το καθένα αφιερωμένο σε κάτι: «Έκανα κολάζ μόνο με μάτια ή μόνο με σούπερ-μόντελ, οτιδήποτε. Έπαιρνα εικόνες, έβρισκα κάτι που τις συνδέει και τις ταίριαζα μεταξύ τους. Ήταν καλή εξάσκηση για το μέλλον». Μεγαλώνοντας, κοιτούσε πάντα τα περιοδικά και έβλεπε τις τάσεις και τους σχεδιαστές. Τώρα είναι κι αυτή στα περιοδικά και η τάση με τα πολύχρωμα prints ξεκίνησε από την ίδια.
«Παρ' όλα αυτά», λέει, «δεν θα κάνω για πάντα τα ίδια πράγματα. Αισθάνομαι ήδη την ανάγκη, προσεκτικά και σταδιακά, να δείξω ότι δεν είμαι μόνο τα prints. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θέλω να κάνω κάποια μεγάλη στροφή μόνο και μόνο για να αποδείξω κάτι ή για να το παίξω επαναστάτρια. Η δουλειά μου θα αλλάζει με μικρά βήματα, καθώς θα εξελίσσεται».
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
σχόλια