είναι σχεδόν αστείο, αλλά στα τριάντα τόσα του χρόνια, η μνήμη του ήταν τόσο επιλεκτική όσο η επικείμενη χρεοκοπία. θυμόταν το παλιό κινητό της πρώτης του αγάπης. ακόμα κι όταν εκείνη εχάθη, εξηφανίσθη, μεσολάβησαν τόσα, αποπειράθηκε να τον επαναπροσεγγίσει μετά από σχεδόν έξι χρόνια, εκείνος δεν απομνημόνευσε τίποτα από τα καινούργια. απλά θυμόταν το αρχικό της νούμερο. και δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς. τότε, ήταν όλα αθώα και αγνά, σχεδόν ρομαντικά. ζούσε στ' αλήθεια τον έρωτά του. ήταν, μπορείς να πεις (όταν το έβλεπες από τη δική του σκοπιά), ευτυχισμένος. έπειτα, ένα τηλέφωνο την ημέρα της γιορτής του, τον αναστάτωσε. "εσύ ?", είπε. "ναι", απάντησε. αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο. μάταια προσπάθησε να αναβιώσει κάτι που ήδη είχε πεθάνει. και η διάχυτη μιζέρια δεν τον άφηνε να ελπίζει για κάτι καλύτερο, όταν δύο μήνες μετά την πρώτη τηλεφωνική επαφή συναντήθηκαν "για να τα πούνε". προσπάθησε να είναι καλός και ευχάριστος, να ξεχάσει πόσο πολύ τον είχε πονέσει, να διώξει από τη σκέψη του την τελευταία εικόνα του χωρισμού της, όταν εκείνη είχε βγει γυμνή από το μπάνιο και για πρώτη φορά την είχε βρει άσχημη και σχεδόν σακατεμένη. ¨όλα διαφορετικά και όλα ίδια", έγραφε στο μήνυμα. αν και ήξερε πως όλα ήταν καταδικασμένα. έξι χρόνια μετά, εκείνη η ιστορία δεν θα είχε happy end. αυτό θα συνέβαινε μόνο στην "ελευθερία" του φράνζεν. μα η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα γραμμένο με τέτοιο τρόπο για να γίνει ταινία και να τροφοδοτήσει τα όνειρα των απλών ανθρώπων. την απάντηση την έδωσε η σπιτονοικοκυρά του, που είναι μια σοφή γυναίκα και έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι. "αγόρι μου, αν δυο άνθρωποι είναι να είναι μαζί, θα είναι. αν είναι χώρια, κάποιος λόγος θα υπάρχει". και έτσι απλά, έξι χρόνια μετά, έχοντας φάει τις σάρκες του, ήταν για πρώτη φορά ελεύθερος. αλλά εκείνο τον αριθμό του κινητού της, μολονότι δεν ίσχυε, εξακολουθούσε και τον θυμόταν. 69ΧΧ ΧΧΧ ΧΧΧ. "ο αριθμός που καλέσατε δεν ισχύει".
επιτέλους
σχόλια