Μου λείπετε...

Ναι, μου λείπει η Lifoland τόσες μέρες που δεν έχω υπολογιστή και άλλες τόσες που δε θα έχω υπολογιστή...

Το Σαββατοκύριακό μου ήταν κουραστικό αλλά ωραίο. Δυστηχώς μια φίλη συνάδελφος είχε πρόβλημα υγείας και δεν μπορούσε να κάνει μάθημα, έτσι ανέλαβα χθες να έρθω στη δουλειά και να τους κάνω προφορικά καθώς σήμερα δίνουν. Σήμερα ήρθαμε κι οι δύο. Άρρωστες αλλά πάντα κεφάτες και μετά απο ένα φοβερό 5ωρο χθεσινοβραδυνό τηλεφώνημα όπου μιλήσαμε για τα πάντα. Είναι ωραίο να έχεις συναδέλφους που δεν είναι απλά συνάδελφοι... Σήμερα, παρόλο που είμαστε και οι δύο κουρέλια κάναμε με τα παιδιά ένα φοβερό μάθημα και τώρα ετοιμαζόμαστε να τα συνοδέψουμε στο εξεταστικό κέντρο. Ξέρω πως απόψε θα πέσω ξερή αλλά δε με νοιάζει! Πέρασα και περνάω ωραία!

Μέχρι να τα ξαναπούμε, σας φιλώ... Και επειδή με έχει πιάσει μια γενικότερη αισιοδοξία, πάντα να θυμάστε πως κάποιος σας νιώθει, πως κάποιος μπορεί να περνάει τα ίδια, πως κάποιος μπορεί να περνάει χειρότερα και πως όλοι έχουμε κάποιον δίπλα μας, αρκεί να απλώσουμε το χέρι... (δάσκαλε που δίδασκες θα μου πείτε αλλά δεν πειράζει, δίκιο θα έχετε!)