Φωτό: Phillippe Carly
Ο Blaine Reininger , o Νίκος Τριανταφυλλίδης και εγώ περάσαμε από το ίδιο σούπερ μάρκετ αλλά δεν βρεθήκαμε ποτέ!
(Σεπτέμβριος 1983 – Φλεβάρης 2008)
Αυτή δεν είναι μία από τις ιστορίες της ζωής μου. Αυτή είναι μια περιγραφή της αισθητικής μιας ολόκληρης γενιάς. Χαίρομαι που την έζησα από κοντά αλλά σίγουρα θα ήμουν πιο τυχερός αν την ζούσα … εξ επαφής. Ας αρχίσω όμως γιατί οι μνήμες και οι αισθήσεις με πλημμυρίζουν.
Ήμουν έφηβος αμούστακος 15 χρονών όταν πέρασα την πόρτα του 2ου Λυκείου Χαλανδρίου. Φοβόμουν όλους αυτούς τους μεγάλους της Γ’ που κυκλοφορούσαν με μαύρα σακάκια και τον Οδηγητή υπό μάλης. Παρατηρώντας τους όμως σιγά – σιγά κατάλαβα ότι ήταν … φοβερά παιδιά. Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης (γιος του Χάρρυ Κλύν) και ο Δημήτρης Τουρσουνίδης ήταν τότε μέλη του 15μελούς και ήδη δικοί μου ήρωες. Τα έβαζαν με καθηγητές , τα έβαζαν με τους τραμπούκους του σχολείου , διοργάνωναν συναυλίες, εξέδιδαν περιοδικό , έπαιζαν σε θεατρικά έργα (Φον Δημητράκης) μέσα στην αίθουσα τελετών , φώναζαν με ντουντούκες στις αποχές (δεν είχαμε τότε την πολυτέλεια της κατάληψης) και γενικά μου έδειχναν ότι ήταν οι κυρίαρχοι του σχολείου. Η ποιότητα του σχολείου συνολικά έπεσε όταν αποφοίτησαν τα παιδιά αυτά.
Μεγαλώσαμε και εμείς και γίναμε τελειόφοιτοι. Δεν ήμαστε όμως αντάξιοι τους! Είχαμε το συγκροτηματάκι μας με τον κολλητό μου τον Ζήσιμο , τα κορίτσια μας, αλλά τίποτε πιο κοινό, πιο συλλογικό πέρα από το προσωπικό ψάξιμο και την προσωπική μας ευδαιμονία. Ένα απόγευμα (νομίζω ότι ήταν Πρωτομαγιά του ’86 - Τσερνομπίλ) πέρασα από το σπίτι του Ζήσιμου για να πάρω μια κασέτα που είχε ετοιμάσει για μένα. Στην Α’ πλευρά είχε το Unknown Pleasures των Joy Division και στην άλλη είχε κάτι καινούργιο για μένα το Desire των Tuxedomoon. Μου έδωσε κι όλας τα δικά του ακουστικά που ήταν καλύτερα. Έφυγα μέσα στο βροχερό απόγευμα και πήγα να συναντήσω την Κατερίνα στην Κηφισιά. Καθώς την περίμενα στην πλατεία του τροχονόμου φιλοτέχνησα με τον μαρκαδόρο μου ένα Joy Division όπως το ήξερα, με την επιτύμβια γραμματοσειρά του πάνω σε μια μαρμάρινη στήλη του πάρκου. Αυτό το graffiti κράτησε 15 χρόνια! Νομίζω ότι εκείνο το απόγευμα κάναμε μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης με το κορίτσι μου και τσακωθήκαμε. Ήμουν λοιπόν γύρω στις 10 το βράδυ σε ένα 518 Κηφισιά – Πειραιάς ολομόναχος στην πίσω δεξιά θέση και πατάω το Play! Αρχίζει το East με τις πρώτες δοξαριές του Blaine και χάνομαι....Μπαίνει το επίμονο μπάσο του Peter και μετά το σαξόφωνο του Peter Brown. Δεν έχω ακούσει πιο πρωτοποριακό ήχο στην ζωή μου. Βυθίζομαι σε μια ονειρική νύχτα με την Αθήνα να περνά σαν όνειρο δίπλα μου και δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει! Έρχεται το Jinx , το Victims of the dance , το Desire , μου σταματάει η καρδιά , δεν μπορώ να ανασάνω είμαι όλος αυτιά και μυαλό, ζω χίλιες ζωές μέσα από εικόνες !! ( Live One Thousand Lives by Pictures). Όταν ανοίγω τα μάτια για να δω που είμαι διαπιστώνω ότι έχω χάσει 4 – 5 στάσεις. Έχω φτάσει πια στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Κατεβαίνω μαγεμένος, περνάω απέναντι, μέσα στο όνειρό μου βρίσκω ένα 418 Αθήνα - Βριλήσσια και αρχίζω να ανεβαίνω και πάλι. Από εκείνο το βράδυ άλλαξε τελείως η αισθητική μου, η άποψή μου για την ζωή, την τέχνη γενικότερα …
Πέρασα τον σκόπελο των Πανελληνίων, πήγα φοιτητής στην Κρήτη και πάντα στην βαλίτσα μου είχα κάποιον δίσκο των Tuxedomoon. Πέρασε ενάμισης χρόνος. Ήρθε ο καταπληκτικός Δεκέμβρης του 1987. Οι Tuxedomoon θα έπαιζαν στο Παλλάς στις 16/12. Φεύγω μια βδομάδα νωρίτερα από το Ηράκλειο και ανεβαίνω στην Αθήνα μόνο και μόνο για την Συναυλία! Ο Blaine ξαναενώθηκε με τους Tuxedo μόνο και μόνο για αυτήν την συναυλία. Δεν έχω ζήσει ποτέ κάτι τόσο μαγικό σε συναυλιακό χώρο! Ο Steve Brown στα πνευστά, ο Reininger στο βιολί και στα φωνητικά λένε το Desire μπροστά στα μάτια μου. Ο Bruce Geldwig κάνει τα θεατρικά του δίπλα στους μουσικούς και τους κερνάει κρασί επί σκηνής! Όλο το θέατρο τρέμει όταν μπαίνει το In the name of talent. Ο κόσμος απογειώνεται με τις προβολές του Bruce στους τοίχους του θεάτρου. Η Nina Shaw δεσπόζει στο κέντρο του θεάτρου με την κορμάρα της και τα ξανθά της μαλλιά υπεύθυνη για την κονσόλα των φωτιστικών και των εφέ. Ο Blaine σχεδόν ρίχνει όλο του το σώμα πάνω στο αρμόνιο όταν τελειώνει το Egypt. Δεν έχω κλείσει ακόμα τα 20 και βρίσκομαι στο κέντρο του κόσμου! Είμαι στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του 87 και βλέπω τους Tuxedomoon να παίζουν σε πλήρη σύνθεση το In a manner of speaking! Κάπου μέσα στο κοινό είναι και ο Νίκος Τριανταφυλλίδης καταξιωμένος σκηνοθέτης πια. Πάει με θάρρος στον Blaine και του ζητάει να παίξει στην ταινία του με τίτλο «Τα σκυλιά γλείφουν την καρδιά μου». Ο Blaine συμφωνεί και μετά μέσα στην δεκαετία του 90 κάνουν μαζί και άλλες δύο ταινίες , το Radio Μόσχα και το Μαύρο Γάλα. Ο Νίκος με τον Blaine (δύο δικοί μου ήρωες) έγιναν φίλοι!
Το 1998 η γυναίκα του Blaine, η JJ πεθαίνει και του ζητάει να μην την αφήσει να πεθάνει στις Βρυξέλλες. Ο Blaine με την βοήθεια του Νίκου την έβαλε σε ένα αυτοκίνητο και ήρθαν σχεδόν χωρίς στάση στην Αθήνα. Η γυναίκα του τελικά πέθανε σε μια κλινική στα Μελίσσια και ο Blaine πολιτογραφήθηκε χαλανδραίος.
Ήμουν πια προγραμματιστής στην Ζήνων και έβγαζα τα δικά μου λεφτά. Μετά την δουλειά ένα απόγευμα πήγα τελείως τυπικά να ψωνίσω στο Supermarket της γειτονιάς μου που ήταν 100 μέτρα μακριά από το θρυλικό σχολείο. Μάζευα τα ψώνια και τα έβαζα στην σακούλα όταν στα πρόσωπα της ουράς αναγνώρισα το πρόσωπο του …. Blaine Reininger!!! Σκέφτηκα «Θεέ μου, ο Blaine ολοζώντανος μπροστά μου!» Αυτός έβγαλε μια ασημένια ταμπακιέρα και με μια περίτεχνη κίνηση έβαλε ένα πουράκι στο στόμα του. «Είναι πολύ εξεζητημένος» σκέφτηκα « για να μην είναι αυτός!» και ήμουν έτοιμος να του την στήσω στην έξοδο για να … προσκυνήσω! Χτύπησε το κινητό του; Ντράπηκα; Βιαζόμουν τελικά; Δεν ξέρω τι με έπιασε και τελικά δεν του μίλησα!
Πέρασαν 10 χρόνια από εκείνη την απρόσμενη συνάντηση. Τον Γενάρη του 2008 γράφτηκα στο Myspace για να προβάλλω την μουσική μου και τελικά πολύ γρήγορα τον βρήκα και στον δικτυακό κόσμο, έγινα φίλος του. Του έγραψα για την πρώτη μου εμπειρία με την μουσική του αλλά δεν έδειξε να συγκινείται. Μάλλον είχε συνηθίσει τις φιλοφρονήσεις χρόνια τώρα. Τον συγχωρώ και τον καταλαβαίνω.
Από την άλλη ο Νίκος Τριανταφυλλίδης άρχισε να γράφει για την LIFO και σήμερα (εδώ στον Πειραιά που γράφω) στην ίδια στήλη διάβασα ένα σύντομο βιογραφικό του Blaine από τον Φώτη Βαλλάτο. Σε αυτό το άρθρο διαπίστωσα ότι η συναυλία του 87 ήταν αποκάλυψη και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Ήταν η αρχή της αγάπης του για την Αθήνα.
Τον τελευταίο καιρό όταν περνάω έξω από το σχολείο μου στο Χαλάνδρι , σβήνω γρήγορα την εικόνα του τώρα και ανάβω τα νιάτα του τότε. Βλέπω τον Νίκο με το μαύρο σακάκι και το κατακόκκινο πρόσωπο να τρέχει με ένταση στους διαδρόμους του σχολείου , βλέπω τον εαυτό μου με τα άσπρα πουκάμισα και τα μαύρα γυαλιά να μαζεύω ήλιο και μουσική μα πάνω από όλα … θυμάμαι τις άγριες δοξαριές και την ειρωνική φωνή του Blaine εκείνο το καταπληκτικό βράδυ στο Παλλάς και σκέφτομαι: Τελικά …. Με τον Νίκο και τον Blaine δεν έχω μιλήσει ποτέ! Πόσα θα λέγαμε αν είχαμε βρεθεί έστω μια φορά. Έστω και σε ένα Supermarket…
Δημήτρης Φαρής
Υ. Γ Τώρα τα παιδιά του 15μελούς στο σχολείο που διδάσκω παίρνουν την μηνιαία τους συνέλευση για να φάνε σουβλάκια την Τσικνοπέμπτη μέσα στην τάξη!
Υ. Γ2 Σας ευχαριστώ για αυτό το άρθρο! Σχεδόν έκλαψα!
Ο Δημήτρης Φαρής παίζει σαξόφωνο στους Wolfy Funk Project
σχόλια