Τον Μάριο τον γνώρισα μέσω κάποιου κοινού φίλου στο facebook –τον οποίο διατηρεί κρυφά από όλους τους γνωστούς του. Το πρώτο πράγμα που μου ζήτησε όταν αρχίσαμε να μιλάμε ήταν βοήθεια για ένα πρόβλημα που τον απασχολεί από τότε που ήταν μικρό παιδί. Μου κίνησε το ενδιαφέρον και συνεχίσαμε τις κουβέντες για καιρό, δοκίμασα να τον συναντήσω να τα πούμε από κοντά, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να βρεθούμε. Με τα πολλά κατάλαβα ότι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούσε να βγει ποτέ από το σπίτι ήταν οι γονείς του. Δεν του επιτρέπουν την έξοδο, κι όποτε βγει τον παρακολουθούν και μετά κάνουν φασαρία. Και στο Μάριο δεν αρέσουν οι φασαρίες. Οι γονείς και ο περίγυρός του τον έχουν κάνει να νιώθει ντροπή, τύψεις και ενοχές.
Θεωρώντας όλα αυτά αδιανόητα, και ακούγοντας αποσβολωμένος να μου μιλάει (όταν τελικά τον έπεισα ότι δεν κινδυνεύει και συναντηθήκαμε), αποφάσισα να τον αφήσω να διηγηθεί την ιστορία του και να μεταφέρω την έκκλησή του για βοήθεια σε όποιον έχει τη δυνατότητα να τον βοηθήσει.
Μέσα του κρύβει καλοσύνη, πόνο, οργή, μίσος, απέχθεια για αυτό που είναι και λατρεία για αυτό που θέλει να γίνει: Γυναίκα. Τα κύρια μελήματα του είναι να μαζέψει χρήματα για να κάνει διόρθωση στο φύλο του και να τον παρακολουθήσει κάποιος ειδικός ψυχαναλυτής ώστε να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα προβλήματα που του έχει δημιουργήσει η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία.
Ο Μάριος μόλις έγινε 18 χρονών και ξέρει καλά τι θέλει αλλά δεν ξέρει πώς να το αποκτήσει.
«Με είχαν πιάσει πολλές φορές να φοράω πετσέτα στο κεφάλι παριστάνοντας ότι είναι μαλλιά» λέει. «Στα 6 μου θυμάμαι ότι με τον ξάδερφο μου φιλιόμασταν στο στόμα, ίδια ηλικία και αυτός. Μέχρι κάποια ηλικία που δεν είχα άλλα πρότυπα ανδρών γύρω μου, με έλκυαν κοντινά μου πρόσωπα, ξαδέρφια, θείοι καμιά φορά. Και, φυσικά, είχα πάντα φαντασιώσεις με άντρες κατά τις οποίες, στη δική μου κορύφωση, φαντάζομαι ότι είμαι σε γυναικείο σώμα.
Από το δημοτικό μέχρι το γυμνάσιο είχα έναν πολύ καλό φίλο. Ήμασταν κολλητοί. Στην πρώτη λυκείου που άρχισε να καταλαβαίνει περισσότερο για εμένα, άρχισε να με κοροϊδεύει και αυτός. Μου ζήτησε να του πω την αλήθεια και όταν του την είπα με απομάκρυνε από κοντά του. Ερχόταν μόνο στο σπίτι μου, στα κρυφά και χωρίς να τον δει κανείς για να τον κουρεύω όταν έλειπαν οι γονείς μου. Με εκμεταλλευόταν μόνο. Μέχρι που ήρθε η μέρα που δεν του άνοιξα και δεν μιλήσαμε ποτέ ξανά.
Στο σχολείο άρχισα να καταλαβαίνω ότι μου άρεσαν κάποια αγόρια, τα ποθούσα ερωτικά. Αλλά αυτά με κορόιδευαν. Σχεδόν όλοι με κορόιδευαν. Ακόμη και τα κορίτσια με κορόιδευαν. Και πάντα έκλαιγα. Στο σχολείο έκλαιγα στις τουαλέτες. Έκλαιγα και στο δρόμο για αυτά που έλεγε ο κόσμος. Και στο σπίτι πήγαινα κλαμένος, αλλά οι γονείς μου δεν το καταλάβαιναν επειδή πήγαινα κατευθείαν στο μπάνιο. Έκλαιγα και επειδή ο καιρός περνούσε και εγώ ήμουν σε αντρικό σώμα. Αν ήμουν γυναίκα μέχρι τώρα θα είχα καταφέρει να κάνω πάρα πολλά πράγματα και θα πετύχαινα πολύ περισσότερο στη ζωή μου. Θα είχα δουλειά, αγόρι, ζωή!
Οι γονείς μου είναι από ένα χωριό των Αγίων Σαράντα. Ο πατέρας μου 42 και η μητέρα μου 40. Είναι πάρα μα πάρα πολύ συντηρητικοί. Δεν αποδέχονται ούτε το να φοράει κάποιος κολλητό τζιν. Πιστεύω ότι η οικογένειά μου κατάλαβε για εμένα από τότε που το κατάλαβα και εγώ. Δεν το λένε γιατί δεν θέλουν να το παραδεχθούν αλλά και να το αποδεχθούν. Εγώ τους είπα ότι είμαι gay πριν από δύο χρόνια. Ούτε λόγος για το ότι θέλω να γίνω γυναίκα. Θα με σκότωναν.
Κάποτε γνώρισα ένα αγόρι και άρχισα να βγαίνω μαζί του. Να βάφομαι, να πηγαίνουμε σε κλαμπ, να μένω έξω μέχρι αργά. Με παρακολούθησαν. Ο πατέρας μου είδε ότι πήγα στον ηλεκτρικό ενώ τους είχα πει ότι θα πήγαινα αλλού. Την ώρα που γύριζα με περίμενε στον ηλεκτρικό. Εκείνη τη στιγμή μου έλεγε να του πω τι συμβαίνει. Αν μου αρέσουν οι άντρες να του το πω ξεκάθαρα, να ζήσουμε έτσι καταραμένοι όπως το έγραψε η μοίρα μας. Κι αν είμαι έτσι, να μην ξαναβγώ από το σπίτι. Και του το είπα. Άρχισε να πηγαίνει σε ψυχολόγο. Η μητέρα μου το πήρε χειρότερα, αλλά σε ψυχολόγο δεν πήγε. Από τότε γίνονταν συχνά φασαρίες. Ο πατέρας μου βάλθηκε να με αλλάξει και όποιον gay έβλεπε στην τηλεόραση τον έβριζε (βλάκα, ηλίθιο, πού πάει έτσι, πούστη και τέτοια) για να με κάνει να νιώσω άσχημα. Κι αν εγώ τους υποστήριζα γινόταν χαμός. Ένα βράδυ που κοιμόμουν με κούρεψε στον ύπνο μου επειδή είχα βάψει τα μαλλιά μου. Με χτύπησε κιόλας. Πολλές φορές. Το ξέραμε και οι δύο ότι δεν θα κατάφερνε κάτι με το ξύλο, αλλά το έκανε. Τα τελευταία δυο χρόνια έχω φάει πολλές μπουνιές, κλωτσιές, έχει γεμίσει με μώλωπες, γρατσουνιές και σημάδια στο σώμα μου. Κι εγώ τους έχω βρίσει κάποιες φορές (να πεθάνετε και αφού δεν με θέλετε να βρείτε άλλο παιδί, θα τα πληρώσετε και θα τα βρείτε μπροστά σας) αλλά επάνω στα νεύρα μου και την απελπισία μου, σε καταστάσεις ξύλου.
σχόλια