Πριν 10 χρόνια ο Peter Ekwiri δεν έγινε αποδεκτός σαν πολιτικός πρόσφυγας στην Σουηδία και στάλθηκε στην Γκάνα. Λεπτομέρεια: ο Peter καταγόταν από το Σουδάν και όχι από την Γκάνα. Με αφορμή αυτή την υπόθεση που προκάλεσε αίσθηση εκείνη την εποχή δημιουργήθηκε το Clandestino Festival.
Το κύριο μήνυμα του φεστιβάλ έκτοτε είναι η αντίσταση προς το ρατσισμό και κάθε μορφή φασισμού. Το μέσο για αυτό το μήνυμα είναι η μουσική.
Φέτος λοιπόν το Clandestino συμπλήρωσε 10 χρόνια και το Γκέτεμποργκ, δυτικά της Σουηδίας, φιλοξένησε καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο για τρείς μέρες γεμάτες μουσικές, απόψεις και διαφορετικές κουλτούρες. Κάλυψα το φεστιβάλ για λογαριασμό ενός ραδιοφωνικού σταθμού αλλά και του LIFO.gr και σας μεταφέρω εντυπώσεις:
Ας ξεκινήσουμε από την Παρασκευή (8/6) και πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Η πρώτη μπάντα που παρακολούθησα ήταν οι Donso μια κολλεκτίβα από το Παρίσι με επιρροές από την παραδοσιακή μουσική του Μαλί, σε συνδυασμό με τα electronic beats του Pierre-Antoine Grison (γνωστός και ως Krazy Baldhead). Εξαιρετική μπάντα με τη χαρακτηριστική φωνή του τραγουδιστή Gedeon Papa να κλέβει την παράσταση.
Η συνέχεια ήρθε με τους Dennis Bovell Dub Band, που πλημμύρισαν τον χώρο με reggae/dub ήχους και μελωδίες. Πραγματικά «δεμένη» μπάντα με κύριο εκφραστή τον μπασίστα Dennis Bovell. Μετά από λίγο στη σκηνή ανέβηκε ο μεγάλος Linton Kwesi Johnson για να συμπληρώσει την μπάντα. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως ποιητή και όχι άδικα καθώς εκτός από τον απαγγελτικό τρόπο ερμηνείας του, τα «νούμερα» του όπως ο ίδιος τα λέει έχουν βαθιά πολιτικά νοήματα. Γεννημένος στη Τζαμάικα και ζώντας στο Λονδίνο έζησε εποχές ρατσισμού και έντονης κοινωνικής ανισότητας, κάτι που επηρέασε πολλά από τα τραγούδια του. Συγκινημένος κατά τη διάρκεια της συναυλίας ανέφερε ότι δυστυχώς τα τραγούδια του είναι ακόμα επίκαιρα καθώς υπάρχουν πολλές εστίες φασισμού ανά την Ευρώπη. Σου θυμίζει κάτι;
Η βραδιά έκλεισε με το δίδυμο Filastine και Nova με βάση τη Βαρκελώνη και την DJ Ripley από την Νέα Υόρκη. Ηλεκτρονικοί ήχοι και bass electronica όπως ο ίδιος ο Filastine τους χαρακτηρίζει σε αρμονία με συμβατικά drums και ένα καροτσάκι super market(!). Κορυφαία στιγμή όταν η Nova ράπαρε χρησιμοποιόντας τηλεβόα καθώς στο παρασκήνιο εκτυλίσσονταν εξαιρετικά οπτικά εφέ. Αξιόλογο δίδυμο με πολύ καλή σκηνική παρουσία.
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με τον Gonjasufi του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Sumach Ecks και ζει (και φτιάχνει μουσική) στην California. Μαζί του στη σκηνή το δίδυμο Scrapes από το San Diego. Hip hop ήχοι σε συνδυασμό με ψυχεδελικές μελωδίες αλλά και την ιδιαίτερη φωνή του Gonjasufi γέμισαν το stage. Στην ερώτηση μου από πού εμπνέεται για τη μουσική του ο Sumach απάντησε απρόσμενα ‘από τα παιδιά μου’, ενώ παράλληλα είναι δάσκαλος yoga. Στο παρελθόν έχει παίξει στη Θεσσαλονίκη και το πρώτο πράγμα που μου είπε για την πόλη ήταν ‘οι πιο όμορφες γυναίκες που έχω δεί’!
Οι Conjunto Angola 70 πήραν τη σκυτάλη στη συνέχεια και πλημμύρισαν τη σκηνή με κεφάτους αφρικάνικους ρυθμούς. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκαν και οι Jagwa Music από την Τανζανία. Το αξιοσημείωτο μάλιστα με τους τελευταίους ήταν εκτός από τα παραδοσιακά όργανα, χρησιμοποιούσαν ένα παιδικό αρμόνιο Casio! Εκπληκτικά percussions και εξαιρετικές σκηνικές παρουσίες.
Τέλος στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Camkytiwa μια jazz μπάντα με επιρροές από την παραδοσιακή βιετναμέζικη μουσική.
Η τρίτη μέρα άρχισε όπως τελείωσε η δεύτερη, με μουσική από την Άπω Ανατολή. Στη σκηνή οι Tori Ensemble από την Κορέα με παραδοσιακούς ήχους από την Κορέα διασκευασμένους σε jazz τόνους. Για ακόμη μια φορά ο τυμπανιστής έκλεψε την παράσταση με τη δεξιοτεχνία του, ενώ η τραγουδίστρια (αν και καθισμένη) έκανε ότι ήθελε με τη φωνή της.
Οι R;Zatz είναι μία πολλά υποσχόμενη μπάντα με επιρροές από trip-hop καλλιτέχνες όπως ο tricky και οι massive attack όπως οι ίδιοι μας είπαν. Σε πιο alternative ρυθμούς κινήθηκαν οι Fenster που θυμίζουν αρκετά Belle and Sebastian, ενώ ήταν αξιοσημείωτη η ευκολία που και τα τρία μέλη της μπάντας αντάλλασσαν όργανα κατά τη διάρκεια της συναυλίας.
Ενδιάμεσα στις δύο προηγούμενες μπάντες εμφανίστηκαν οι Tonbruket. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι το σύνολο του Dan Berglund είναι από τις καλύτερες jazz μπάντες που έχω ακούσει. Η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν οι Staff Benda Bilili. Κατόρθωσαν να κάνουν τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα σε ρυθμούς του Congo σε ένα μείγμα afro και funk. Μικρή λεπτομέρεια: τα περισσότερα μέλη της μπάντας είχαν κινητικά προβλήματα, παρόλα αυτά δε τους εμπόδισε σε τίποτα να προσφέρουν κέφι και χορό
Το Clandestino είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό μουσικό φεστιβάλ. Είναι ένα μήνυμα για ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και η απόδειξη ότι η μουσική όντως αποτελεί διεθνή γλώσσα. Αν μη τι άλλο αξίζει να μπει στην ατζέντα ως ένα απ' τα μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου.
σχόλια