Ο Γιώργος Γουδής (aka George Gaudi) έχει καταπιεί την δισκογραφία του Tom Waits, των Tiger Lillies, αλλά και όλων των σπουδαίων της τζαζ, είναι στα 25 του από τα πιο ελπιδοφόρα ονόματα της (νέας) ελληνικής σκηνής και μιλάει στo lifo.gr λίγο πριν την εμφάνισή του στο Blender Festival στις 28 Μαΐου.
Ποιός είσαι;
Είμαι ο Γιώργος, μένω στα Eξάρχεια, παίζω κλασσικό πιάνο, μ αρέσουν οι ταινίες, είμαι 25 χρονών, κοιμάμαι αργά, κυκλοφορώ στο κέντρο. Έχω μια ροπή προς τη μελαγχολία. Είμαι μουσικός, γράφω και ενορχηστρώνω τραγούδια.
Πως αποφάσισες να οικειοποιηθείς το επίθετο του Gaudi;
Ψάχνοντας να βρω μια "μετάφραση" του επιθέτου μου, ένα διεθνές επίθετο, και όχι ψευδώνυμο, κατέληξα στο Gaudi. Το πλήρες όνομα (George Gaudi) έχει τον ίδιο στόχο, γι αυτό χρησιμοποιώ την αγγλική μορφή του μικρού μου ονόματος, και όχι την ισπανική. Πέρα από την παρήχηση νιώθω μια συγγένεια, γιατί θεωρώ ότι ένα μουσικό κομμάτι είναι οικοδόμημα, άρα και εγώ είμαι κατά κάποιον τρόπο αρχιτέκτονας. Αυτό που προσπαθώ να χτίσω είναι ένα πότε ένα ελάχιστο κατάλυμα για μένα και πότε ένα τεράστιο νοσοκομείο για ανίατες περιπτώσεις, πότε είναι ναός και πότε είναι πορνείο, δεν νομίζω να καταλήξω κάπου. Όπως ο συνονόματος, η Sagrada Familia χτίζεται ακόμα, ενώ ο ίδιος έχει φύγει. Μακάρι να τα καταφέρω και εγώ να παραμείνω ημιτελής. Όταν δεν έχεις τελειώσει ακόμα, έχεις όλες τις δυνατότητες μπροστά σου. Τέλος σημαίνει σκοπός, όταν εκπληρώσεις το σκοπό σου, δεν έχεις τίποτα να περιμένεις. Μου αρέσει πολύ και η θρησκευτικότητα του έργου του Gaudi, έχω πολύ έντονη υπαρξιακή αγωνία από μικρό παιδί και σπουδάζω Θεολογία, με γοητεύει πολύ αυτό το επίπεδο της τέχνης.
H μουσική σου είναι η Sagrada Familia ή η Casa Milà;
Δεν είναι τόσο λεπτομερής όσο η Sagrada Familia, ούτε τόσο στραβή όσο η Casa Mila, από την άλλη βέβαια θεωρώ ότι είναι work in progress, όπως η Sagrada Familia, και θέλω να χωρέσει σύμβολα τόσο "βαριά" κάποια στιγμή. Τι όμορφο και φιλόδοξο κτίσμα είναι αυτό. Μέσα από την απόλυτη οργάνωση στην φόρμα της ανοίγεται μια πόρτα στο χάος, είναι σαν να κοιτάς μια χιονονιφάδα στο μικροσκόπιο ή ένα fractal, έχει κάτι το οργανικό αλλά και πολύ αυστηρό, είναι σαν μια μορφή ζωής, σαν φυτό που με την αγκαθωτή, στρυφνή μορφή του προσπαθεί να προσεγγίσει την τελειότητα, ώστε να στέκει μνημείο στον Δημιουργό του. Το κοινό που έχει ίσως η μουσική μου με την Casa Mila είναι ότι ενώ έχει στοιχεία που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αντικρουόμενα, στο μυαλό μου έχει εσωτερική αρμονία και φτιάχνει ένα περιβάλλον ελαφρώς παράδοξο, αλλά απολύτως λογικό. Έχοντας πει αυτά, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τη δική μου μουσική, έχω κάνει μεγάλη προσπάθεια ακόμα και για να συμπαθήσω απλώς αυτά τα τραγούδια.
Έχεις διασκευάσει το Henry Lee του Nick Cave; Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο κομμάτι;
Το συγκεκριμένο κομμάτι, όπως και πολλά από την συνομοταξία των Μurder Βallads, κρύβει ένα τρομαχτικό παράδοξο, δείχνει το σημείο που συναντιέται ο Έρωτας με τον Θάνατο. Στο μυαλό μου, η ζωή είναι απλώς μια κατάσταση, και την δυναμική της την επηρεάζουν ο Έρωτας και ο Θάνατος: Έρωτας είναι αυτό που γεννάει ζωή, και την συντηρεί, αυτό που μας μαγνητίζει και μας οδηγεί τα βήματα, Θάνατος είναι αυτό που καταστρέφει τη ζωή, αυτό που απωθεί, αυτό που μας υψώνει φράχτες. Είναι δυνατόν να συναντηθούν; Σε ποιά κατάσταση, σε ποιά πτυχή της ζωής αυτό που ερωτεύεσαι σε καταστρέφει; Τελικά συνειδητοποίησα ότι η επιθυμία είναι η διαστρέβλωση του έρωτα, και ότι ο φόβος είναι η διαστρέβλωση του θανάτου.
Προτιμάς τα σκοτάδια του Tom Waits ή τη θεατρικότητα των Tiger Lillies;
Κοίτα, δεν είναι ότι ο Waits δεν είναι θεατρικός, ή ότι οι Tiger Lillies είναι τίποτα κεφάτοι! Η αλήθεια είναι ότι προτιμάω τον Waits, επειδή το βάρος είναι στον ήχο και όχι στην εικόνα. Από την άλλη, οι φωτογραφίες του είναι όλες τέλειες, έχουν κάτι το κλασσικό και κάτι το αισθητικό, ξέρει τι κάνει. Αυτό που δεν μπορώ να κάνω, είναι να πάρω ρόλο. Δεν είμαι ηθοποιός, ούτε με έχει τραβήξει ποτέ το να γίνω, η όποια θεατρικότητα που υπάρχει στη δουλειά μου έχει να κάνει με τα ίδια τα κομμάτια. Μ' αρέσουν τα σκοτάδια, γιατί μόνο περνώντας από κει καταλαβαίνεις το φως. Μ αρέσει το ξημέρωμα, το βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον από το ηλιοβασίλεμα.
Με τι μουσική μεγάλωσες;
Μεγάλωσα με Beatles. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν το Californication, το πρώτο cd που αντέγραψα ήταν το best των Rolling Stones (1963-1974). Έβαζα και τα βινύλια του πατέρα μου, Simon & Garfunkel, Neil Young, Traffic, κάτι 45άρια της Motown, τα πρώτα του Σαββόπουλου, Χατζιδάκι, Μάλαμα, κλασσική μουσική.. Είχε πολύ πλάκα, δεν νομίζω ότι θα ξανανιώσω έτσι όπως τότε, κάθε δίσκος ήταν εμπειρία, ήταν ένα σύμπαν που με περίμενε να το ανακαλύψω. Μετά άρχισα να ακούω Punk, κάτι απίστευτες συλλογές με group ξεχασμένα απ τον Θεό, δεν νομίζω να μου μείνε κάτι από αυτά εκτός από τους Clash και τους Pistols. Άκουσα και λίγο τη σκηνή του Manchester, αλλά δεν τους μπορώ τελικά. Άκουσα Rockabilly για καιρό, μέσω αυτού ανακάλυψα την swing, μέσω της swing την bebop, έπαθα πλάκα με τον Chet Baker, τον Red Garland, τον Cannonball Adderley, τον Dexter Gordon, με τα μεγαθήρια Miles Davis-Charlie Parker-John Coltrane. Εκεί μέσα κρύβεται πολύ μεγάλη αλητεία, που δεν μπορεί να χωρέσει σε κουρέματα και πόζες. Ο Mingus, ο Monk..
Πως γράφεις τη μουσική σου / τι διαδικασία ακολουθείς;
Συνήθως κάτι μου κολλάει, ένα στιχάκι ή μια γραμμή, γυρνάει στο μυαλό μου ίσως και για μήνες. Μετά περνάω κάτι και αποφασίζω ότι αυτό το στιχάκι είναι τέλειο για να το περιγράψω. Μετά δεν μ αρέσει πια. Μετά μου φταίνε όλα, έχω νεύρα, ξενερώνω όλον τον κόσμο, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο, και καταλαβαίνω ότι πρέπει να το γράψω. Κάθομαι στον υπολογιστή και φτιάχνω προσχέδια, τα οποία μετά και ενορχηστρώνω, τα ακούω με ψηφιακά όργανα, τα αφήνω να ηρεμήσω λίγες μέρες, και τελικά φωνάζω τους μουσικούς να τα τελειώσουμε. Υπάρχουν κομμάτια που τα είχα στο μυαλό μου ακριβώς όπως κατέληξαν να είναι, υπάρχουν κομμάτια που τα άλλαξα στην πορεία. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια διαδικασία που δεν μπορώ να την εκβιάσω, γίνεται μόνη της, δεν μπορώ να την επισπεύσω, αλλά ούτε και να μην το κάνω καθόλου. Μαζεύω πράγματα, και πρέπει με κάποιον τρόπο να τα αποτυπώνω.
Ποιο είναι το πιο ακραίο άκουσμα που έχεις;
Αυτή η μαλακία που έκανε ο Lou Reed, το Metal Machine Music. Ο Schoenberg. O Γιάννης Χρήστου. O Messiaen.
Ποιο κομμάτι σε κάνει να κλαις;
Η “Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ”, γιατί μέσα σε μια αφόρητα στομφώδη εικόνα μιας συγκέντρωσης, σε ένα τραγούδι που όφειλε να είναι πολιτικό κίτς, ξαφνικά μπαίνει το "κι εσύ έλαμπες στη μέση όλου του κόσμου" και σ αφήνει ξερό. Και το “A man needs a maid”. Και το “Τhe long and winding road”, κάθε φορά.
Θα προτιμούσες να ήσουν διάσημος ροκ σταρ στο σήμερα ή διάσημος συνθέτης πριν 2 αιώνες;
Και μόνο ο όρος ροκ σταρ με χαλάει. Υπάρχει κάτι σ αυτό το πρότυπο συμπεριφοράς και προβολής τόσο αφελές και τόσο μίζερο, αυτό το υποχρεωτικό συνεχές κούλ, με ξενερώνει αφάνταστα (αν και τον Κιθ Ρίτσαρντς τον αγαπάω). Οι ροκ σταρ που μ αρέσουν, μ αρέσουν παρόλο που είναι ροκ στάρ, και όχι επειδή είναι. Το να είσαι συνθέτης που να μπορεί να γράψει μια συμφωνία, στο βαθμό της τελειότητας που το έκαναν πριν 200 χρόνια (όχι πως σήμερα δεν μπορείς) είναι ένα άλλο επίπεδο, μακάρι να μπορούσα να είμαι σαν αυτούς. Τώρα το "διάσημος" δεν ξέρω αν με αφορά.
Ποια είναι τα πέντε καλύτερα τραγούδια για ψυχοθεραπεία
Across the universe: Γιατί το ρεφρέν είναι μια ευχή.
Lacrimosa απο το Requiem του Mozart: Γιατί είναι τόσο λυρικό και τόσο δυνατό, χωρίς να είναι υπερβολικό, που οδηγεί σε κάθαρση.
The long and winding road: Γιατί περιγράφει τη ζωή.
Θα μπορούσα να βάλω μόνο Beatles, αλλά θα αντισταθώ.
King of Swing: Γιατί σε κάνει και νιώθεις αληταράς και ωραίος μόνο και μόνο από το Groove του.
Oh my love (O Lennon δεν μετράει για Βeatles): Γιατί είναι ο έρωτας σαν προσευχή. Με ηρεμεί πολύ βαθιά αυτό, η σχέση του έρωτα με το Θεό, που η οργανωμένη θρησκεία κάνει ότι δεν υπάρχει.
Τι να περιμένουμε από σένα τους επόμενους μήνες;
Θα κυκλοφορήσω τον πρώτο μου δίσκο με την Archangel. Ελπίζω να κάνω συναυλίες, μ αρέσει πολύ η σκηνή. Από κει και πέρα συνεχίζω να γράφω, και θέλω να αρχίσω να πειραματίζομαι και με την εικόνα.
Τι θα ακούσουμε στο Blender;
Στο Blender θα παίξω όλον τον δίσκο μου, και θα διασκευάσουμε μερικά κομμάτια που θα θελα να χω γράψει. Θα τελειώσουμε με swing.
*O George Gaudi, θα εμφανιστεί το Σάββατο 28 Μαΐου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
*Το τραγούδι του George Gaudi «Come Αgain» ανακηρύχθηκε «τραγούδι του μήνα» τον περασμένο Νοέμβριο από το Jumping Fish.
*To προφιλ του George Gaudi στο Jumping Fish: http://www.jumpingfish.gr/georgegou
σχόλια