Οι παραδοσιακοί δύτες διάσωσης του Myanmar βγάζουν το ψωμί τους βουτώντας στα 61 μέτρα μέσα στα θολά νερά για να μαζέψουν συντρίμμια από τα ναυαγισμένα πλοία στον πάτο του ποταμού Yangon. Δουλεύουν σε ομάδες των τεσσάρων ή των πέντε ατόμων ανά βάρκα και βουτούν δύο φορές την ημέρα κατά τη διάρκεια της μεγάλης παλίρροιας. Στα νερά του ποταμού έξω από την πόλη Ντάλα υπάρχουν είκοσι με τριάντα συνεργεία με δύτες.
Το βούτηγμα για θαμμένους θησαυρούς είναι μια μακρόχρονη πρακτική στον ποταμό Yangon. Εδώ, λέει ο θρύλος, βρίσκεται η μεγάλη Dhammazedi, η ιερή βουδιστική καμπάνα κατασκευασμένη από ασήμι και χρυσό η οποία με το τεράστιο βάρος της βύθισε το ποταμόπλοιο που τη μετέφερε. Η καμπάνα δεν ανασύρθηκε ποτέ από τον βυθό. Επτά προσπάθειες έχουν γίνει από το 1990 για να την εντοπίσουν και να την ανασύρουν από ντόπιες και διεθνείς ομάδες, αλλά χωρίς επιτυχία.
Κάθε ομάδα μπορεί να βγάλει και 1000 δολάρια το μήνα, έναν καλό μισθό που μπορεί να προσελκύσει ανθρώπους για να γίνουν μέλη του πληρώματος και να μάθουν τα μυστικά του 50χρονου εμπόρου Master Than Htay.
Οι δύτες διάσωσης του Myanmar, ωστόσο, δεν ψάχνουν για χρυσό και ασήμι, αλλά για κομμάτια μέταλλου και για κάρβουνο, τα οποία πωλούνται μετά στην άλλη όχθη του ποταμού από «έναν Ινδό επιχειρηματία» για να λιωθούν και να ξαναχρησιμοποιηθούν. Κάθε ομάδα μπορεί να βγάλει και 1000 δολάρια το μήνα, έναν καλό μισθό που μπορεί να προσελκύσει ανθρώπους για να γίνουν μέλη του πληρώματος και να μάθουν τα μυστικά του 50χρονου εμπόρου Master Than Htay.
Όταν ο Master Than Htay ξεκίνησε πριν από 37 χρόνια οι δύτες του ποταμού δεν είχαν μηχανές να αντλούν οξυγόνο από την όχθη, τα μέλη του πληρώματος που ήταν στη στεριά έστελναν οξυγόνο με μια ποδηλατοκίνητη αντλία. Σήμερα, κάθε βάρκα έχει μια αντλία που λειτουργεί με υγραέριο και στέλνει μέσα από λαστιχένιους αγωγούς οξυγόνο στους δύτες. Ο Than Htay τους διδάσκει πώς να κάνουν κατάδυση και οργανώνει την επιχείρηση συγκεντρώνοντας πληρώματα και βάρκες και μοιράζοντας τα λεφτά. Επίσης αναλαμβάνει επιχειρήσεις που του αναθέτουν πελάτες οι οποίοι θέλουν να σώσουν ένα πλοίο ή να κάνουν υποβρύχιες εργασίες.
Με τις αυτοσχέδιες χειροποίητες μάσκες τους και δεμένοι με αλυσίδες για να έχουν βάρος οι δύτες μπορούν να μείνουν μέχρι 30 λεπτά στο βυθό. Είναι επικίνδυνα. Το 2007, ο 36χρονος Phoe Zaw δούλευε κάτω από το νερό όταν η αντλία του αέρα ξαφνικά έσπασε και σταμάτησε να τον τροφοδοτεί με οξυγόνο από την επιφάνεια. Τώρα, όπως και πολλοί συνεργάτες του ο Phoe Zaw θέλει να τα παρατήσει. «Θα ήθελα να κάνω μια άλλη δουλειά» λέει, «όχι μέσα στο νερό». Οι περισσότεροι όμως δύτες του Yangon ποταμού δεν έχουν άλλες επιλογές. Ο 23χρονος Moe Kyo Kyo συμπληρώνει το εισόδημά του δουλεύοντας και σαν οδηγός ταξί. Κουβαλάει κόσμο με το μηχανάκι. «Δεν έχω ανώτερη μόρφωση» λέει, «έτσι δεν περιμένω να βρω μία πραγματικά καλή δουλειά. Θα ήθελα απλά να έχω μια δουλειά που να μην είναι τόσο επίπονη σωματική. Και να είναι λιγότερο σκληρή».
Οι φωτογραφίες είναι της Sandra Weller για το COLORS magazine.
σχόλια