Όσα μας άρεσαν κι όσα μας ενόχλησαν το 2012

Facebook Twitter

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Μου άρεσε:

• Ότι μετά την τελευταία δόση αχνοφαίνεται λίγο φως. 

• Ότι βγήκαν αρκετά καλά βιβλία και ήρθαν καλές παραστάσεις στη Στέγη.

• Ότι ξεκαθαρίζει ο τόπος από τους θορυβώδεις αεριτζήδες που διεκδικούσαν όλο τον δημόσιο χώρο –  και τον είχαν καταντήσει ένα εκτροχιασμένο καμπαρέ.

• Ότι ανακαλύπτουμε πάλι τις (κρυμμένες) αρετές της επαρχίας.

• Και κάτι προσωπικό:ότι η LifO είναι στα καλύτερά της και η εκκωφαντική επιτυχία του LiFO.gr είναι πέρα από κάθε προσδοκία μου.

Με χάλασε (με εντελώς προσωπικά κριτήρια):

• Όταν προεκλογικά άκουσα τον Τσίπρα να εξαίρει την Ορθοδοξία και τους ένστολους και αμέσως μετά τον είδα να δίνει συνέντευξη στον Τράγκα.

• Όταν κατέβηκε τελικά η παράσταση στο Χυτήριο – εξαιτίας μιας δράκας φασιστών. Και ο συνακόλουθος φόνος ενός μετανάστη στην Ομόνοια από οπαδούς της Χρυσής Αυγής. 

• Τα απύλωτα σχόλια των Ελληναράδων στο facebook ή στα κωλοσάιτ που έχουν τα σχόλια ακυβέρνητα. Το ανείπωτο μίσος, η μισαλλοδοξία, η αισχρότητα, η στρεψοδικία, το ετοιμοπαράδοτο λιντσάρισμα του λαού αυτού που βρέθηκε στριμωγμένος μεταξύ της χρεοκοπίας του κράτους και της προσωπικής του αισθηματικής φτώχιας. 

• Όσοι διάσημοι δημαγωγοί άλλαξαν μάνι-μάνι τροπάριο και τώρα συμπάσχουν με τη φτωχολογιά και τους χειμαζόμενους Έλληνες. 

• Μια ηλικιωμένη γυναίκα που ψώνιζε μπροστά μου σε ένα σούπερ μάρκετ στη Ζάκυνθο. Γυρω στα 80, μόνη, ντυμένη φτωχά, είχε δώσει ένα χαρτί με τα ψώνια της στην υπάλληλο – μάλλον αγράμματη. Η υπάλληλος τη ρώταγε:

-Τι απορρυπαντικό να σας βάλω;

-Το πιο φτηνό, παιδάκι μου!

-Τι γάλα να σας βάλω;

-Το πιο φτηνό, παιδάκι μου!

-Τι ρύζι να σας βάλω;

- Όποιο είναι πιο φτηνό, παιδί μου!

Ό,τι κι αν τη ρώταγαν, απαντούσε χαμηλά και κοιτώντας στα μάτια: «Το πιο φτηνό! Το πιο φτηνό!». Με διέλυσε όσο εκατό αναλύσεις για τη φτώχια των Ελλήνων.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Μου άρεσαν:

• Οι απανωτές ακροάσεις του «Tempest» (Bob Dylan), του «Psychedelic Pill» (Neil Young) και των Απάντων του Glenn Gould.

• Τα Τρία Χι (Γιώργος Χατζημιχάλης, Πάνος Χαραλάμπους, Γιώργος Χαρβαλιάς) και το Radar (Ελεάννα Μαρτίνου) στην Batagianni Gallery.

• Οι λεπταίσθητοι που επιμένουν πολυτονικά (Άγρα, Περισπωμένη, Κίχλη, Στιγμή).

• Το The Zone, ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που καταπιάνεται με το έργο του Τόμας Πίντσον (αλλά και του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, του Ντον ΝτεΛίλλο και άλλων ιδιοφυών συγγραφέων που μας άλλαξαν τα φώτα). Δες: www.thezone.gr

• Το ότι ολοκλήρωσε ο Ευγένιος Αρανίτσης το «Τι δεν θα άλλαζε, αν άλλαζαν όλα» και συνέθεσε ο Θάνος Σταθόπουλος το «Αυτόματο».

Με χάλασαν:

• Οι γελοίοι εμφύλιοι στο facebook.

• Οι γελοιότητες πολλών γελοίων πολιτικών.

• Η γελοιότητα της γελοίας χρήσης των ελληνικών από γελοίους.

• Οι γελοίοι-γελοίοι του γελοίου-γελοίου πολιτικαλι- κορεκτισμού.

• Το γελοίο καραπατατράκ της γελοίας αλαζονείας.

Δήμητρα Πασομένου

Μου άρεσαν:

• William Kentridge / Refuse the Hour, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών .

• Η λεμονιά που άνθισε και φέτος...

• Η καμπάνια που μας θυμίζει ότι «τα ωραιότερα πράγματα στην ζωή δεν είναι πράγματα».

• Η LifO, που στα δύσκολα έγινε ακόμα καλύτερη!

• Το ουράνιο τόξο μετά τη χθεσινή βροχή...

Με χάλασαν:

• Τα ταξίδια που δεν έγιναν.

• Η επιθετικότητα των ανθρώπων γύρω μας.

• Η ραγδαία αύξηση του αριθμού των ατόμων που είναι κάτω από το όριο της φτώχιας στην Ελλάδα.

• Τα μέτρα που οδηγούν σε αδιέξοδο και η επιβολή εφαρμογής τους.

• Η υποτέλεια στην οποία οδηγείται η χώρα.

Εύη Λαμπροπούλου

Μου άρεσε:

• Μια συνειδητοποίηση που είχα σ' ένα ταξίδι όσον αφορά μια παγιωμένη πεποίθηση σχετικά με το ζόρι της καθημερινής φιλικής συμβίωσης των ανθρώπων σ' ένα σπίτι. Η συγκατοίκηση είναι ωραίο πράγμα.
• Ότι έμαθα βολέο, μια φιγούρα στο τάνγκο, που έρχεται σαν κύμα από τον παρτενέρ και καταλήγει σ' ένα αυθόρμητο, φυσικό σαν οργασμό ξέσπασμα ποδιού – κι είναι και δύσκολο σαν οργασμός, μέχρι να το μάθεις.
• Που υπάρχουν άνθρωποι που έφτιαξαν χώρο ανοιχτής φιλοξενίας προσφύγων και τους μαγειρεύουν/φροντίζουν στη Λέσβο, χωρίς κρατική βοήθεια. Καθώς οι γιαγιάδες στη Χαλκιδική βγαίνουν στα βουνά, με συγκινούν οι άνθρωποι που κάνουν αντίσταση μόνοι τους.
• Το ότι στην παράσταση Δύναμη της φαντασίας, όπου συμμετείχα ως «HeartNotShoes», τα κοριτσάκια από το Αφγανιστάν μας παρέσυραν κάπου υπέροχα, παρά τη φτώχια – νιώσαμε όλοι τη σαρωτική δύναμη της ανθρώπινης γλύκας. Κάπως έτσι νιώθουν οι μητέρες ή οι πραγματικά αγαπητές θείες.
• Ότι κατάφερα να τελειώσω καινούργιο μυθιστόρημα μετά από χρόνια, παρότι βασανίζομαι για τον τίτλο: «Μόνοκατ» / «Φιλί χωρίς γλώσσα» / «Athenssoup»;

Με χάλασε:

• Το ότι έμαθα ότι ο απημένος οικογενειακός φίλος ψήφισε νεοναζί.

• Που τα αστραφτερά μυαλά γράφουμε στο τουίτερ αντί, όπως λέει η Μπίλι Χόλιντεϊ, να «ξεστρώσουμε τους κώλους μας» και να κάνουμε κάτι για την παρούσα κατάσταση.
• Το σουξέ του Παντελίδη. Γιατί;
• Η αμετάκλητη καταστροφή της πολυαγαπημένης Χαλκιδικής από τους Χρυσωρύχους της Ελδοράντο.
• Η χειραγώγηση από τα media της κοινής γνώμης προς την πεποίθηση ότι οι μετανάστες είναι «λαθραίοι» και φταίνε για όλα.

Άρης Δημοκίδης

Μου άρεσε:

• Το μπλογκ της Αγαπητής Α,μπα.

• Το ότι έγινα πατέρας δύο πανέμορφων γατιών.

• Ο δίσκος των Pet Shop Boys που ήταν τόσο καλός όσο οι ' 80s δίσκοι τους (στ' αυτιά μου τουλάχιστον).

• Το, νομίζω δίκαιο, σουξέ του LIFO.gr.

• Το ότι τώρα στην κρίση, φαίνεται πλέον καθαρά, παραμένουμε άνθρωποι, οι περισσότεροι.

Με χάλασε:

• Η Χρυσή Αυγή. Λαϊκιστές που κάνουν στροφή 180 μοιρών και το παίζουν αντι- μνημονιακοί λαϊκοί ήρωες, ελπίζοντας ότι έχουμε «κοντή» μνήμη.

• Ο θάνατος του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

• Η συνωμοσιολογία και τα συνειδητά ψέματα μερίδας της ιντερνετικής ενημέρωσης.

• Η ανεργία.

Φώτης Βαλλάτος

Μου άρεσε:

• Το τέλος του κόσμου στις 21/12/12. Έρχεται.

• Ο δίσκος των Mechanimal. Αστικό industrial για την ελίτ.

• Οι επώνυμοι στον Κορυδαλλό. Έστω και με μαγιό στην πισίνα.

• Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Όπως εξωτερικό.

• H Αθήνα. Still alive.

Με χάλασε:

• Η άνοδος (και η άνοδος) της Χρυσής Αυγής. Stop it.

• Οπλοφορία στην Αμερική. Stop it.

• Η κατάρρευση των media. Έρχεται κι άλλο.

• Μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Boring.

• Όχι άλλη Lana Del Rey.

Ματίνα Καλτάκη

Μου άρεσε:

• Η εκκωφαντική αποκάλυψη ότι ο «βασιλιάς» ήταν όχι μόνο γυμνός αλλά και δύσμορφος.

• Η αλληλεγγύη που έχει αναπτυχθεί –με αυξητική τάση– ανάμεσα στους ανθρώπους, αποκαθιστώντας εν μέρει τη θλιβερή εικόνα του (ταξικά άδικου) κράτους. Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η αφύπνιση της σημασίας της κοινότητας.

• Η επιστροφή στην περιφέρεια, στις ιδιαίτερες πατρίδες και στις αγροτικές εργασίες πολλών νέων που νόμιζαν ότι η μεγάλη πόλη θα τους εξασφάλιζε όσα η «μίζερη» επαρχία τους αρνούνταν. (Πάει μαζί με την ανάδειξη της σύγχυσης για το σημαίνει πραγματικά να παράγεις βασικά αγαθά με τα χέρια σου).

• Η βεβαιότητα ότι τώρα, στα δύσκολα, οι τέχνες θα πάρουν τα (επί της ουσίας) πάνω τους και οι δημιουργοί θα κατανοήσουν ότι, αν πράγματι αξίζει να ονομάζονται έτσι, δεν μπορούν απλώς να κάνουν το κέφι τους, πρέπει να γίνουν «μηχανικοί της ψυχής».

Με χάλασε:

• Η ατιμωρησία όσων χειρίστηκαν την εξουσία, που υπονομεύει κάθε ελπίδα «ανάνηψης» του κράτους. Εξαιτίας της μπήκαν οι ακραίοι εθνικιστές στη Βουλή, εξαιτίας της κατέστη πειστική η «υπάνθρωπη» ρητορική τους.

• Η ανεπάρκεια της δικαστικής εξουσίας, που δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων της εποχής. Οι θεράποντές της διαμαρτύρονται μόνο όταν ανακοινώνονται μειώσεις στον μισθό τους, αλλά για την ευθύνη τους στη μοιραία απορρύθμιση του τρόπου που λειτουργεί η δημοκρατία στη χώρα μας, πέρα βρέχει και στ' Αϊβαλί βροντά...

• Ο αριθμός αυτοκτονιών στη χώρα μας την τελευταία διετία, που αποτυπώνει με σοκαριστική καθαρότητα ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί.

• Άστεγοι στην Αθήνα και μεταναστευτικό: η απόλυτη δοκιμασία του ανθρωπισμού.

• Η κρίση στον Τύπο: χιλιάδες οι άνεργοι δημοσιογράφοι, φθηνή ή μη αμειβόμενη εργασία, γενική δυσφήμηση του επαγγέλματος εξαιτίας συγκεκριμένων περιπτώσεων που έπαιξαν και παίζουν βρόμικα παιχνίδια με την εξουσία, έκπτωση στην ποιότητα του λόγου, συνθήκες που υπονομεύουν την ελευθερία της άποψης και τον έλεγχο της εξουσίας.

• Η μαζική δολοφονία παιδιών στο Κονέκτικατ, όχι μόνο για το τραγικό γεγονός αυτό καθαυτό αλλά γιατί η κουλτούρα των όπλων των ΗΠΑ (που ως κυρίαρχη πολιτιστική δύναμη στον πλανήτη εξαπλώνεται και μολύνει και τις υπόλοιπες σύγχρονες χώρες) επιτρέπει στο συσσωρευμένο μίσος να μεταμορφώνεται σε φονική μηχανή.

Νίκος Ζαφείρης:

Μου άρεσε:

• Η απίστευτη άνοδος του lifo.gr

• Η συμμετοχή μου στο LiFO team

• Το νέο μου σπίτι

• Το μωράκι μου που ήρθε αναπάντεχα και με γεμίζει χαρά κάθε μέρα

• Οι φίλοι μου που με τραβάνε μακριά από όλα κοντά στην πραγματική ζωή

Με χάλασε:

• Η αναχώρηση αγαπημένων μου προσώπων στο εξωτερικό σε αναζήτηση κάποιας, όχι απαραίτητα καλής, τύχης (θα μου λείπεις αδερφή!)

• Η άρνηση πολλών να καταλάβουν τη ματαιότητα του εγώ και της καρέκλας σε μια χώρα που βουλιάζει καθημερινά

• Ο ρατσισμός που μας χτυπάει την πόρτα και του λέμε καλωσόρισες

• Ο κολλητός μου που δε μου ξαναμίλησε

• Η απαισιοδοξία που έχει πλακώσει τα πάντα γύρω μου

Γιώργος Καρουζάκης

Μου άρεσε:

• H εντυπωσιακή ανάπτυξη της δωρεάν, εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, με τη συμβολή των σπουδαιότερων πανεπιστημίων του κόσμου (βλ. Coursera).

• Η πτώση των προσωπείων κάθε είδους.

• Η ηρεμία να ζεις με όσους και όσα πραγματικά έχεις.

• Η απομάκρυνση από νοσηρούς μικρόκοσμους και η απελευθέρωση νέων δυνάμεων.

• H μουσική του Alex Beaupain.

Με χάλασε:

• Η μισαλλοδοξία ως εθνική αξία.

• Η λογοδιάρροια.

• H συνωμοσιολογία και ο λαϊκισμός ως αρετές.

• Η μαζοχιστική νοσταλγία και προσκόλληση στο παρελθόν.

• Το να παραμένεις οπαδός.

Κώστας Μαντάς

Μου άρεσαν:

• Τα πρώτα βήματα της μικρής μου κόρης.

• Το πάρτι γενεθλίων της μεγάλης μου κόρης.

• Το ότι έχω δουλειά και πληρώνομαι.

• Το ότι είχα πετρέλαιο από πέρσι.

• Το ότι κάτω από το σπίτι μου υπάρχει το Crème Royale.

Με χάλασαν:

• Το ότι έκλεισαν πολλές εταιρείες και εργαζόμενοι βρέθηκαν στον δρόμο και απλήρωτοι.

• Το ότι πολλοί Δήμοι δεν στολίστηκαν για τα Χριστούγεννα.

• Το ότι έχουν πει τα πάντα ανταγωνιστικά έντυπα σχετικά με τη LifO προκειμένου να μαζέψουν καμιά σελίδα διαφήμισης (ήμαρτον παιδιά!).

• Το ότι δεν έχω αγοράσει ακόμα ποδήλατο, ενώ το είχα βάλει στόχο.

• Το ότι έλεγα ότι θα κόψω το τσιγάρο μέσα στο '12, αλλά ήδη μπαίνει το '13.

Μαριλίνα Στοΐλου

Μου άρεσε:

• Που απέκτησα την πιο γλυκιά φατσούλα του κόσμου.
• Τα μικρά και μεγάλα, με τα οποία καταλαβαίνεις ποιοι σ' αγαπούν πραγματικά.
• Η περισσότερη υπομονή (είναι προνόμιο).
• Η δουλειά σε μια δύσκολη περίοδο.
• Και για να μην ξεχνιόμαστε, επειδή το έχουμε δεδομένο, η υγεία η δική μου αλλά και όσων αγαπώ, που είναι μια χαρά.

Με χάλασαν:

• Η τριπλέτα άγχος-πίεση- στρες (στο maximun, γιατί και πέρσι τα είχα), μειωμένη έως μηδαμινή προσωπική ζωή.
• Το σύνδρομο στέρησης για την μπεμπούκα μου, που τη βλέπω ελάχιστα.
• Που έφυγε η φιλεναδίτσα μου και πήγε στα ξένα. Μiss you σκατούλα! Καναπέ, i hate you.
• Που πολλά ήθελα να κάνω και ακόμα περισσότερα δεν έκανα. 

Τίνα Μανδηλαρά

Μου άρεσε:

• Το ότι ενώ η κρίση είναι αβάσταχτη, τη σώζουν οι αγκαλιές. Η χρονιά που μας πέρασε μπορεί να διέλυσε περιουσίες και ψευδαισθήσεις αλλά απέδειξε ότι ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση. Φέτος έχω την αίσθηση ότι οι φίλοι μου με αγαπάνε περισσότερο από παλιά, ότι τα φιλιά είναι πιο στέρεα και οι προσωπικές σχέσεις πιο πραγματικές. Η αγάπη δεν χωράει στα μνημόνια.

• Που δεν έχω δει τα τελευταία χρόνια πιο σπαρακτική, πραγματική και ουσιαστική στην εσωτερική αλήθεια της ταινία από το Shame (βγήκε στις αίθουσες τον Φλεβάρη). Υποδειγματική ερμηνεία, άψογη σκηνοθεσία κι ένα σάουντρακ που έβγαινε από τα έγκατα μιας κατεστραμμένης καρδιάς.

• Που μια νέα γενιά λογοτεχνών που δεν έχουν καν κλείσει τα τριάντα καταθέτουν υπέροχα έργα και μια γλώσσα νεορεαλιστική και απέριττη, αλλά συνάμα βαθιά πολιτική. Πέτσα, Τσαλαπάτης, Ιωάννου, Ρακόπουλος, είναι μερικοί μόνο από αυτούς.

• Που ο Άκραμ Καν πέρασε από τη Στέγη, αφήνοντας πίσω του το στίγμα για το πώς πρέπει να συγκροτείται σήμερα ο καλλιτεχνικός και βιωματικός λόγος στην καλύτερη παράσταση της χρονιάς. Η Στέγη είναι φέτος στα καλύτερά της, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη πρόταση για το τι σημαίνει σύγχρονος πολιτισμός.

Με χάλασε:

• Η Χρυσή Αυγή. Τελεία. Το τέρας ζωντάνεψε μέσα από τη βία, τον ρεβανσισμό, την αμορφωσιά, την απαιδευσιά, τη χειρότερη εκδοχή του ελληνικού ασυνειδήτου που έγινε πραγματικότητα. Σαν να ζωντανεύουν οι πίνακες του Γκρος κι οι εφιάλτες του Μπένγιαμιν στο κέντρο του Συντάγματος. 

• Τα νοσταλγικά θεάματα: από τα βιβλία για τις χαμένες γιαγιάδες μέχρι τις αναβιώσεις παλιών ελληνικών ταινιών. Ξερνώ στον τάφο του μακαρίτη.

• Η ελληνική τηλεόραση σε κάθε της έκφανση. Όταν το ανατολίτικο κιτς συνάντησε το ελληνικό χορευτικό φολκλόρ. Η χειρότερη, ίσως, τηλεοπτική χρονιά στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης.

• Η Ελλάδα αυτοκτονεί πραγματικά και συμβολικά. Η ανεργία συναντά την απελπισία και αυτή τον θάνατο. Και οι πολιτικοί εξακολουθούν να αγωνιούν για το αν ακριβαίνει κι άλλο το χαβιάρι.

• Το κάψιμο του Αττικόν. Ακόμα δυσκολεύομαι να διασχίσω τη Σταδίου, όπου μυρίζουν τα αποκαΐδια και οι χαμένες αναμνήσεις. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο στο κέντρο της πόλης.

Μαρία Δρουκουπούλου

Μου άρεσε:

• Που μεγάλη μερίδα του κόσμου ασχολείται με τη φιλανθρωπία και πράξεις αλληλεγγύης, είτε σε ευρύ είτε σε στενότερο πλαίσιο

• Το Χαίρε Νύμφη που διασκεύασε και σκηνοθέτησε η Λένα Κιτσοπούλου. Διέκρινε την ουσία του έργου, το «αναπαλαίωσε» και το σκηνοθέτησε σαν να πυροβολούσε. Η προσθήκη της ερωτικής εξομολόγησης από το Crave της Σάρα Κέιν, εμπνευσμένη, οδήγησε τη σφαίρα κατευθείαν στην καρδιά.

• Που έχω τόσο καλούς φίλους, παλιούς αλλά και καινούργιους. 

• Το Μουσείο Χατζηκυριάκου-Γκίκα. Μερικοί άνθρωποι ξέρουν τι θα πει πολιτισμός και νοιάζονται πραγματικά γι' αυτόν.

• Η επανεκλογή του Ομπάμα. Η άλλη επιλογή απλώς «δεν υπήρχε».

Με χάλασε:

• Η Χρυσή Αυγή που κατάφερε απαράδεκτα υψηλά ποσοστά. Τόσοι άνθρωποι βρήκαν έναν υπερβολικά άσχημο τρόπο να εκφράσουν την οργή και την αγανάκτησή τους, αντί να διοχετεύσουν την ενέργειά τους με πιο σωστό, εποικοδομητικό, υπεύθυνο και ουσιαστικό τρόπο.

• Η σύνθεση της σημερινής Βουλής, που είναι ίσως η χειρότερη εκδοχή από καταβολής της.

• Που έχασα δύο ανθρώπους από τη ζωή μου. Έναν γιατί δεν γινόταν αλλιώς κι έναν επειδή δεν μπόρεσε να καταλάβει ούτε εμένα ούτε τον εαυτό του.

• Που η χρονιά μου ξεκίνησε με τις καλύτερες συνθήκες κι ελπίδες, που στην πορεία διαψεύστηκαν.

• Που δίπλα μου στη δουλειά κάθεται ο Ιζνογκούντ, που έχει γνώμη για όλα.

Αλέξανδρος Διακοσάββας

Μου άρεσε:

• Tο Master του Πολ Τόμας Άντερσον, το Amour του Mίκαελ Χάνεκε, το Shame του Στιβ Μακουίν. Τρία αριστουργήματα, μία χρονιά.

• Η εδραίωση της deep house ως κυρίαρχης τάσης στην ηλεκτρονική μουσική.

• Όλοι οι ξενιτεμένοι φίλοι που εξελίσσονται επαγγελματικά, κοινωνικά, προσωπικά...

• Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Γιορτή για την πoπ κουλτούρα, απόδειξη ότι η φλυαρία και το κιτς δεν είναι απαραιτήτως κακά (κύριε Ντάνι Μπόιλ).

• Η Azealia Banks. Με υψηλό ρίσκο να καεί και του χρόνου να βρίσκεται απέναντι.'

Με χάλασε:

• Η γενικότερη κατήφεια στον δρόμο σε συνδυασμό με τον διάχυτο φόβο από τη ραγδαία άνοδο της νεο- φασιστικής ιδεολογίας. Με ό,τι αυτά συνεπάγονται.

• Η διακοπή των εκπομπών του Best 92.6. Παρήγαγαν πολιτισμό.

• Όλοι οι ξενιτεμένοι φίλοι που έπαθαν κατάθλιψη απ' το homesickness...

• Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε ποτέ. Χάσαμε την ευκαιρία να χαρακτηριστούμε «η γενιά του τέλους» και στιγμές τρελού τζέρτζελου.

• Η Lana Del Rey. Παντού. Lana στο μετρό. Lana στο σουβλατζίδικο. Lana στα μπουζούκια. Lana στο «Αν...» του Παπακαλιάτη. Φλόπα 2012.

Χρήστος Παρίδης

Μου άρεσε:

• Ότι παρόλη την τρομερή φτώχια και τη γενικότερη δυσπραγία, η καλλιτεχνική και πνευματική δημιουργικότητα βρίσκονται στην υψηλότερη βαθμίδα παραγωγής! Δεκάδες θεατρικές ομάδες, φεστιβάλ, μονόλογοι, νέοι χώροι, νέα και μεγαλύτερα παιδιά, χωρίς κανένα οικονομικό κέρδος, ούτε ίσως καλλιτεχνική αναγνώριση, κάνουν θέατρο, ταινίες με ελάχιστο budget, εκδίδουν βιβλία, οργανώνουν ποιητικές βραδιές, χορό, μουσική, όλα τα μουσεία με εξαιρετικές εκθέσεις, sold out προβολές, το Φεστιβάλ Αθηνών να κατακλύζεται από κόσμο!

• Ότι λόγω της ανέχειας ο κόσμος μαζεύεται επιτέλους στα σπίτια του. Μαγειρεύουν, μιλάνε, διασκεδάζουν με λίγους και πιστούς φίλους, επικοινωνούν. Επιτέλους, μας τέλειωσε εκείνο το απερίγραπτο και ατελείωτο ξεσάλωμα των προηγούμενων δεκαετιών.

• Το ελληνικό καλοκαίρι. Το δώρο του θεού στους Έλληνες και σε όσους το ανακαλύπτουν εγκαίρως. Και μόνο να διασχίζεις το πέλαγος αυγουστιάτικα είναι ένα θαύμα! Πόσο μάλλον να βρεθείς σε μια υπέροχη παραλία ή ένα πανέμορφο χωριό. Για μια ακόμα φορά μας έκανε να ξεχάσουμε και την κρίση και την αλητεία του πολιτικού κατεστημένου και την αγένεια της πόλης και ό,τι δηλητηριάζει την καθημερινότητά μας.

• Το ότι γράφοντας το Lifo Thessaloniki Guide ξανα- ανακάλυψα την πόλη μου και τη μεγαλειώδη ιστορία της. Μια πόλη που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο αμέριμνη και με το κεφάλι ψηλά! Εκεί που η περίφημη κρίση χτύπησε πριν από οπουδήποτε αλλού στην υπόλοιπη χώρα, οι άνθρωποι δεν έπαψαν ποτέ να χαλαρώνουν στα καφέ της παραλιακής οδού Νίκης αγναντεύοντας τον Θερμαϊκό κι απέναντι τον Όλυμπο και κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ να τιγκάρουν κουτούκια, μπαράκια και μπουζούκια. Καλοφαγάδες και ξενύχτηδες μέχρι τελικής πτώσης...

• Το ότι για μια ακόμα φορά το Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν με διέψευσε. Η Αριστοτέλους είχε φορέσει τα καλά της, ο φοιτητόκοσμος έκανε ουρές να κλείσει θέσεις στις πιο αλλόκοτες ταινίες από τις πιο απίθανες χώρες του κόσμου, παθιαζόντουσαν ξιφουλκώντας υπέρ της μίας ή της άλλης ταινίας, μεταμεσονύχτιες προβολές με όλη τη σινεφίλ Ελλάδα παρούσα. Ο κινηματογράφος για μια ακόμα φορά αποδεικνυόταν «παράθυρο στον κόσμο» και όπως κάθε Νοέμβριο, το Φεστιβάλ το διατρανώνει στο σταθερό του ραντεβού μαζί μας. 

Με χάλασε:

• Το ότι καθώς μεγαλώνω εγώ και οι φίλοι μου η Αθήνα μαραζώνει γρηγορότερα ακόμα και από εμάς τους ίδιους. Κακογερνάει! Ρακένδυτη, άρρωστη, βρόμικη, δεν θυμίζει σε τίποτα την ακμαία, όμορφη, γεμάτη ζωντάνια, δυναμισμό και δημιουργικότητα πόλη που ξέραμε. Θα προλάβουμε να την ξαναδούμε έτσι;

• Το ότι καλπάζει ο κοινωνικός χουλιγκανισμός της νέας γενιάς (των μη προνομιούχων νέων;). Οι άγριοι ξυλοδαρμοί εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων μέσα σε σκοτάδια ή ακόμα και μέσα σε σπίτια με άφησαν σε απόλυτη συγκινησιακή σύγχυση και τρόμο. Μα, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που σηκώνονται μέσα στη νύχτα με στιλέτα και κλομπ και χτυπούν ή μαχαιρώνουν τον κόσμο; Είναι όντως το αγόρι της απέναντι πολυκατοικίας που η μητέρα του ψωνίζει από την ίδια λαϊκή με μένα και που μαζί με τους γονείς τους ακολουθεί την περιφορά του Επιταφίου κάθε Μεγάλη Παρασκευή;

• Το ότι τέσσερις όροφοι γραφείων στη  ΔΕΗ της οδού Ναυαρίνου, διαγωνίως απέναντι από τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, εξακολουθούν, χρόνια τώρα, να μένουν ολόφωτοι μέχρι πολύ αργά, ακόμα και ολόκληρη τη νύχτα καμιά φορά. Και είναι μόνο μία «παραφωνία» που έχω διαπιστώσει. Αναρωτιέμαι... δεν έχουμε μάθει τίποτα πια; Δεν αφορά κανέναν η κατασπατάληση των δημόσιων πόρων σ' αυτήν τη χώρα;

• Το ότι οι Έλληνες πολίτες εξακολουθούν να πετάνε μέσα στους κάδους ανακύκλωσης ό,τι τους βολεύει. Κατά τα άλλα, για όλα φταίει το σύστημα. Ποτέ οι ίδιοι!

• Το ότι οι Έλληνες, πίσω από την ανωνυμία στα διάφορα σάιτ, βρίζουν πιο χυδαία από ποτέ! Δεν έχουν ιδέα τι θα πει διάλογος, ξέρουν τα πάντα και δεν σηκώνουν συζήτηση επ' αυτού, απαξιώνουν και μηδενίζουν σημαντικές προσωπικότητες, όταν οι ίδιοι δεν έχουν κάνει τίποτα άξιο λόγου. Φαντάζομαι ούτε καν στην προσωπική τους ζωή. Και, φυσικά, η πλειονότητα εξακολουθεί να μη χρησιμοποιεί απλούστατες λέξεις όπως «ευχαριστώ» και «συγγνώμη». Εφόσον οι πάντες τους χρωστάνε και οι ίδιοι δεν οφείλουν τίποτα...

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Μου άρεσε:

• Η απόπειρα ανάδειξης νέων δικτύων έκφρασης, κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης ανάμεσα σε παρέες, κοινότητες, συλλογικότητες.

• Που αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε σε μια ανθρώπινη κλίμακα που τόσο σνομπάραμε τους καιρούς της δανεικής ευδαιμονίας.

• Που το θρασύ lifestyle μιας υπερφίαλης εποχής διαγνώστηκε κλινικά νεκρό. Δεν μου άρεσε ωστόσο η αγχωμένη αντικατάστασή του με ένα όχι λιγότερο δήθεν «εξεγερσιακό», «αμφισβητησιακό» κ.λπ.

• Που ξαναείδα τον Ομπάμα στον Λευκό Οίκο. Στράβωσα που οι οίκοι αξιολόγησης δείχνουν να έχουν μεγαλύτερη εξουσία ακόμα και από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, πόσο μάλλον από την ανερμάτιστη Ε.Ε.

• Η παγκόσμια πρωτιά των Νεανίδων στο πόλο.

Με χάλασε:

• Που ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η μισαλλοδοξία μαγάρισαν τόσο την καθημερινότητα όσο και τον δημόσιο λόγο μας. Για την ακρίβεια, με χάλασε πάρα πολύ.

• Πικράθηκα που υποχρεώθηκα να βιώνω καταστάσεις και συνθήκες Τρίτου Κόσμου σε μια πόλη που παριστάνει την πνευματική πρωτεύουσα του Πρώτου.

• Που η ομάδα μου, ο Παναθηναϊκός, θα αποδεικνυόταν τόσο κουρέλας

Γιάνης Βαρουφάκης

Μου άρεσε:

• Η κατά κράτος ήττα του Mitt Romney.

• Το σύνθημα σε τοίχο των Εξαρχείων: «Οι παππούδες μας πρόσφυγες. Οι γονείς μας μετανάστες. Εμείς ρατσιστές;»

• Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Λονδίνου, με την έμφαση στο Σύστημα Υγείας, στις συλλογικές αξίες και στον πολυπολιτισμό.

• Η δειλή αλλά συστηματική εμφάνιση πλουραλιστικού δημόσιου διαλόγου στο εσωτερικό της Κίνας – ιδίως στα πανεπιστήμια.

• Επιτέλους, μια καλή ταινία James Bond!

Με χάλασε:

• Η θέα του Bradley Manning στο στρατοδικείο, μετά από 930 ημέρες κράτησης υπό συνθήκες που μόνο ως ένα ατελείωτο βασανιστήριο μπορούν να χαρακτηριστούν.

• Η αποσιώπηση από το σύνολο των ελληνικών ΜΜΕ του σκανδάλου Σάλλα  (Τράπεζα Πειραιώς), που συνοδεύτηκε από την ανταμοιβή του με το «καθαρό» μέρος της Αγροτικής - απόδειξη ότι η Κλεπτοκρατία καλά κρατεί στην πατρίδα μας. Η συνέπεια με την οποία δηλητηριώδεις για την Ελλάδα συμφωνίες, όπως το PSI και η επαναγορά χρέους, γιορτάζονταν από την καθεστηκυία τάξη ως σωτήριες παρεμβάσεις στην Κρίση.

• Ο θάνατος του Έρικ  Χόμπσμπάουμ.

• Ο ενθουσιασμός με τον οποίο υποδέχθηκαν οι ισχυροί της υφηλίου τις νέες μεθόδους εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου (fracking, shale, οριζόντια διάτρηση), την ώρα που οι ενστάσεις των περιβαλλοντολόγων δεν ακούγονται ούτε καν ως μακρινή κραυγή.

Ελένη Τσατσαλμά

Μου άρεσε:

• Που έφαγα επιτέλους ένα πιάτο φαΐ αντάξιο της Ντινούλας.

• Που είμαι υγιής, όπως και αυτοί που αγαπώ.

• Που παρόλα τα δύσκολα, οι φίλοι είναι πάντα εδώ.

• Που έχω ακόμα το Πουπετάκι.

• Που συνεχίζω να ονειρεύομαι ταξίδια, γίνουν δεν γίνουν.

Με χάλασε:

• 4 χρόνια χωρίς...

• Περισσότεροι άνθρωποι στον δρόμο.

• Άγχος, όπως σαράκι.

• Που όλοι τελικά γνωρίζουν ένα φασιστοειδές (φανερό ή μη).

• Κατάθλιψη, όπως πείνα.

Φωτεινή Δαλαμαγκά

Μου άρεσε:

• Που συνεχίζω να έχω φίλους με ήθος, αξιοπρέπεια, δυνατά συναισθήματα για 'μένα, που με στηρίζουν κι έτσι έχω κουράγιο να παλεύω με μάγισσες και δράκους.

• Η κρίση των 30, που με βοήθησε να κάνω το προσωπικό μου ξεσκαρτάρισμα σε όλους τους τομείς. Αυτό βοήθησε παρά πολύ.

• Οι σχέσεις που άντεξαν στον χρόνο, παρόλα τα σημεία των καιρών.

• Που κατάφερα να συγχωρήσω και να συγχωρεθώ.

• Η επανασύνδεση των γονιών μετά από 8 χρόνια διάστασης.

Με χάλασε:

• Η κρίση που θεωρώ ότι δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά και ηθική.

• Η ματαιοδοξία, που έγινε η αγαπημένη αμαρτία όλων και αυτό για μένα είναι πολλά άσχημα συναισθήματα μαζί.

• Το διάβα στους δρόμους της Αθήνας, που μοιάζει με «εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες».

• Τα φαντάσματα του ναζισμού σε συνουσία με τον ελληνικό φασισμό και η τερατογένεση.

• Tα ταξίδια που δεν μπορώ να κάνω και που δεν μπορώ να μοιράζομαι όμορφες στιγμές με αγαπημένους μου ανθρώπους.

Θεόφιλος Δουμάνης

Μου άρεσε:

• Η λέξη  «αλληλεγγύη», που κλείνει μέσα της ό,τι μας σώζει.

• Τα ελληνικά αγγλόφωνα γκρουπ που «ψάχνονται», φέρνοντας κάτι νέο στη μουσική.

• Η παράσταση Κατσαρίδα. Που δεν έχουμε χάσει ακόμη το χιούμορ μας.

• Το γεγονός ότι τα προβλήματα μπαίνουν πια στις σωστές τους διαστάσεις.

Με χάλασε:

• Το ξεκατίνιασμα των πολιτικών στο twitter. Από το κακό στο χειρότερο.

• Η δημιουργία νέων κομμάτων από παλιά, φθαρμένα υλικά.

• Που περιμένουμε να διαβάσουμε για τη διαπλοκή της εξουσίας από ξένα έντυπα.

• Το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης με τις λέξεις και τις καταστάσεις.

• Ο θάνατος του εμποράκου στο κέντρο και αλλού.

Νίκος Δήμου

Μου άρεσε:

• Που μείναμε στο ευρώ.

• Που με τη φτώχια  ξυπνάει η αλληλεγγύη.

• Η εκλογή Ομπάμα.

• Η συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ και η διάλυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

• Οι νέες σειρές της ΕΡΤ (ιδίως: «Γιατί φτώχια», «Borgen» και «Downton Abbey»).

Με χάλασε:

• Η νέα φτώχια, που φάνηκε πολύ αυτόν το χρόνο.

• Η άνοδος της Χρυσής Αυγής.

• Oι δυσκολίες της Αραβικής Άνοιξης και η τραγωδία της Συρίας.

• Η πτώση της ΑΕΚ.

• Ο κωμικός Τζαβάρας στο υπουργείο Πολιτισμού.

Παναγιώτης Κοτροκόης

Μου άρεσε:

• Που ήμουν ερωτευμένος.

• Που επέστρεψα στην Ελλάδα.

• Που εργάζομαι στη LifO.

• Που η οικογένειά μου είναι καλά.

• Που κάνω σχέδια.

Με χάλασε:

• Που έχασα τον λόγο που ξυπνούσα χαρούμενος.

• Που τελειώνει η φοιτητική ζωή.

• Οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα.

• Η αβεβαιότητα του αύριο.

• Η απαισιοδοξία που επικρατεί.

Ξένια Στασινοπούλου

Μου άρεσε:

• Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου που ήταν κοντά μου. 

• Που έκανα ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό που με ανανέωσε.

• Που έκανα νέους φίλους.

• Που συνειδητοποίησα πως μέσα από τις δυσκολίες γίνεσαι σοφότερος.

• Που είδα τους RHCP, που περίμενα εδώ και πολλά χρόνια (παρόλο που απογοητεύτηκα λίγο από την εμφάνισή τους!).

Με χάλασε:

• Που η Αθήνα έχει αλλάξει τόσο πολύ προς το χειρότερο. Αυτό πραγματικά με έκανε να λυπάμαι.

• Οι απεργίες των ΜΜΜ που με ταλαιπώρησαν.

• Κάποιοι ανεκπλήρωτοι στόχοι που για λίγο καιρό με λύγισαν!

• Η αλλεργία που μάλλον θα με ταλαιπωρεί και  το 2013.

• Η στασιμότητα που δεν μπορώ να αποφύγω λόγω της κρίσης.

Ισμήνη Βουρδαχά

Μου άρεσε:

• Που πέρασα ένα ανέλπιστα ωραίο καλοκαίρι.

• Που μετά από τραυματισμό ενός χρόνου άρχισα πάλι το τρέξιμο.

• Που με αφορμή μια ξενάγηση στα Βασιλικά Κτήματα στο Τατόι συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που ζω στην Αθήνα και σε μισή ώρα μπορώ να βρίσκομαι τόσο κοντά σε καταπληκτική φύση.

• Που παρακολούθησα μια τρομερή συναυλία του Bruce Springsteen.

• Που είμαι ακόμα εδώ.

Με χάλασε:

• Που δεν ταξίδεψα όσο ήθελα.

• Που δεν διάβασα αρκετά.

• Μια διαρροή στο ταβάνι του υπνοδωματίου που κράτησε 3 μέρες.

• Που δεν κέρδισα το λαχείο. Που δεν έκανα ακόμα το επόμενο βήμα.

Δημήτρης Κυριαζής

Μου άρεσε:

• Το Black Kordatian street event. Tο Σάββατο 6/10 μια παρέα παιδιών δημιούργησε κάτι που ακούστηκε σε όλη την Αθήνα. Και πέρασε καταπληκτικά.

• Οι καλοκαιρινές διακοπές μου. Τρία άλφα σε ποιότητα, διάρκεια, παρέα.

• Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου. Τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας που φαίνεται να έχει διάρκεια, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά και ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση-φόβητρο για τους δανειστές μας.

• Που μέσα σε έναν χρόνο έσβησα αρκετά από τη λίστα για τα πράγματα που ήθελα να κάνω πριν από τα 30 μου. Και μου μένουν έξι μήνες ακόμη!

• Ο Μέσι γενικά και ο τελικός του Final Four στην Κωνσταντινούπολη ειδικά.

Με χάλασε:

• Η άνοδος της Χ.Α. στη Βουλή και την κοινωνία.

• Τα μακελειά σε Κονέκτικατ και Κολοράντο που στοίχισαν τη ζωή σε 27 και 12 άτομα αντίστοιχα. Απάνθρωπες πράξεις σατανικών/προβληματικών εγκεφάλων με εύκολη πρόσβαση σε όπλα.

• Οι απολύσεις κοντινών μας ανθρώπων. Αποδεικνύουν ότι η οικονομική κρίση που διανύει η χώρα δεν είναι απλοί αριθμοί.

• Που δεν έπεσε ένα «ψιλόβροχο» στον Σταύρο Δ.

• Που ίσως να μου αρέσει περισσότερο το Χαλάνδρι από τα Πατήσια.

Κώστας Στανέλλος

Μου άρεσε:

• Η αφάνταστη όρεξη και λαχτάρα να δημιουργήσω, ακόμα και όταν ήμουν με 2 ώρες ύπνο.

• O ένας μήνας στο Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη.

• Ο ενθουσιασμός στις ηχογραφήσεις του Εκτός Ορίων.

• Η καλοσύνη κάποιων ανθρώπων, ακόμα και στις μέρες μας.

• Η διάθεση της αδελφούλας μου, που κάθε μέρα ανεβαίνει και πιο πολύ.

Με χάλασε:

• Που όλοι οι γνωστοί μου που ήταν άνεργοι, παραμένουν ακόμα.

• Η διάθεση μερικών που συνεχίζει να είναι αρνητική, χωρίς καν να κάνουν την προσπάθεια.

• Το γεγονός ότι ακόμα μένω με τους γονείς μου.

Βασίλης Καψάσκης

Μου άρεσε:

• Η γέννηση της Μυρτώς ή, με άλλα λόγια, πώς κάτι τόσο μικροσκοπικό μπορεί να αλλάξει τόσο δραστικά μία μάλλον άσχημη πραγματικότητα.

• Τα καλοκαιρινά βράδια σ' εκείνο το νησί του Αιγαίου. Μαζί της.

• Εκείνο το καλάθι του Πρίντεζη στην Κωνσταντινούπολη δύο δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε.

• Η Αθήνα που πλέει κόντρα στο ρεύμα και παλεύει με όλες τις δυνάμεις της για να παραμείνει όμορφη και ζωντανή.

• Το γεγονός πως όσο δεν συμβαίνει κάτι πραγματικά δυσάρεστο που είναι αδύνατο να αποτρέψεις, διατηρείς πάντα το δικαίωμα να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.

Με χάλασε:

• Η βεβαιότητα πως η επόμενη χρονιά θα είναι χειρότερη από τη φετινή.

• Το μίσος, ο ρατσισμός, ο φανατισμός, η βία και ο φόβος που αναδύθηκαν στην επιφάνεια της κοινωνίας μας τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα και, θαρρείς, τόσο φυσιολογικά. Λες και υπέβοσκαν εδώ και πολύ καιρό. Λες και όλα αυτά τα χρόνια κρύβονταν απλώς κάτω από το μαξιλάρι.

• Αυτή η διάχυτη αβεβαιότητα, η λανθάνουσα μελαγχολία που σκεπάζει την καθημερινότητά μας. Και μαζί, τα λόγια ενός παλιού συμμαθητή σε μια τυχαία συνάντηση στον δρόμο. «Ζούμε τα πιο δημιουργικά μας χρόνια και απλώς τα βλέπουμε να μας προσπερνούν».

• Το ελληνικό διαδίκτυο, που με την πάροδο του χρόνου, αντί για εργαλείο ανταλλαγής ιδεών και απόψεων μετατρέπεται σε ένα ηλεκτρονικό πεδίο εκτόνωσης και λεκτικής βίας.

• Ο θάνατος του Έρικ Χομπσμπάουμ. Βιβλία όπως οι Ληστές, Η εποχή των επαναστάσεων 1789-1848 ή Η εποχή των αυτοκρατοριών 1875-1914 έμειναν πίσω για να μας θυμίζουν τις δυνατότητες του ανθρώπινου πνεύματος.

Βούλα Καραβαγγέλη

Μου άρεσε:

• Που αγαπάω ακόμα αυτή την πόλη, που μεθάω στα στενά της, στα μυστικά της, στα ποτά της, στα θέατρά της, που μπορώ να νοιώθω ακόμα ελεύθερη-μαγεμένη κάτω απ' την Ακρόπολη, την παλιά αγορά, που κατηφορίζω την αντίθετη μεριά της Ερμού, προς Μοναστηράκι, (προς Σύνταγμα πονάω). Μου αρέσει το βράδυ στην πλατεία Αγ. Ειρήνης, στην Καρύτση. Στο Κολωνάκι, στη Δεξαμενή, στην Κηφισίας τα βράδια όταν είναι άδεια... το καλοκαίρι οι συναυλίες στο Λυκαβηττό, στο Καλλιμάρμαρο...

• Που είμαι αισιόδοξη, συμφιλιώνομαι... ξεπερνώ... και αυτό μ' αρέσει.

• Που έχω χωριό και...

• Η φύση, το φως, η ζωή... οι άνθρωποι, η εγγύτητα, οι φίλοι. Μου δίνουν δύναμη για ζωή.

• Που είμαι ακόμα στη LifO, που έχω τη δουλειά.

Με χάλασε:

• Που πληρώνω και πληρώνω και πληρώνω... ε, ρε παιδιά... Ήμαρτον, θέλω και κάτι για μένα! Τι θα γίνει, θα τραβήξει πολύ αυτή η μίζερη ιστορία... η αβεβαιότητα...

• Οι μολότοφ που πέφτουν και τις ακούω δίπλα μου... δεν φοβάμαι για μένα... φοβάμαι για τα παιδιά μας.

• Η αιθαλομίχλη στο Μαρούσι! Πνιγόμουνα... δεν καταλάβαινα γιατί δεν μπορώ ν' αναπνεύσω. Για τα ανομολόγητα... δεν πειράζει, να είστε καλά....

• Όλα εδώ μένουν, η κακία περισσεύει... μα κι εσύ... πού είσαι... Δίκαιο είναι να λαμβάνει κανείς αυτό που του αξίζει! Σε περίμενα! Ο χρόνος περνάει... Please, το 2013!

Μαρκέλλα Ανδρικάκη

Μου άρεσαν:

• Οι φετινές καλοκαιρινές διακοπές που ολοκληρώθηκαν χωρίς απρόοπτα.

• Η αυτοκυριαρχία και η ψυχραιμία μου σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.

• Τα ραντεβού της Τετάρτης.

• Οι φίλοι μου, καινούργιοι και παλιοί.

• Η κυρία Άννα.

• Η φτώχια που μας έφερε πιο κοντά.

Με χάλασαν:

• Το πτυχίο που δεν μπόρεσα να παραλάβω.

• Η «εμπόλεμη» κατάσταση της καθημερινότητας.

• Η αναγκαστική μετακόμιση.

• Οι απώλειες πολύ-πολύ αγαπημένων ανθρώπων.

• Η φτώχια, που μας έφερε πιο κοντά.

Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος

Μου άρεσε:

• Ο Μίκαελ Χάνεκε και η ανελέητη Αγάπη.

• Το ντεμπούτο άλμπουμ των Polica, «Give you the ghost».

• Το Φεστιβάλ Αθηνών. Το Πρωτάθλημα Ευρώπης στον Ολυμπιακό. Ο περασμένος Ιούλιος.

Με χάλασαν:

• Ο εμπρησμός του Αττικόν.

• Οι εσχατολογικές αρλούμπες γύρω από το ημερολόγιο των Μάγιας.

• Το μακελειό στο Κονέκτικατ και το Κολοράντο.

• Ο νομιμοφανής ρατσισμός.

• Η Κιμ Καρντάσιαν και άλλες ανειδίκευτες.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Μου άρεσε:

• Η πτώση στις τιμές των ενοικίων.

• Η έναρξη των έργων στο Φαληρικό Δέλτα για το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

• Το γεγονός ότι οι συνοδοί κατοικιδίων δείχνουν μεγαλύτερη μέριμνα για τη συλλογή της «ανάγκης» των τετράποδων φίλων τους.

• Η ομάδα «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» του δημοσιογράφου Νίκου Βατόπουλου.

• Η θερμή ανταπόκριση των Αθηναίων στις πρωτοβουλίες για την ανακούφιση ευπαθών ομάδων του πληθυσμού.

Με χάλασε:

• Η ενίσχυση των άκρων στην πολιτική ζωή.

• Οι πυρκαγιές στη Χίο.

• Τα φαινόμενα λεκτικής και σωματικής βίας.

• Η δραματική αύξηση της ανεργίας.

• Ο εμπρησμός του κτιρίου που στεγάζει το Αττικόν και τον Απόλλωνα.

Μιχάλης Μιχαήλ

Μου άρεσαν:

• Οι θετικές κινήσεις. Όσοι είχαν την ευκαιρία να δουλέψουν σε κάτι καινούργιο, ελπιδοφόρο αυτή την πολύ δύσκολη χρονιά.

• Η ταινία The Master, ο Ουίλιαμ Κέντριτζ στη Στέγη, ο Μολιέρος του Λευτέρη Βογιατζή, το Χαίρε Νύμφη της Κιτσοπούλου, η Αραβική Άνοιξη στη Στέγη, η Μάρθα Άργκεριχ στο Μέγαρο, το «Ναυάγιο των Αντικυθήρων».

• Η έντυπη Lifo, καλύτερη από ποτέ.

• Το ραδιόφωνο. Τώρα που δεν υπάρχει τηλεόραση είναι η πιο ασφαλής λύση. Κι αν θες, να σου δείξω πώς να ακούς και σταθμούς του εξωτερικού.

• Οι Atenistas. Δεν τους ξέρω προσωπικά και δεν συμμετέχω. Όμως πόσο χαίρομαι που ξεπέρασαν τον ηλίθιο τραμπουκισμό ορισμένων Αθηναίων και κατάφεραν να συνεχίσουν να κάνουν κάτι θετικό για την πόλη τους. Όπου εσύ καις και αφήνεις τα σκουπίδια σου, αυτοί τα μαζεύουν και τα φτιάχνουν για τους υπόλοιπους, που δεν αισθάνονται το ίδιο με σένα. Επίσης, μάζεψαν επικές ποσότητες ρούχων και τροφίμων για τους άπορους συμπολίτες μας.

Με χάλασαν:

• Τα καμένα καταστήματα, οι καμένοι κινηματογράφοι, τα σκουπίδια βουνά από τις αδικαιολόγητες απεργίες, οι άσκοπες διαδηλώσεις, οι παράλογες χειρονομίες σε μια πόλη που δεν αντέχει άλλο.

• Οι ακυρωμένες παραστάσεις λόγω απεργίας.

• Όλη η συνωμοσιολογία εναντίον του Γιώργου Λούκου. Τα τσιράκια που δεν πάτησαν ποτέ σε παράσταση, μα είχαν τελικά έναν κακό λόγο να πουν και για τον Λούκο και γι' αυτούς που τον στηρίζουν. Ελπίζω να μη δω άλλους στρεψόδικους για ένα ξεροκόμματο σε αυτή την πόλη.

• Οι ξερόλες. Οι επί παντός επιστητού έχοντες γνώμη. Οι τραμπούκοι, τα trolls.

• Η ελληνική τηλεόραση. Πολύ μικρή, πολύ λίγη. Έτρεξε πίσω από το ξεροκόμματο της τηλεθέασης πιο γρήγορα απ' όλους. Και παρέδωσε επικά σκουπίδια. Τέτοια που ακόμα και ο πρωτεργάτης της σκουπιδοτηλεόρασης, Μεγακλής Βιντιάδης, τα βρίζει!

Γιάννης Καρλόπουλος

Μου άρεσε:

• Το ελληνικό καλοκαίρι από την αμφιθεατρική Καβάλα, σε μια Θεσσαλονίκη χωρίς υγρασία μέσω Εγνατίας, η ασκητικά μποέμικη Ανάφη, το αναζωογονητικό Πήλιο, η άγρια αιγαιακή Β. Εύβοια μέχρι τα ηλιοβασιλέματα στα αχνιστά νησιά του Σαρωνικού: Σαλαμίνα, Ύδρα, Αίγινα.

• Η έμπρακτη υποστήριξη και συμμετοχή των φίλων σε μια νέα, επαγγελματική προοπτική.

• Ότι έχω μάνα, αδελφές, σύζυγο και κόρη, πεθερά, κουνιάδα, ανιψιές και παρά τις όποιες δοκιμασίες είναι καλά στην υγεία τους. Το ίδιο και τρεις φίλες μου. (Οι αρσενικοί της υπόθεσης είμαστε μειονότητα).

• Η μυρωδιά επαρχιακού καφενείου, ο αντίλαλός του και οι λάμπες φθορίου στο κουζινάκι του.

• Ότι κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.

Με χάλασε:

• Το «κρίσιμα  Σαββατοκύριακα». Από τα 52 του έτους, τουλάχιστον τα 30 χαρακτηρίστηκαν ως τέτοια από τα ΜΜΕ. Ξημέρωναν οι Δευτέρες και ούτε να μελαγχολήσουμε δεν μπορούσαμε.

• Η πλατεία Ομονοίας.

• Οι πάσης φύσεως δικαιολογίες, «ερμηνείες», εκλογές, καταλήψεις, αποχές, στάσεις, περικοπές, συνελεύσεις. Ούτε μια «κοπάνα» δεν μπορείς να ευχαριστηθείς στις μέρες μας.

• Το «δεν υπάρχει!». Υπάρχει κατάχρηση της έκφρασης!

• Το θέαμα των σκουπιδιών από συσκευασίες, αφισών και τα διαφημιστικά αυτοκόλλητα στα πιο απίθανα σημεία της επικράτειας.

Σταύρος Διοσκουρίδης

Μου άρεσαν:

• Οι φίλοι μου, που για μια ακόμα χρονιά καταφέραμε να επιβιώσουμε. Μόνοι, αλλά μαζί τις περισσότερες φορές.

• Που πήγα σε τρεις γάμους!

• Η Δάμαρις Θανοπούλου. Και όλοι οι άνθρωποι που συνεργάστηκα μαζί τους φέτος. Δεν έχω παράπονο από κανένα. Ελπίζω να μην έχουν κι αυτοί.

• Που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στη χώρα μας που το βρίσκουν διασκεδαστικό να δημιουργούν. Αυτή είναι η αιτία που ακόμα συνυπάρχουμε.

• Που στο τέλος της χρονιάς παραμένουν σε καλή κατάσταση το Μέλι, ο Ντρούλης, η Καζού, η Νίκη και η Τζούλια.

• Κάθε φορά που πιάνω την τυπωμένη Lifo με τα ακροδάκτυλά μου.

Με χάλασαν:

• Η βία και οι φασίστες. Και όλοι εμείς που μάθαμε να ζούμε με αυτήν και αυτούς. Η ανεργία και η αφραγκιά που έσπασε και σπάει ακόμα την ψυχολογία σε πολύ κοντινούς μου ανθρώπους.

• Που δεν βρήκαμε ακόμα τον τρόπο να αγαπήσουμε αυτή την πόλη.

• Που δεν έχει σημασία πια η καλή δουλειά αλλά η επιβίωση. Δεν θα αλλάξει όμως αυτό;

• Που δεν είναι είδα τόσο ποδόσφαιρο. Από βαρεμάρα.