Η Ξένια. Ένα 28χρονο κορίτσι. Όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη. Και πάντα με μια λάμψη στα μάτια. Τη λάμψη εκείνου που του αρέσει η ζωή. Εκείνου που χαίρεται τη ζωή. Λάτρευε τη νύχτα. Γιατί είναι σιωπηλή σαν αυτή.
Η Ξένια. Τελείωσε πριν 4 χρόνια οικονομικά. Δούλευε σε μια εταιρία για πενταροδεκάρες. Αλλά πάλευε. Ήλπιζε. Ονειρεύοταν κάτι καλύτερο. Για την ίδια. Για τους γονείς της. Για όλα εκείνα τα βράδια, που συντροφιά με βιβλία, καφέ και τσιγάρα προσπαθούσε να κερδίσει το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό της.
Η Ξένια. Δούλευε δώδεκα ώρες τη μέρα. Πάντα εργατική, πάντα συνεπής. Κέρωσε ξαφνικά όταν ο προϊστάμενος της ανακοίνωσε την απόλυσή της με το πρόσχημα της κρίσης και των αναγκαίων περικοπών. Κρίση, κρίση, κρίση. Κάθε μέρα άκουγε την ίδια λέξη. Στη δουλειά, στο δρόμο, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών. Άρχισε να καταριέται τη μοίρα της ''Ήταν ανάγκη να πέσει η δική μας φουρνιά επάνω στην κρίση ρε γαμώτο;''
Η Ξένια. Άνεργη πλέον. Δεν το έβαλε κάτω. Έπρεπε να συντηρήσει τον εαυτό της. Και τους δικούς της. Κάθε πρωί χτυπούσε πόρτες, πήγαινε σε συνεντεύξεις, άφηνε βιογραφικά. Τίποτα. Τζίφος. Άρχισε να βαλτώνει. Το δάκρυ που αρκετό καιρό πάλευε απεγνωσμένα να συγκρατήσει, τώρα ανέβλυσε απελπισμένο, αυλακώνοντας της το μάγουλο. Απογοήτευση, θυμός, μίσος. Για όλους εκείνους που της γκρέμισαν τα όνειρα. Με το έτσι θέλω. Χωρίς να τη ρωτήσουν. Άρχισε να φοβάται μήπως κάνει κάτι λάθος. Μήπως κάνει κακό στον εαυτό της. Μήπως κάνει κακό στον εαυτό της ενώ προσπαθεί να κάνει καλό στους άλλους, ή μάλλον, μήπως κάνει κακό στον εαυτό της ενώ υποκρίνεται οτι κάνει καλό στους άλλους προσπαθώντας στην πραγματικότητα να κάνει καλό στην ίδια. Σκόρπιες, μπερδεμένες σκέψεις και συναισθήματα. Κολυμπόυσε σε μια λίμνη ανασφάλειας. Μια ανασφάλεια που δεν τολμούσε να κοιτάξει στα μάτια. Μόνο ''βοήθεια'' ήθελε να φωνάξει.
Η Ξένια. Άρχισε σιγά σιγά να απομονώνεται. Χρέη, πολλά χρέη την είχαν πνίξει. Ώσπου έμεινε ολομόναχη. Να κλαίει τη μοίρα της. Ούτε ο εαυτός της δε χωρούσε σ'αυτή την απόλυτη μοναξιά. Όλα αυτά τις έδιναν κλωτσιές στη ψυχή. Είχε γεμίσει μώλωπες και καρούμπαλα.
Ένα πρωί αποφάσισε να διώξει τα σύννεφα απο την ψυχή της. Βγήκε απο το κώμα και άρχισε πάλι να έχει πάρε-δώσε με τη ζωή. Προσπάθησε ξάνα. Κάθε μέρα το ίδιο έργο. Αγγελίες, βιογραφικά, συνεντεύξεις και ξανά απο την αρχή. Δεν το έβαζε κάτω. 'Ηταν αποφασισμένη. Άρχισε ξαφνικά να φλερτάρει με την ιδέα της ξενιτιάς. Χλεύαζε τους συνομίλικούς της που το βαζαν στα πόδια. Αλλά τώρα, τώρα που ένιωσε στο πετσί της το φόβο και την ανασφάλεια, τώρα τους έδωσε συγχωροχάρτι. Δεν έφυγε όμως. Στάθηκε τυχερή την τελευταία στιγμή. Έλιωσαν τα παπούτσια της αλλά κάτι κατάφερε. Ίσα για να τα φέρνει βόλτα. Κάτι ήταν κι αυτό. Μπορεί να μην είχε τη δυνατότητα να αγοράσει πλέον ακριβά ρούχα, παπούτσια και άλλα τέτοια ψεύτικα περιτυλίγματα. Αλλά καλύτερα, σκέφτηκε. Μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτά. Ναι, μπορεί να είναι ευτυχισμένη χωρίς αυτά.
Η Ξένια. Δεν έλυσε τα προβήματά της αλλά ανακουφίστηκε.
Τότε θυμήθηκε τη συμβουλή ενός μεγαλύτερου φίλου ''Τίποτα δεν τελειώνει στη ζωή! Έχει και παρακάτω. Έχει κι άλλο. Πάντα! Προχώρα λοιπόν. Ξεκόλλα!''
σχόλια