Η επική φαντασία και το φάνταζι είναι παραγνωρισμένα είδη. Για πολλά χρόνια δεν θεωρούνταν σοβαρή λογοτεχνία. Σίγουρα τα έκαναν γνωστά σε ένα ευρύτερο κοινό συγγραφείς όπως ο J. R.R. Tolkien με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά αν δήλωνες ότι διάβαζες το 1990, πριν βγουν οι ταινίες, τραβούσες περίεργα βλέμματα. Μετά την τεράστια επιτυχία του Game of Thrones που είναι βασισμένο στην σειρά A Song of Fire and Ice του George R.R. Martin, τα πράγματα άλλαξαν ακόμα πιο πολύ.
Η ελληνική επική φαντασία μπορεί να μην γνωρίζει την ίδια επιτυχία, αλλά υπάρχει και τα δείγματα είναι πολύ καλά. Το Κοράκι σε Άλικο Φόντο του Ελευθέριου Κεραμίδα κυκλοφόρησε το 2010 και είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας των Γιων της Στάχτης. Ο Ελευθέριος έχει δημιουργήσει ένα συναρπαστικό κόσμο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ανάλογα ξένα βιβλία. Διαθέτει δαιδαλώδη πλοκή και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, και τα γεγονότα διαδραματίζονται σε ένα ορίτζιναλ σκηνικό. Στις περισσότερες από τις 500 σελίδες του έχεις την εντύπωση ότι διαβάζεις ιστορικό μυθιστόρημα τοποθετημένο στο Βυζάντιο, παρά επική φαντασία. Καθώς περιμένουμε μια ώρα στην ουρά για να πάρουμε κινέζικο, ο Ελευθέριος μου μιλάει για την αγάπη του για τις ασιατικές ταινίες τρόμου και για την ελληνική σκηνή του φανταστικού, που όμως ακόμη βρίσκεται στα πρώτα βήματά της.
«Ίσως να σχηματίζεται σιγά-σιγά μια σκηνή, καθώς όλο και περισσότεροι δημιουργοί γνωριζόμαστε μεταξύ μας, είμαστε σε επαφή και αλληλοεπηρεαζόμαστε. Σχολή ίσως όχι, εφόσον άλλο πράγμα είναι το φανταστικό γραμμένο στα ελληνικά, κι άλλο το ελληνικό φανταστικό. Θα έλεγα πως μια κοινή γραμμή είναι η άρνηση των περισσοτέρων Ελλήνων συγγραφέων να χρησιμοποιήσουν ελληνικό υπόβαθρο ή ελληνικό χρώμα. Ίσως πιστεύουν πως κάτι κοντινό σε εμάς θα φαντάζει λιγότερο πιστευτό ή λιγότερο «cool». Στο επικό φανταστικόφάνταζι αυτό ισχύει σχεδόν απόλυτα, στον τρόμο κάπως λιγότερο. Στην επιστημονική φαντασία τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα, εκεί υπάρχει περισσότερη Ελλάδα και τείνει να σχηματιστεί μια κοινή συνιστώσα που χαρακτηρίζει τα περισσότερα έργα του είδους: από τη μια αυτό που στα αγγλικά λέγεται soft sci-fi (δηλαδή, έμφαση στο ανθρώπινο στοιχείο με αδρότερη περιγραφή της τεχνολογίας, χωρίς πολλές λεπτομέρειες ή ισχυρή θεμελίωση για το πώς λειτουργεί αυτή), από την άλλη έντονη πολιτικοποίηση. Δυστυχώς, στην Ελλάδα το πολιτικό τείνει να ταυτίζεται με το κομματικό. Θετική θεωρώ την ύπαρξη δειγμάτων από κυριολεκτικά όλο το φάσμα των απόψεων, από την Άκρα Δεξιά ως την Άκρα Αριστερά. Αυτό επιτρέπει στο κοινό να δει και να κρίνει -ή έστω να βρει αυτό που τον εκφράζει και να απολαύσει την ανάγνωση».
σχόλια