Το 2014 έμελλε να είναι η χρονιά που θα έβαζε την Αθήνα στις τουριστικές προτάσεις των πιο επιδραστικών εντύπων παγκοσμίως – ηχηρά, κάπως απότομα και ίσως για πρώτη φορά χωρίς τη φολκλόρ αισθητική του τσολιά και του μουσακά. Ξένοι bloggers κατέφθασαν στην πόλη σε ορδές, στο πλαίσιο του Travel Bloggers Exchange. Το διαδικτυακό BuzzFeed, που με τις χιουμοριστικές λίστες του ορίζει τάσεις και μόδες, μας αποκάλεσε «the next big thing». H κάπως πιο ρετρό προσέγγιση του «Independent» μπορεί να μη χτύπησε διάνα στις προτάσεις των μαγαζιών, αλλά αναφέρθηκε στην εισαγωγή της στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Το απόλυτα καλοκαιρινό road trip του «Guardian» στη νέα αθηναϊκή Ριβιέρα και τα νότια προάστια έδειξε ότι το summer in Greece δεν περνάει απαραίτητα από τα νησιά. Και το σημαντικότερο: οι «New York Times» πέρασαν 36 ώρες στην πρωτεύουσα και αποφάνθηκαν ότι πρέπει να αλλάξει η συλλογική συνείδηση των ξένων για την Αθήνα.
H Ελλάδα δεν είναι μόνο Μύκονος, Σαντορίνη και Κρήτη, αξίζει να επισκεφθείτε και να γνωρίσετε την πρωτεύουσά της.
«Η ευρωπαϊκή πόλη που δεν κοιμάται ποτέ» και πολλά άλλα εγκωμιαστικά γράφτηκαν. Είναι εύλογο, λοιπόν, να αναρωτηθεί κανείς πώς κι έτσι ξαφνικά τέτοια αγάπη για μια πόλη που, την τελευταία πενταετία τουλάχιστον, κάθε διεθνής προβολή της σχετιζόταν με ταραχές, εξαθλίωση και τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης. Αυτό που πλασάρουν εκείνοι είναι ότι η κρίση λειτούργησε θετικά για εμάς, μας δυνάμωσε, μας έκανε «σοφότερους». Υπεραπλουστευμένη προσέγγιση μεν, συνοψίζει δε το όλο πνεύμα που θέλουν να περάσουν στους ξένους επισκέπτες: η Ελλάδα δεν είναι μόνο Μύκονος, Σαντορίνη και Κρήτη, αξίζει να επισκεφθείτε και να γνωρίσετε την πρωτεύουσά της.
Αν ξαναδιαβάσεις το αντίστοιχο άρθρο που δημοσίευσαν οι «Times» το 2008, η εικόνα που παρουσίαζαν τότε ήταν εντελώς διαφορετική: μια πόλη επί της ουσίας δύο ταχυτήτων, η «ακροπολική» από τη μια και η ελίτ υποκουλτούρα της ακρίβειας από την άλλη. Αυτό προέκυπτε από τις προτάσεις τους, ίσως αυτό ήταν η Αθήνα τότε, την ώρα που έμπαινε στη δίνη της κρίσης. Έξι χρόνια και πολλές θυσίες αργότερα, η φάση είναι αλλιώς. Κατ' αρχάς, πολύ σπάνια σε τουριστικούς οδηγούς ξένων μέσων θα δεις τόσο συμπυκνωμένες και καίριες προτάσεις, που περιλαμβάνουν μέρη στα οποία πραγματικά συχνάζουν οι ντόπιοι που κινούνται στο κέντρο (six d.o.g.s, TAF, σουβλάκι του Κώστα, πλατεία Αγίας Ειρήνης, Heteroclito στους «Times», Ρομάντσο, Black Duck σε άλλο άρθρο του «Guardian»). Κι όταν το βλέπεις αυτό, νιώθεις όμορφα, νιώθεις «σχετικός», σκέφτεσαι «κοιτάξτε, και σ' αυτά που πηγαίνουμε εμείς αξίζει να έρθετε, δεν χρειάζεται μόνο εμείς να ερχόμαστε στα δικά σας».
Το πετύχαμε όντας ίσως για πρώτη φορά ειλικρινείς: Η Αθήνα δεν είναι όμορφη πόλη, δεν είναι Παρίσι, ούτε Βουδαπέστη. Η Αθήνα δεν είναι μοδάτη πόλη, δεν είναι Λονδίνο, ούτε Βερολίνο. Μπορεί τα σχόλια των bloggers εκ των υστέρων να μην ήταν στο σύνολό τους εγκωμιαστικά, ωστόσο μέσα σε μόλις μία εβδομάδα 11,7 εκατομμύρια χρήστες του Twitter διάβασαν πράγματα για την ελληνική πρωτεύουσα στα επίσημα hashtags και το συμπέρασμα είναι ένα: Η Αθήνα έχει ενδιαφέρον μέσα από τις αντιθέσεις της, κι αυτό είναι μοναδικό. Η εικόνα της έπαψε να είναι αμφιλεγόμενη και επιτέλους έχει κι άλλα πράγματα να προσφέρει, πιο ζωντανά και σύγχρονα, πέρα από την Ακρόπολη και τα μαγαζιά με σουβενίρ, τον μουσακά, το μπουζούκι και το συρτάκι.
σχόλια