Ραδιόφωνο ακούω πια μόνο μέσα στ' αυτοκίνητο και –δόξα τω Θεώ– δεν περνάω και λίγες ώρες στα πήγαιν' – έλα.
Πιο παλιά οι συζητήσεις κι η πρωινή –κυρίως– φλυαρία με συντρόφευαν ευχάριστα στα πολύωρα μποτιλιαρίσματα και τα αλλεπάλληλα φανάρια. Ώρες ατέλειωτες. Έστελνα και κανένα smsάκι, έτσι για το χαβαλέ και περίμενα το σχόλιο από τα ερτζιανά. Με τον καιρό κι εγώ ξενέρωσα κι οι πρωινές εκπομπές έχασαν το γούστο τους. Το έριξα φουλ στη μουσική. Από μουσικούς ραδιοσταθμούς «να φάνε κι οι κότες», τζάμπα πράγμα, ίσα να καταλαμβάνουμε τις συχνότητες και οι playlist να 'ναι καλά.
Τα σκέφτομαι τώρα αυτά που δεν έχω πού να πατήσω το κουμπί για ν' ακούσω μια κουβέντα της προκοπής κι ένα σχόλιο που ν' αξίζει. Ο καθένας πιάνει το μικρόφωνο ή και δυο και τρεις μαζί και αρχίζουν τις χαζομάρες κι ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Ώρες έτσι «χωρίς πρόγραμμα», που θα έλεγε κι η μοναδική στην εποχή της κι αλησμόνητη Μαρία Ρεζάν.
Ασυναρτησίες, χάχανα, ανούσιες ειδήσεις και χαζομάρες. Απορώ, αν νομίζουν ότι οι άνθρωποι αυτοί που –ελέω οικονομικής κρίσης κι ανεργίας– έκατσαν πίσω απ' τα μικρόφωνα, έχουν συναίσθηση της δυναμικής του μέσου και της εμβέλειας που διαθέτει. Αν έχουν στοιχειώδεις γνώσεις επικοινωνίας και ξέρουν τι θα πει σέβομαι τον ακροατή και τις ανάγκες του.
Θα μου πεις απ' την άλλη «καλά απ' το ραδιόφωνο περιμένεις;»
«Ναι!»
Το ραδιόφωνο είναι μαγεία, το ραδιόφωνο είναι η φαντασία στο κόκκινο, το ραδιόφωνο είναι η συντροφιά κι ο φίλος του μοναχικού, του ερωτευμένου, του ξενιτεμένου. Θυμάμαι την εποχή που λειτουργούσε μόνο το κρατικό ραδιόφωνο πόσες εκπομπές, πόσες εναλλαγές, πόσες αγαπημένες φωνές. Χωρίς διαφημίσεις, χωρίς φλυαρίες, χωρίς χορηγούς. Δεν μιλάω για την ειδησεογραφία, στην ψυχαγωγία αναφέρομαι, αλλά και την ενημέρωση να βάλλεις μέσα, είναι καλύτερα τώρα; Υπάρχουν σταθμοί που, πριν ανοίξεις το ράδιο, ξέρεις ποια συμφέροντα υπηρετούν, υπάρχουν δημοσιογράφοι που πριν ανοίξουν το στόμα τους ξέρεις ποιον θα κατηγορήσουν και ποιον θα υποστηρίξουν. Πολυφωνία και πράσινα άλογα, αλαλούμ και αχταρμάς σύγχυσης, παραπληροφόρησης και συμφερόντων με αναισθησία χωρίς αναισθητικό.
Βρήκαν κάποιοι δήμαρχοι πριν χρόνια τζάμπα χρήμα από τις κρατικές επιχορηγήσεις κι έστησαν σε μια νύχτα ραδιοφωνικούς σταθμούς για να στηρίζουν τις δραστηριότητες και την προπαγάνδα τους. Όλοι μέσα είναι κι από ακροαματικότητες υπό το μηδέν, τα λεφτουδάκια όμως αντί να πιάσουν τόπο, έπιασαν μια μπάντα στα FM κι από δω παν κι οι άλλοι. Η ιστορία του 9,84 –το πρώτου διδάξαντα– είναι λίγο πολύ γνωστή.
«Δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίσα» κι ασφαλώς υπάρχουν εκπομπές και παραγωγοί που ξεχωρίζουν. Ποιότητα κι ευαισθησία, ακρίβεια και σαφήνεια. Ακούς και απολαμβάνεις κάθε λέξη, κάθε τραγούδι, κάθε σχόλιο. Ακόμα κι οι διαφημίσεις σ' αυτές τις εκπομπές έχουν –λες– μιαν άλλη χροιά και εμβέλεια. Δεν θα σε πρήξουν με χορηγούς και ταξίδια, με σερβίτσια, βιβλία, τραπεζώματα κι ό,τι βάζει ο νους σου, ούτε θα ξεπεταχτεί από το πουθενά καμιά Στανίση να σε στείλει –επιτόπου– τζάμπο αδιάβαστο.
Μ' αρέσει ν' ακούω ραδιόφωνο. Η συντροφιά του κάνει τα χιλιόμετρα να φαντάζουν ξεκούραστα και το γκρίζο των λεωφόρων ν' αποχτά χιλιάδες αποχρώσεις. Συχνά –τώρα πια– αλλάζω τις συχνότητες, αλλά ελάχιστες εκπομπές πλέον με κάνουν να πετάω μαζί τους πάνω από την ακινησία των φαναριών και μια–δυο φωνές μόνο έχουν τη δύναμη να ψιθυρίζουν ακόμα συναισθήματα και να με κάνουν να πετάω πάνω απ' τη διαρκώς μποτιλιαρισμένη ζωή μου.
Γι' αυτές τις φωνές αξίζει που υπάρχει το ραδιόφωνο, αυτές τις φωνές ευχαριστώ.
σχόλια