Με την σημαντική ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη με συνδέει πέρα από την υπέροχη ποίηση της και κάτι πιο πεζό, πιο "αντιποιητικό". Είμαστε και οι 2 κάτοικοι Κυψέλης. Έχω συναντήσει αρκετές φορές στους δρόμους της περιοχής την λεπταίσθητη φιγούρα της αν και δεν της έχω μιλήσει.
(με πιάνει το φωτογραφικό μου και με αρέσει να παρατηρώ τις περισσότερες φορές είναι η αλήθεια:-)
Γιατί τα αναφέρω αυτά; Διάβασα μια εξαιρετική συνέντευξη που έδωσε στο Κυριακάτικο Βήμα με αφορμή την μετάφραση του Φύλακα στη Σίκαλη. Την εξαιρετική πρώτη μετάφραση του αριστουργήματος του Σάλιντζερ την είχε κάνει πάλι η ίδια σε ηλικία 28 ετών και αυτή ήταν και η μοναδική που κυκλοφορούσε κιόλας.
Η συνέντευξη όμως δεν επικεντρώνεται μονάχα εκεί. Απαντάει με οξυδέρκεια, ποιητική ακρίβεια και ευαισθησία και σε ερωτήσεις για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει η χώρα, η Αθήνα, οι ανθρωποί της. Έλληνες και ξένοι.
Στις απαντήσεις της αναγνώρισα πράγματα που και εγώ τα παρατηρώ καθημερινά. Την σκοτείνια που μας κατακλύζει, τη συντριβή που νοιώθουμε αντιμέτωποι με την ανημπόρια και την εξαθλίωση των συμπολιτών μας (δες εδώ ένα φωτορεπορτάζ των ΝΥΤ που αναδημοσιεύσαμε), καταστάσεις και συναισθήματα που η πραγματικότητα προσφέρει συνεχώς εδώ και πολύ καιρό.
Δε ξέρω κατά πόσο (και εαν) τα πράγματα θα αλλάξουν σύντομα. Ίσως να μην αρκεί η ομολογία των αμαρτημάτων μας σε όσους έρθουν να μας σώσουν. Γιατί όπως και ο Χόλντεν Κόφιλντ, ο ήρωας του βιβλίου που ξαναμεταφράζει, μάλλον δεν έχουμε αποφασίσει τι είδους ζωή θέλουμε να ζήσουμε απο δώ και πέρα. Και για αυτό δε μπορούμε να πάμε πουθένα.
(ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη. ολόκληρη εδώ )
- Μένετε στην Κυψέλη πλέον. Η Αθήνα έχει αλλάξει πάρα πολύ. Πώς τα βλέπετε όλα αυτά; Γιατί φοβίζει τόσο ο «ξένος»;
«Αγαπώ πεισματικά την Αθήνα. Και την Κυψέλη μαθαίνω να την αγαπώ πεισματικά. Τους ξένους τους φοβάμαι όταν ψάχνουν στα σκουπίδια μας. Τους φοβάμαι, γιατί δεν μπορούν να ξέρουν πόσο με πονάει αυτό που βλέπω».
- Η κρίση μπορεί να περάσει στους στίχους και να καταλαγιάσει τα πράγματα; Σας ρωτάω επειδή έχουμε ακούσει ακόμη και αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους,πρωτόγνωρα πράγματα στον τόπο.Μπορεί,αλήθεια,κάποιος να βρει παρηγοριά σε έναν στίχο,να ξαποστάσει εκεί;
«Μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω: από τον “Θούριο” του Ρήγα και μετά, κανένας στίχος δεν μπόρεσε να αναμετρηθεί αποτελεσματικά με την πραγματικότητα. Και κανένας στίχος δεν παρηγόρησε στ΄ αλήθεια κανέναν. Εκτός από εκείνον που τον έγραψε- αλλά και πάλι, μοναχά για μια στιγμή».
- Πώς θα ήταν σήμερα ο Χόλντεν Κόλφιλντ; Για την ακρίβεια, τι είδους ζωή μπορεί να είχε ζήσει;
«Πάντα ο ίδιος: ένας τριαντάρης, που δεν μπορεί να πάει πουθενά». -
Γιατί ο «Φύλακας» είναι κλασικό βιβλίο; Γιατί μας απασχολεί και σήμερα;
«Γιατί μιλάει σε ό,τι πιο απελπισμένο έχουμε μέσα μας».
σχόλια