Υπάρχει κάτι δυσθυμο στην ατμόσφαιρα καθώς
βαδίζουμε προς το τέλος και αυτής της βδομάδας.
(photo by murplejane )
Αν η προηγούμενη σημαδεύτηκε από τους συμπυκνωμένους ψυχολογικούς εκβιασμούς for the masses της τελματικής κυβέρνησης σε ότι έχει να κάνει με την εκταμίευση ή όχι της 5ης δόσης, το ασυντόνιστο επικοινωνιακό μπαράζ συν-ένεσης με το ζόρι που απαίτησε και το κύμα αγανάκτησης που προκάλεσε ακόμα και στα πιο αμοιβαδικά και ανυποψιαστα πολιτικά όντα που ζούν και κινούνται στην επικράτεια, αυτή που διανύουμε μάλλον χαρακτηρίζεται από την ζαλάδα και την νευρικότητα που προκαλείται από την υποχώρηση της έκρηξης αδρεναλίνης.
Και την αγωνία
για το επόμενο στάδιο.
Ξέρω πως κανένας δεν έχει πια καμιά απόλύτως διάθεση να πιστέψει και να στηριχθεί στο αμνήμων και ανίκανο πολιτικό προσωπικό. Μπορεί στους θιασώτες της πολιτικής ορθότητας (και στους μιντιακούς τους συμπαραστάτες) να προκαλούν "ανιδιοτελή" αποτροπιασμό και συναισθηματικό "άγχος" τα εκτρεπόμενα καμιά φορά installation του πλήθους και το φρενήρες beat των ανεβασμένων κοινοβουλευτικών σφυγμών όταν αντιμετωπίζουν μικροέκρυθμες καταστάσεις αλλά έχω παρατηρήσει πως το πλειοψηφικό αίσθημα όσων κατεβαίνουν στη πλατεία δεν είναι αυτό.
Υπάρχει κάτι από τη διάυγεια που επιφέρουν οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές σε όλους μας. Παρ' όλο που οι πένθιμες, φαύλες και ξεπεσμένες περιπτώσεις του οικοδομήματος που μεταμορφώνονται σε διαμαρτυριακούς περφόρμερ με το μυαλό στην περιχαράξη του μεταπολιτευτικού οικοπέδου τους με όσες το δυνατόν λιγότερες απώλειες δεν είναι λίγοι (είτε αυτό λέγεται ΣΠΙΘΑ, είτε πανεπιστημιακές moneywhores, είτε πτωχαλάζονες συστημικοί ψευδοδιανοούμενοι τύπου ΤΟΛΜΗΣΤΕ ).
Ξεφυτρώνουν όλο και πιο ρυθμικά επωφελούμενοι το πέπλο της κοινωνικής αγανάκτησης και της ελλιπούς μας μνήμης και με προμελετημένη αυθάδεια επιχειρούν να καπελώσουν δυναμικές και ρεύματα. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Πάντα το παλιό όταν συναισθανόταν το τέλος του επιχειρούσε να ζωγραφίσει πρώτο στον απέναντι άλαλο πίνακα.
Η πλατεία από την άλλη (και η πάνω και η κάτω) αυτές τις μέρες κινήθηκε "αγανακτισμένα" μέσες άκρες, χωρίς να παράγει κάποιο σαφές ιδεολογικό πρόταγμα, λειτουργώντας όμως (και αυτό είναι προς το παρόν το μεγάλο κέρδος) ως χώρος συνάντησης, επαναγνωριμίας, ανάδευσης και mixing των ναρκωμένων φυλών που απαρτίζουν το κοινωνικό σώμα.
Όλοι πια όταν κοιτάζονται εκεί αναγνωρίζουν στο βλέμμα του άλλου ακόμα και αν διαφωνούν ριζικά σε άλλους άξονες πως αυτό που τους κατέβασε είναι κάτι κοινό και πως ακόμα και αν δε τα καταφέρουν να ενώσουν τα ερωτήματα, τις αγωνίες , τα ζητούμενα σε μια κοινή συνισταμένη έχουν προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω από την νωθρότητα και τον εφησυχασμό.
Οι λύσεις δεν είναι εύκολες. Δεν ξέρω καν αν υπάρχουν περιθώρια να σχηματιστεί ένα πλαίσιο δημοκρατικού διαλόγου που θα αγγίξει τη ρίζα των προβλημάτων καθώς ο χρόνος κυλάει ασφυκτικά. Ξέρω πως οι προκατ θεωρητικολογίες, τα κομματικά εγχειρίδια for the dummies και οι χιλιοδιασπασμένες και χιλιοδιαψευσμένες συνιστώσες ενεδρεύουν και εδώ ως δυστοπικό ενδεχόμενο ενώ η αποκαρδίωση περιμένει στη γωνία.
Μακάρι να διαψευστώ.
Δε ξέρεις πόσο το θέλω.
bonustrack
ο Σπύρος Παπαδόπουλος γράφει
για τη ρευστότητα της πλατείας στο blog του
bonustrack2
το τουήτ της ημέρας:-)
Προειδοποίηση βουλευτών του Πασόκ προς την κυβέρνηση
σχόλια