Πριν μερικές μέρες είχαμε ποστάρει στο site το Eyes without a face του Georges Franju ένα εξαιρετικό και παραγνωρισμένο φιλμικό διαμαντάκι των 60ς το οποίο ως κεντρικό του θέμα έχει έναν παράφρονα γιατρό που τεμαχίζει πρόσωπα γυναικών για να αποκαταστήσει το παραμορφωμένο από ατύχημα πρόσωπο της κόρης του.
Το φίλμ αυτό έχει ως πυρήνα του το τραύμα και τις επιπτώσεις που προκαλεί μια βιαία και αναπάντεχη φυσική μεταβολή. Αυτό μου ήρθε και ως πρώτος συνειρμός όταν αντίκρυσα τα φωτορεαλιστικά πορτρέτα του αμερικάνου εικαστικού Doug Auld που απεικονίζουν άτομα με πολύ σοβαρά εγκαύματα τα οποία έχουν υποστεί σχεδόν ολική σωματική καταστροφή.
Στη παρακάτω σειρά πορτρέτων που θα δείς δε στέκεται στον ωμό αποτροπιασμό που είναι το βασικό και αναμενόμενο συναίσθημα που μας προκαλείται όταν ερχόμαστε σε επαφή με εικόνες που είναι τόσο σκληρές αλλά χρησιμοποιώντας πολύ έξυπνα το φως, τη στάση, την έκφραση των μοντέλων του συνθέτει ένα εικαστικό αποτέλεσμα που θεωρώ πως αποδεικνύει με τον καλύτερο και τον πιο θριαμβικό τρόπο (τον τρόπο της τέχνης δηλαδή) και χωρίς feelgood motivational χαζοαμερικανιές πως η ζωή συνεχίζεται παρ' όλες τις εξαιρετικά σκληρές στιγμές που μπορεί να επιφυλάξει σε μερικούς από εμάς.
Και ίσως μας δείχνει με τον τρόπο του αυτο το εικαστικό πρότζεκτ πως σημασία δεν έχει να αποστρέφουμε το βλέμμα απ' οτι μας ενοχλεί ή μας πονάει ούτε να καταχωνιάζουμε αυτά που δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Συμφιλίωση, κατανόηση και αποδοχή είναι οτι χρειάζεται.
Και με τα "freaks" της πραγματικότητας και με αυτά που κρύβουμε βαθιά μέσα μας.
σχόλια