Υπάρχουν και άλλα τραγούδια της Τζένη Βάνου που μου αρέσουν, αλλά αυτό θυμίζει την μητέρα μου.
Πάντα της άρεσε η Τζένη Βάνου.
Και κάθε φορά που έβρισκε την ευκαιρία, πήγαινε να την δει.
Κάποιες φορές στενοχωριόταν και γυρνούσε και ήθελε να μιλήσουμε για το πόσο άδικο έβρισκε να μην μπορεί να τραγουδήσει πια, το ίδιο καλά. "Είναι καλός άνθρωπος, η Τζένη Βάνου", πάντα μου έλεγε.
Μετά θυμάμαι και την αδερφή μου να τραγουδά το "Αν είναι η αγάπη αμαρτία", και να κλαίει με το "Σ'αγαπώ" που σαν από πάντα ήξερε τους στίχους του. Την περίοδο που ήταν έφηβη και όλα της πήγαιναν καλά.
Παλιότερα όταν ήμουν περίπου τετάρτη ή πέμπτη δημοτικού, οι γονείς μου μας έπαιρναν καμμιά φορά μαζί τους, άν ήταν να πάνε κάπου βράδυ που δεν θα αργούσαν πολύ. Εγώ συνήθως στην επιστροφή κοιμόμουν στο πίσω κάθισμα, κουρασμένος από την μουσική και τον πολύ κόσμο που έβλεπα, αλλά και ζαλισμένος από τις στροφές. Θυμάμαι πολύ έντονα το πόσο με πείραζε το αμάξι μας τότε. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον ήταν οι στροφές και το τσιγάρο του μπαμπά μου. Μια συνήθεια που δεν άλλαξε τόσα χρονια μετά, και με το που μπαίνει στο αμάξι συνεχίζει, ακόμη και τώρα, να ανάβει τσιγάρο πριν ξεκινήσει να οδηγεί, φτιάχνοντας την φράντζα του στο μικρό καθρεφτάκι. Πάντα.
Μία από αυτές τις φορές που με είχε πάρει ο ύπνος στο πίσω κάθισμα άκουσα την Τζένη Βάνου να τραγουδά σε μια από τις κασέτες μας, και αυτή είναι η σκηνή που έχω σαν πρώτη μου επαφή με την μουσική της. Στην ίδια κασέτα ήταν και το "Ξεγελώ τον καθένα" από την Μαρινέλλα . Αυτές οι κασέτες αργότερα έκαναν μεγάλη επιτυχία στο μαγαζί που άνοιξε ο μπαμπάς μου, στο κέντρο του χωριού.
Αυτά θυμάμαι σαν πρώτες εικόνες με την Τζένη Βάνου. Αυτά και έναν δίσκο που είχαν κερδίσει οι δικοί μου από μια λαχειοφόρο αγορά σε ένα χορό.
Χρόνια μετά ήρθε το τραγούδι των Στέρεο Νόβα με το sample από το "Μικρή μου σελήνη", να μου τα θυμίσει όλα ξανά. Και μετά, τα cd που αγόρασαμε με την ξαδέρφη μου στο σπίτι που ζησαμε μαζί για ένα χειμώνα, το "Σαν..(τραγούδι χωρίς τελός)" που διάλεξε μαζί με το "Τυχερό μου αστέρι¨ του Κωνσταντίνου Βήτα, σαν τα δύο τραγούδια που θα ακουστούν στο γάμο της (και εγώ της έφτιαξα δύο video να προβάλλονται γι'αυτά), καθώς και μια νύχτα σε ένα μαγαζί που λίγο πριν φύγω ένα αγόρι μου ζήτησε να ακούσει ένα τραγούδι της, που όσο περίεργο και αν θα ακουγόταν εκεί μέσα, μου είπε πως ήταν το μόνο που ήθελε εκείνη τη στιγμή.
Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μπόρεσα να την συναντήσω.
Όταν τελικά τα κατάφερα, ήταν σε ένα μαγαζί της Θεσσαλονίκης που πήγαινα για πρώτη φορά. Ο σερβιτόρος που ήταν κοντά στην ηλικία μου με κοίτούσε λίγο απορημένα καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες, αλλά και λίγο περήφανα σαν να ένοιωθε πως κρέμομαι με έναν τρόπο από αυτόν, και τον δρόμο που μου άνοιγε για να περάσω και να φτάσω εκεί που του ζήτησα. Στον πάνω όροφο, είχε στηθεί ένα πρόχειρο καμαρίνι στη μέση του χώρου, ανάμεσα από τα τραπέζια και τις καρέκλες. Και εκεί, πίσω από τις κουρτίνες καθόταν η Τζένη Βάνου, μπροστά από έναν μεγάλο καθρέφτη, όπως ακριβώς περίμενα πως θα είναι. Μια κυρία που τραγούδησε την αγάπη, μόνη της, με μεγάλα όμορφα μάτια να θυμίζουν όλες αυτές τις φορές που η ερμηνεία της ξεπερνούσε οποιοδήποτε στάνταρ, κάνοντας τα πάντα προσωπικά.
Της είπα λιγότερα πράγματα από αυτά που θα ήθελα. Κάποιες αναμνήσεις δικές μου, μια συνέντευξη της πριν χρόνια που με είχε συγκινήσει, και μια ιστορία για το "Σαν..." και την ξαδέρφη μου, που λίγο την ξάφνιασε μιας που μου είπε πως αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια. Μου μίλησε λίγο για τους φίλους της στη Θεσσαλονίκη και τα νέα παιδιά σαν εμένα που τις δίνουν χαρά όταν συναντά. θα μπορούσα να της πω και άλλα πολλά. Για αυτή την ηρεμία που ένοιωθα εκείνη τη στιγμή σαν σιγουριά και ασφάλεια που νοιώθεις από ένα όμορφο χαμόγελο. Ή για τους γονείς μου που πέρασαν με τα τραγούδια της βράδυα ολόκληρα, αγαπημένοι, σαν πρωταγωνιστές στα τραγούδια της εκείνη την εποχή, σε μια όμορφη χώρα.
Όμως δεν πειράζει. Μ'αγκάλιασε και με φίλησε και ξέρω πως αν κάποτε την ξανασυναντήσω, θα με θυμηθεί.
Εκείνο το βράδυ στο δεύτερο μέρος και λίγο πριν τελειώσει το πρόγραμμα της, μας είπε πως θα τραγουδήσει ένα τραγούδι που δεν είναι δικό της αλλά της αρέσει πολύ. Τραγούδησε το "Άσε με να φύγω" της Αλέκας Κανελλίδου. Και λίγο πριν τελειώσει, δάκρυσε, έσφιξε τα χείλι της, με κοίταξε -ή έτσι θέλω να νομίζω- και μου είπε από το κέντρο της σκηνής : συγνώμη, αλλά με συγκινεί πάντα αυτό το τραγούδι.
Πήγα άλλες δύο φόρες. Την πρώτη είχε μόλις φύγει, και την επόμενη δεν ήταν πια κεί. Κάθισα μόνος μου στο bar, νομίζω ήμουν ο πιο νέος εκεί μέσα. Μέχρι που ήρθε και μου μίλησε ο ίδιος σερβιτόρος που τότε μου είχε δείξει τα καμαρίνια. Και με κέρασε ένα ποτό ακόμη.
*Διαβάστε επίσης: Η νέα, μεγάλη συνέντευξη της Τζένης Βάνου
σχόλια