Είναι γνωστό πως ο Στιβ Τζομπς πέρα από την ικανοτητά του στην ανακάλυψη και την εφευρετικότητα διέθετε και μιαν εντελώς χαρισματική ικανότητα στο να καταφέρνει να διαχειρίζεται το θέμα της παρουσίασης και του πακεταρίσματος αυτών των προϊόντων με ένα τρόπο που σε έκανε να ξεχνάς τις marketing στρατηγικές παρασυρόμενος από το performing του.
Νομίζω επειδή ακριβώς μας παρουσιαζόταν ως ένα κράμα innovator, tech ψυχαναλυτή και εξομολόγου κατάφερνε να απορροφά σαν σφουγγάρι τις επιφυλάξεις μας παρουσιάζοντας καμιά φορά ακόμα και την χρυσή τεχνολογική μετριότητα ως το αναντικατάστατο που θα πετύχαινε να μας συγκλονίσει.
Ήταν βέβαια η χαρισματική του περσόνα που διέσωζε πολλές φορές ταινίες χωρίς δυνατό σενάριο if you know what I mean;-)
Και αυτό είναι που ξεχνάνε και οι περισσότεροι haters του ασκώντας του αντικαπιταλ (sic) κριτική βασιζόμενοι στις υπαρκτότατες αντιφάσεις του και τις ανθρωπιστικά σκαιότατες συνθήκες των αποκεντρωμένων εργοστασίων της Apple ανά τον κόσμο.
Σημασία έχει το πρόσωπο ως η Μεγάλη Καθυσυχαστική Αγιογραφία για την μάζα. Από τον Βελουχιώτη μέχρι τον Τσε Γκεβάρα και από τον Κένεντι μέχρι τον Ομπάμα το οποιασδήποτε απόχρωσης έργο για να κυλήσει χρειάζεται χαρισματικό πρωταγωνιστή που θα σε μαγνητίζει ασχέτως έργου και αποτελέσματος.
Αρκεί να σου δημιουργεί προσδοκία. Και την ψευδαίσθηση πως εσυ ενώνεις τις τελίτσες σχηματίζοντας τη τελική εικόνα ενώ δε κάνεις τίποτα άλλο από το να στοιχίζεσαι σαν το μικρό μυρμηγκάκι γύρω από τη Βασίλισσα.
Τουλάχιστον οι χαρισματικοί σαν τον Τζομπς κάνουν τη στοίχιση κάπως πιο ευχάριστη. Και πιο πολύχρωμη.
(αφού την iPadησε και η Αλέκα. Η οποία πρέπει να πάρει μερικά μαθήματα από τις παρακάτω εικόνες γιατί με μεταχρονολογημένες αποκαταστάσεις μονάχα δε γίνεται δουλειά;-)
σχόλια