Τα strip clubs, κοινώς στριπτιτζάδικα, έχουν βγει από το περιθώριο τα τελευταία χρόνια. Εκτός του ότι ξεπηδούν σε πολλές γειτονιές της πόλης (και όχι πια μόνο στη Συγγρού), έχουν εγκαταλείψει το στυλ παράγκας και υποδύονται τα ευρωπαϊκά: δερμάτινοι καναπέδες, φωτισμοί, μια επίφαση γκλάμουρ.
Η γενικότερη, όμως, αναβάθμιση σταματά στα παραβάν των πριβέ χώρων των περιώνυμων μαγαζιών. Εκεί ξεκινά ένας άλλος κόσμος, το αυστηρό, πανάρχαιο «πάρε-δώσε». Η στριπτιζέζ αποφασίζει αν θέλει να κάνει κάτι παραπάνω στον πελάτη που πλήρωσε γύρω στα €50 για να την πάει στα πριβέ και να χορέψει πάνω του απλώς περισσότερη ώρα απ' ό,τι θα έκανε στον απλό χορό (τρία τραγούδια, αντί για ένα).
Στον καναπέ των πριβέ, με κουρτίνες ολόγυρα για ιδιωτικότητα, ο χορός μπορεί να εξελιχθεί σε στοματικό έρωτα ή happy ending («χειρωνακτική» ικανοποίηση), ενώ μπορούν να δοθούν επαγγελματικές κάρτες και τηλέφωνα για ερωτική συνεύρεση εκτός χώρου. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η δουλειά των γυναικών παραμένει ιδιαιτέρως δύσκολη και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι τα δίκτυα εκμετάλλευσης που λυμαίνονται τους χώρους αυτούς έχουν υιοθετήσει πιο ήπιες τακτικές. Στον πριβέ χώρο, όμως, το «κορίτσι» είναι κυρία του εαυτού του, έστω λίγο, έστω για λίγο.
— Δ.Κ.
σχόλια