Τάφοι
Επίσκεψη σήμερα στο νεκροταφείο. Όση ώρα η μάνα μου έπλενε τον οικογενειακό τάφο (συνωστισμός! Κι άλλοι θείοι κι άλλες θείες θαμμένοι δίπλα στον πατέρα μου) έκανα μια βόλτα ως το φράχτη, τη ζώνη των φτωχών. Περιέργως, εδώ είχε άπλα. Πολλά ξεχασμένα μνήματα -πιθανόν άκληρων ανθρώπων, σπασμένοι σταυροί, σκουριασμένα πορτόνια. Μια χοντρή γυναικα, ηλικιωμένη, ήταν μέχρι τα γόνατα στα βάτα ενός τάφου. Άρχισε να μου μιλά, χωρίς εισαγωγές: "Εδώ είναι η κόρη μου. Έχω και γιό, αλλά τ' αγόρια παίρνουν το δρόμο τους. Απ´ αυτήν περίμενα ένα ποτήρι νερό. Με αγάπαγε το καημένο...".
Εξακολουθούσε να παραμιλάει καθώς απομακρύνθηκα.
Σκιές. Τόσες σκιές. Ακόμα κι η μάνα μου από μακρυά μου φάνηκε σα να γίνεται σιγά-σιγά μια από αυτές. Φεύγοντας, χάϊδεψε τις φωτογραφίες και τις φίλησε. Κάτι ψιθύρισε, δεν άκουσα.
Οδηγούσα δίπλα της απαρηγόρητος.
Κάναμε ότι δεν τρέχει τίποτα...
σχόλια