Ο James Franco όσο καιρό τον παρακολουθώ έχω την αίσθηση πως έχει βάλει πλώρη να γίνει ένα είδος αρσενικής Κλόε Σεβινύ. Χωρίς τη ποζάτη μελαγχολία βέβαια;-).
Τι πάει να πει αυτό; Υιοθετούμε το κέλυφος και τη μάρκετινγκ στρατηγική της εναλλακτικής όχθης, την πασπαλίζουμε με μερικά χιλιοστογραμμάρια hype φύσης, περιπλανιόμαστε μια μέσα και μια έξω από τα γνώριμα καλλιτεχνικά μας μονοπάτια, ασπαζόμαστε για όσο διαρκεί μια συνέντευξη και μια φωτογράφηση χαμηλόφωνες και unglamorous πόζες και ύστερα αφού δοξάσουμε την μούσα που μας επισκέφθηκε πουλάμε το συναρπαστικό μας πακέτο σε πανάκριβη τιμή στο glossy πολτό από τον οποίο ξεφύγαμε. Το glossy άλλωστε λυσσάει για εμβαπτισμένες στο alternative πρώην mainstream παρθένες.
Μπορεί και να τρόμαξε βέβαια από την προσπάθεια του Χόλυγουντ στην αρχή της καριέρας του να τον πουλήσει ως το νέο καυτό ζεν πρεμιέ του. Με 7 ταινίες το 2006 και 8 το 2008 και μένα θα μου έμπαιναν ψύλλοι στα αυτιά οτι με προορίζουν για νέο Κιάνου Ριβς και θα προσπαθούσα να τους την κάνω με ελαφρά είναι η αλήθεια.
Σκέφτομαι βέβαια μήπως είμαι λίγο αυστηρός και αν η αυστηρότητα αυτή με εμποδίζει να διακρίνω αν τα καλλιτεχνικά κίνητρα του αγαπητού James είναι όντως αγνά και καλλιτεχνικά επειδή πλήττει στη χολυγουντιανή συνθήκη. Τον φαντάζομαι να χασμουριέται από πένθιμη πλήξη όποτε η βίβλος της μέσης βλαχοαμερικάνας People τον συμπεριλάμβανε στους 50 πιο hot εργένηδες ενώ αυτός ήθελε να παίζει με τον γυναικωνίτη του alternative ψάχνοντας καινούριους πελάτες.
Πρέπει να ομολογήσω βέβαια πως ούτε οι εικαστικές του απόπειρες, ούτε το βιβλίο με τα διηγηματά του, ούτε το καλοσχεδιασμένο του μπες - βγες στο art-circuit, ούτε οι μουσικές του απόπειρες με τον performance artist Kalup Linzy διακρίνονταν από κάτι συγκλονιστικό.
Στην ουσία re-packaging του εαυτού του κάνει μην έχοντας ανακαλύψει ακόμα τη ουσία αυτού που θέλει να μας δώσει από όλες αυτές τις απόπειρες. Και ενώ έχει τσαλαβουτήσει μέσα σε όλα αυτά επιχειρεί και να σκηνοθετήσει. Έχει ήδη γυρίσει 2 μεγάλου μήκους οι οποίες αναμένεται να κυκλοφορήσουν οι οποίες θεματικά κινούνται σε αυτά τα arty μονοπάτια που ακολουθεί. Είναι και τα 2 biopic, το ένα με τίτλο The Broken Tower για τον μεγάλο αμερικάνο ποιητή Hart Crane και το άλλο με τον tίτλο Sal για τον ελάσσονα gay ηθοποιό και συμπρωταγωνιστή του James Dean, Sal Mineo.
Περιμένω να τα δώ για να εκφέρω γνώμη:-) Αυτό το art -project του ονόματι River πάντως που είδα στο Paris Review και το άρθρο που έγραψε για αυτό δεν μπορώ να πώ πως με συνεπήραν. Η ιδεά του Franco ήταν να ζητήσει απόσπάσματα από την ταινία του Gus Van Sant My Own Private Idaho με τον οποίο είναι φίλοι και να τα ξαναμοντάρει με τον τρόπο και το στυλ του Van Sant όπως έχει διαμορφωθεί τώρα, με μεγαλύτερης διάρκειας πλαναρίσματα και λιγότερο διάλογο.
Ο ίδιος εξηγεί το σκεπτικό του:
Gus Van Sant made My Own Private Idaho in 1990 and released it in 1991. All the dailies were on film, nothing digitized; when I heard that Gus had held on to the editor’s film rolls, I told him that I would do anything to see them. We spent two days in Portland watching as much as we could. While we were watching, we discussed how Gus’s movies have changed in the intervening decades. His films now are much more spare in story and dialogue; they involve longer takes and fewer cuts. We were naturally led to wonder what Idaho would be like if he made the film now, and Gus offered to let me make my own cut. It was overwhelming to be able to cut the raw material of my favorite film, a film that had moved me, that had helped shape me as a teenager. The only way I could justify cutting such material was to do what Gus and I had discussed: I cut it as if Gus had made it today.
Μεταμοντερνιές
;-)
bonustrack
Το 2010 φωτογραφήθηκε από τον
Terry Richardson για το drag fashion περιοδικό Candy.
Νομίζω πως είναι η καλύτερη φωτογραφησή του μέχρι τώρα;-)
σχόλια