Κάθε φορά η ίδια εικόνα. Κάθε φορά η ίδια ανυπομονησία. Πριν από την κάθε κυκλοφορία νέου προϊόντος ή συνεδρίου της Apple άνθρωποι κατασκηνώνουν στο κρύο έξω από τα καταστήματα ή τον χορό του συνεδρίου, πολλές φορές έως και μια βδομάδα πριν την πολυπόθητη κυκλοφορία. Ταξιδεύουν από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου για να δουν τον Steve Jobs στη σκηνή και να απολαύσουν το πως κλιμακώνει την ένταση μέχρι το τέλος όπου θα πει πει “there is One More Thing” και θα δείξει για πρώτη φορά τον λόγο για τον οποίο θα στηθούν στις ουρές. “Η Apple είναι σαν ναρκωτικό” είχε πει κάποτε ο Barry Adamson στην Guardian “Δεν έπρεπε να τον ονομάσουν Mac. Έπρεπε να τον ονομάσουν crack!”.
Η πλειοψηφία των χρηστών της Apple διαμορφώνουν ένα ψυχολογικό δεσμό με τα μηχανήματα τους. Και όλοι τους μοιράζονται μια αίσθηση κοινότητας. Μιας κοινότητας που θυμίζει θρησκευτική αίρεση (άλλωστε εμφανίζουν διάφορα κοινά όπως για παράδειγμα την προσήλωση σε έναν και μόνο αρχηγό), ενώ αποκαλούν τα προϊόντα της εταιρίας “παιδιά” τους ή “φίλους” τους. Ο Steve Jobs έβαλε το χέρι του στο να δημιουργήσει αυτή την έννοια της διαφορετικής κουλτούρας και κοινότητας από την παρουσίαση του πρώτου Macintosh τον Ιανουάριο του 2004. Φύτεψε μέσα στην κουλτούρα της Apple την πεποίθηση πως οι χρήστες της είναι οι καλοί που πρέπει να σώσουν τον κόσμο από την κακή Microsoft (και παλαιότερα IBM). Μια ιδέα που συνέχισε και ενίσχυσε περαιτέρω όταν επέστρεψε στην Apple με την καμπάνια “Think Different” και που παραμένει ζωντανή έως σήμερα.
Είναι αυτή η αίσθηση (σε συνδυασμό με το πόσο “ανθρώπινα” και κατανοητά είναι τα προϊόντα) που κάνει τους οπαδούς της εταιρίας να κοιμούνται στο κρύο έξω από τα καταστήματα της, να μην αποχωρίζονται τα παλιά τους μηχανήματα, να κολλάνε τα logos που έρχονται μαζί με τις συσκευές όπου μπορεί κανείς να φανταστεί, αλλά και να μην γυρνάνε να κοιτάξουν τον ανταγωνισμό.
Είναι λόγω όλων αυτών που κάθε keynote του Steve σημαίνει πως όσοι δεν είμαστε εκεί, φωνάζουμε σπίτι τους φίλους μας, στηνόμαστε μπροστά από τις τηλεοράσεις και τους Mac και καθώς μαθαίνουμε τι γίνεται γεμίζουμε δαχτυλιές τις touch οθόνες των iPhοne και iPad για να μην χάσουμε το παραμικρό tweet από εκατομμύρια άλλους στον κόσμο που κάνουν την ίδια ώρα ότι και εμείς. Και δεν είναι όμως μόνο οι χρήστες. Ακόμα και δημοσιογράφοι τεχνολογίας σε κάθε κάλεσμα της Apple φέρονται σαν να βρίσκονται σε μια συναυλία του αγαπημένου τους ροκ σταρ. Κινηματογραφούν με τα smart phones τους τα πάντα καθώς περιμένουν να ξεκινήσει το show, όπως για παράδειγμα το ότι ανοίγουν οι πόρτες (wow) και τρέχουν να προλάβουν την καλύτερη θέση που θα βρουν. Όχι γιατί θα βοηθήσει την ανταπόκρισή τους, αλλά για να είναι πιο κοντά Του. Γιατί όλο το show γίνεται για αυτόν και είναι αυτός. Σε καμία άλλη εταιρία δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που αν πεθάνει ο διευθυντής οποιασδήποτε άλλης εταιρίας, οι πελάτες του δεν θα πάνε έξω από τα καταστήματα να αφήσουν λουλούδια, κάρτες και ότι άλλο αναμνηστικό σκεφτούν.
Όλα αυτά δημιουργήθηκαν από τον Steve και αφορούσαν κατά κύριο λόγο τον ίδιο. Δεν ήταν απλώς η διορατικότητα του που τον κάνει κάτι εφάμιλλο με τον Thomas Edison της εποχής μας, ούτε μόνο το ότι άλλαξε την καθημερινότητα όλων μας. Ήταν όλα αυτά μαζί αλλά και κάτι ακόμα. Πως αντί να είναι ένας παράξενος, ακατανόητος geek, είχε την αύρα και την μαγεία ενός rock star. Συνδυασμός που κάνει ακόμα πιο αντιληπτό το πόσο αναντικατάστατος είναι και ακόμα πιο αισθητή την απουσία του.
σχόλια