Ο 21ος αιώνας θα είναι, λέγεται, ένας «queer» αιώνας. Φέτος η Γαλλία έγινε, έστω επεισοδιακά, η 15η χώρα που θεσπίζει την ισότητα στον γάμο. Στις ΗΠΑ, όπου εξακολουθεί να κυβερνά ο πιο gay friendly Πρόεδρος στην ιστορία, αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των πολιτειών που πράττουν το ίδιο. Στις πιο ανεπτυγμένες χώρες η ορατότητα διευρύνεται, η αποδοχή αυξάνεται, τα LGBT δικαιώματα ισχυροποιούνται, ανοιχτά γκέι και λεσβίες αναλαμβάνουν δημόσια αξιώματα, διαπρέπουν σε πολιτική, τέχνες, επιχειρείν. Ταυτόχρονα, πληθαίνουν τα ομόφυλα ζευγάρια που επιθυμούν βιολογικά ή υιοθετημένα παιδιά – μια νέα κοινωνική πραγματικότητα γεννιέται, με εξελίξεις που δεν φαντάζονταν καν οι εξεγερμένοι του Stonewall Inn.
#quote#
Και στην Ελλάδα; Εδώ, μετά το μεγάλο «μπαμ» των δύο προηγούμενων δεκαετιών, οπότε πολύς κόσμος «βγήκε προς τα έξω» συμβάλλοντας στη διάδοση νέων ηθών και αντιλήψεων, καθώς και στη δημιουργία μιας σύγχρονης γκέι σκηνής, παρακολουθούμε πια μάλλον αμήχανα τις εξελίξεις, πηγαίνοντας ένα βήμα μπρος, δύο πίσω. Η νομοθεσία ελάχιστα προστατεύει – το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που θα κόλαζε τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου παραπέμφθηκε στις καλένδες, με 4 διαφορετικές, πλέον, εκδοχές και τη ΝΔ να κάνει «γαργάρα» τις συγκεκριμένες αναφορές. Έχουμε, παράλληλα, τη μάλλον παγκόσμια πρωτοτυπία να διαθέτουμε Σύμφωνο Συμβίωσης μόνο για ετεροφυλόφιλους, με το ΠΑΣΟΚ να έχει πάρει πίσω τρεις φορές την προσθήκη και των γκέι ζευγαριών όταν ήταν κυβέρνηση. Ο δημόσιος λόγος πολιτικών, ιερωμένων, δημόσιων λειτουργών, δημοσιογράφων είναι συχνότατα σκοταδιστικός, σεξιστικός, φοβικός. Υπάρχει ένα ΕΣΡ-κέρβερος που λογοκρίνει με καλογερίστικο ζήλο αναφορές και σκηνές ακόμα και τόσο τρυφερά αθώες όσο ένα φιλί. «Φερμπότεν» είπε, άλλωστε, και στο διαφημιστικό σποτάκι του φετινού Athens Pride για το φιλί μεταξύ δύο κοριτσιών, κι ας μη στέρησαν τέτοια «αμαρτωλά» φιλιά τον Χρυσό Φοίνικα από τη Ζωή της Αντέλ τον Μάιο στις Κάννες. Σφυρίζει, απεναντίας, αδιάφορα όταν μεγάλα ΜΜΕ αναπαράγουν εκφράσεις και κηρύγματα μίσους. Επιπλέον, το τρίτο μεγαλύτερο κοινοβουλευτικό κόμμα είναι φόρα παρτίδα νεοναζιστικό, με σαφείς αντιομοφυλόφιλες θέσεις και καταγγελίες για επιθέσεις μελών και «συμπαθούντων» σε ανυποψίαστα θύματα μέχρι και στο Γκάζι – θύμα έπεσε μέχρι ομογενής πρώην βουλευτής, ενώ νωπά είναι ακόμα τα αίσχη έξω από το θέατρο Χυτήριο.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αναμενόμενο είναι και ο κινηματικός λόγος να είναι επίσης, κάποτε, ιδιαίτερα φορτισμένος. Όμως, ναι, η ελληνική LGBT κοινότητα έχει πολλούς λόγους να είναι ανήσυχη και οργισμένη όταν βρίσκεται έξω από την «παιδική χαρά» του στενού της κύκλου. Όχι γιατί ανάλογα προβλήματα δεν εντοπίζονται σε άλλες χώρες, ακόμα και πιο προοδευτικές, αλλά επειδή δεν αντέχονται πια η υποκρισία και η απάθεια. Η κρίση διαρκείας αποτελεί, εξάλλου, ανασταλτικό παράγοντα για το coming out, που δύσκολα συνάδει με παραμονή στην οικογενειακή εστία, τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και την απελευθέρωση ηθών και αντιλήψεων, εφόσον πάει αντάμα με τον κοινωνικό συντηρητισμό – αντίδοτα, η υιοθέτηση συμβιωτικών πρακτικών και η ενδυνάμωση της αλληλεγγύης.
Υπάρχει, επίσης, αναμφίβολα ένα έλλειμμα κουλτούρας όσον αφορά τη δημόσια παραδοχή της σεξουαλικότητάς μας και τη συζήτηση πάνω σε αυτή. Είμαστε λαός παθιάρης, γλεντζές, ηδονοθήρας, αρκεί όλα να γίνονται στα μουλωχτά, στην «πίσω αυλή». Αλλά οι κοινωνίες, οι άνθρωποι, οι νοοτροπίες αλλάζουν, εξελίσσονται, κι όλο αυτό απλώς δεν «τραβάει» άλλο. Το Athens Pride κλείνει του χρόνου «επισήμως» μία δεκαετία, ενώ ο παλμός και η μαζικότητα του 1ου Thessaloniki Pride πέρσι μέσα σε αυτές ακριβώς τις αντίξοες συνθήκες (χώρια οι κατάρες του Άνθιμου) είναι μια επιπλέον απόδειξη πως είναι καιρός πια να δούμε και να φωνάξουμε μερικά πράγματα με το όνομά τους, έστω κι αν οι καιροί δείχνουν δυσοίωνοι ή, μάλλον, ακριβώς γι' αυτό. Μπορεί, εντέλει, να υπάρχουν τόσες ομοφυλοφιλίες όσες και ομοφυλόφιλοι-ες, σημασία έχει όμως να βρούμε πού συναντιέται η επιθυμία με το κοινό αίτημα μιας δικαιότερης κοινωνίας.
Ομοφοβία
Ως τέτοια νοείται το έως και παθολογικό μίσος για τους γκέι και οι διακρίσεις σε βάρος LGBT ατόμων. Αυξημένα παρουσιάζονται τα κρούσματα στη χώρα μας, από το σχολικό bullying και τον δημόσιο λόγο μέχρι τα λειψά δικαιώματα και την ανεπαρκή νομοθεσία. Έχει βέβαια παρατηρηθεί –και όχι μόνο στην Ελλάδα– μια κατάχρηση του όρου, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται ενάντια σε οποιαδήποτε «ενοχλητική» κριτική, ακόμα κι εντός της κοινότητας. Εδώ, ωστόσο, το καταρχάς ζητούμενο είναι να υπάρξουν στοιχειώδεις νόμοι, θεσμοί και υποδομές που να αποθαρρύνουν την οriginal ομοφοβία. Κάτι επιτακτικό, καθώς αναβιώνουν μίση, στερεότυπα και προκαταλήψεις που πιστεύαμε πως είχαν περιοριστεί.
«Τα νέα παιδιά είναι όντως πιο ανοιχτόμυαλα, εξαρτάται όμως και από την παιδεία, το κοινωνικό περιβάλλον. Ανησυχητική είναι, πάντως, η διάδοση ακροδεξιών αντιλήψεων και στη νεολαία τα τελευταία χρόνια» λέει η Νέλλη Καούνη, 29 ετών, μηχανικός υπολογιστών και συντονίστρια της Colour Youth, που αριθμεί πάνω από 100 μέλη, διεκδικώντας δικαιώματα, παρέχοντας ψυχολογική στήριξη κι οργανώνοντας συναντήσεις εκπαιδευτικού ή κοινωνικοποιητικού χαρακτήρα. «Τα κυριότερα ζητήματα για γκέι έφηβους, λεσβίες και τρανς είναι το coming out και ο σχολικός εκφοβισμός» συμπληρώνει. Είναι, βέβαια, αναγκαία μια παιδεία αποδοχής της διαφορετικότητας, όπως αυτή που εκφράζει η δραστήρια Ομάδα Εκπαιδευτικών κατά της Ομοφοβίας. Λίγοι, ωστόσο, γνωρίζουν πως ήδη έχουμε οικογένειες ανοιχτά διαφορετικές και στην Ελλάδα, που μάλιστα οργανώνουν συναντήσεις και δράσεις ως Οικογένειες «Ουράνιο Τόξο». «Σκεφτείτε πώς είναι να μεγαλώνεις δίχως να βλέπεις ποτέ οικογένειες όπως η δική σου, εφόσον τα παιδικά βιβλία δείχνουν μόνο τις παραδοσιακές... Ένα σοβαρό θέμα για τα ίδια τα παιδιά αλλά και το περιβάλλον τους (φίλους, συμμαθητές, δασκάλους κ.λπ.)» λέει η 52χρονη Εύη Σπυράκη, σημειώνοντας ότι το πρώτο τους εικονογραφημένο υπό έκδοση βιβλίο θα εκτίθεται στο φετινό Athens Pride.
Έρωτας/Σχέσεις/Σεξ
Από πεποίθηση ή μόδα, οι περισσότεροι έχουν ενθουσιαστεί με την προοπτική του γάμου. Πόσο όμως μακροημερεύουν οι γκέι σχέσεις; Ο Γιώργος, 35 ετών, αναλυτής δεδομένων, κι ο Παύλος, 30, διοικητικός υπάλληλος, είναι μαζί δυο χρόνια. «Δεν συζούμε, παραμένουμε όμως μονογαμικοί. Ένα φιλικό ζευγάρι έκλεισε αισίως τα 13 φέτος... Υπάρχουν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. Λέγεται ότι οι άντρες είναι πιο επιρρεπείς στη σύναψη πολλαπλών σεξουαλικών σχέσεων. Αυτά, βέβαια, είναι γενικεύσεις... Οι γκέι γενικά δεν αγωνιούν να ολοκληρωθούν ως άτομα δημιουργώντας μια συμβατική οικογένεια, έτσι δύσκολα συμβιβάζονται με μία μακρόχρονη σχέση που δεν τους ικανοποιεί. Αρκετά ζευγάρια, ωστόσο, "ανοίγουν" τη σχέση τους, δηλαδή παραμένουν μαζί, αλλά παράλληλα ξενοπηδούν, χώρια ή από κοινού. Τα υπόλοιπα προβλήματα παραμένουν ίδια με αυτά ενός συνηθισμένου, στρέιτ ζευγαριού...» λένε. Αν θα σκέφτονταν τον γάμο; Όχι απαραίτητα, αλλά ένα Σύμφωνο Συμβίωσης θα το επιθυμούσαν.
Ο Δημήτρης κι ο Χρήστος, πάλι, 30άρηδες ιδιωτικοί υπάλληλοι και πέντε χρόνια ζεύγος, ευχαρίστως θα άλλαζαν βέρες: «Όχι γιατί οι ίδιοι δεν θεωρούμε τη σχέση μας ήδη επίσημη αλλά επειδή ένας γάμος είναι πολύ περισσότερα. Ξέρεις π.χ. ότι μπορείς να φροντίσεις τον άνθρωπό σου σε μια κακιά ώρα, ότι δεν θα πας δικαστικά με την οικογένειά του για τα κοινώς κεκτημένα, ότι μπορείς και πρέπει να του πάρεις και τα σώβρακα σε ενδεχόμενο διαζύγιο!» λένε γελώντας. «Οι πάντες γύρω μας γνωρίζουν για εμάς – γονείς, φίλοι, συνάδελφοι... Κανένα πρόβλημα. Ήμαστε, βλέπεις, εξαρχής απόλυτα ειλικρινείς και νομίζουμε πως όλοι τελικά εκτιμούν την ειλικρίνεια» συμπληρώνουν. Από την άλλη, ο Θάνος, 27, αλλάζει διαρκώς συντρόφους, τους οποίους γνωρίζει σε μπαρ, σάουνες, πάρκα, ιστότοπους, κυρίως όμως πια μέσω του grindr ή του scruss, εφαρμογές iΡhone που είναι ο τελευταίος cruising συρμός. «Με πνίγουν οι δεσμεύσεις, προτιμώ την ελευθερία μου... Αν θέλω παραπάνω στοργή, έχω τους φίλους μου!» σαρκάζει, ανατροφοδοτώντας την αιώνια κόντρα σχεσάκηδες vs. σεξομανιακοί, αν και «οι περισσότεροι αλλάζουμε στρατόπεδο, ανάλογα τη φάση» όπως εκτιμά ο 40χρονος Βαγγέλης Ψ. «Οι Έλληνες έξω οργιάζουν, στη χώρα τους όμως αντιμετωπίζουν μάλλον συντηρητικά το σεξ και την κουλτούρα γύρω από αυτό. Αν συναντηθείτε τυχαία την επόμενη μέρα, μπορεί να μη σου μιλήσουν καν. Επίσης, έξω είναι πολύ συνηθισμένες οι ανοιχτές σχέσεις, κάτι όχι σύνηθες εδώ ακόμα. Γενικά, το βασανίζουμε πολύ το θέμα» εκτιμά ο Μίρο Π., που έχει ζήσει σε πολλές χώρες.
Στον αντίποδα, ο αστικός μύθος λέει ότι οι λεσβίες είναι πιο πιστές και ότι η σχέση, άρα και ο γάμος, τις συγκινεί περισσότερο. «Εξαρτάται, υπάρχει μεγάλη διακύμανση, τα πάντα παίζουν» απαντά η Νέλλη. «Το ότι οι γυναίκες γενικά διακατεχόμαστε από την εμμονή του γάμου και της μητρότητας είναι σεξισμός καραμπινάτος... Ούτε παρθένες είμαστε, ούτε απαραίτητα μονογαμικές, και βέβαια δεν μισούμε τους άντρες!» θα πει η Χάρις Αθανασίου, 50, μέλος της ΛΟΑ, που σε αυτή την αυξημένη και για τις λεσβίες πια ορατότητα αποδίδει την έντονη, πλέον, παρουσία τους στον ακτιβισμό αλλά και στην επιχειρηματικότητα. «Θα μας βασανίζετε πολύ ακόμα με τις προκαταλήψεις σας;» παραπονιέται η 23χρονη Χριστίνα. Οι νέοι, βέβαια, ζουν την τρέλα τους και όλα μοιάζουν φτιαγμένα για εκείνους.
Τι γίνεται, όμως, με τους μεγαλύτερους; Την ανάγκη δημιουργίας «κοινόβιων ηλικιωμένων» σαν αυτά που ήδη υπάρχουν σε κάποιες χώρες του εξωτερικού, ώστε να μη μένει κανείς μόνος μεγαλώνοντας, επισημαίνει ο Νίκος Μυλωνάς, συμπληρώνοντας ότι καμία ηλικία δεν είναι απαγορευτική για τον έρωτα και τη συντροφικότητα.
Ακτιβισμός
Παρά τις (βάσιμες) γκρίνιες ότι οι Έλληνες γκέι «δεν είναι επαρκώς συνειδητοποιημένοι», υπάρχουν σήμερα δεκάδες LGBT συλλογικότητες διαφόρων αποχρώσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Πάτρα, στα Γιάννενα, στην Ξάνθη, στην Κρήτη κ.α. Σε παρεΐστικο επίπεδο οι περισσότερες, δουλειά όμως γίνεται. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι και ο εγχώριος ακτιβισμός χρειάζεται να «εκσυγχρονιστεί», να γίνει πιο πραγματιστής ή ριζοσπαστικός, ανάλογα την οπτική γωνία. Σύμφωνο ή/και γάμος, προστασία από τις διακρίσεις, ίση ηλικία συναίνεσης, στοπ στη βία και την ομοφοβία, είναι οι κύριες διεκδικήσεις.
Ο 28χρονος Τέλης Ράπτης συμμετέχει στην επιτροπή του Athens Pride, έναν θεσμό που πιστεύει ότι κυριολεκτικά αλλάζει ζωές: «Πολλά παιδιά βρίσκουν το κουράγιο και τη δύναμη να ζήσουν ελεύθερα με απαρχή αυτό το φεστιβάλ». Συμφωνεί ότι χρειάζεται να χτιστεί μια πραγματική «αίσθηση κοινότητας»: «Πολλοί σνομπάρουν το Pride γιατί πιστεύουν ότι προκαλεί... Aυτό είναι καθαρή εσωτερικευμένη ομοφοβία, όπως ότι σε όλα τα sites γνωριμιών οι κυρίαρχες φράσεις είναι "όχι θηλυπρεπείς" και "εχέμυθα και σοβαρά". Το Pride εξ ορισμού τέτοιες φοβικές φράσεις τις σμπαραλιάζει! Όταν απαλλαγούμε από τα φαλλοκρατικά στερεότυπα και αγαπήσουμε εξίσου την "κραγμένη αδερφή", τότε θα πάψουμε να είμαστε ρατσιστές με εμάς τους ίδιους» σημειώνει. Ο Ζακ Κωστόπουλος, 28 ετών, είναι οροθετικός, μέλος της Θετικής Φωνής: «Έμαθα να ζω καλά με αυτό. Ο HIV δεν είναι πια καταδίκη. Το AIDS, ειδικά στην αρχή, συσπείρωσε πράγματι την LGBT κοινότητα, αφού βασικά εκείνη έπληξε και στιγμάτισε. Πλέον είναι περισσότερο ασθένεια κοινωνική. Με το φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον το μοιράστηκα σχεδόν αμέσως και ήμουν τυχερός γιατί βρήκα στήριξη. Ναι, έχω βιώσει ρατσισμό λόγω οροθετικότητας και από γκέι, πράγμα δυστυχώς αναμενόμενο. Συνεχίζω, όμως, να αγωνίζομαι για ίσα δικαιώματα κι ελευθερίες» λέει.
Οι απειλές και οι ρατσιστικές επιθέσεις με χρυσαυγίτικο «άρωμα» απασχολούν έντονα την κοινότητα. Οι πιο πολιτικοποιημένοι πιέζουν για αναμόρφωση της αντιρατσιστικής νομοθεσίας και αναζητούν συνεργασίες με άλλες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες. «Μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε, δίχως μάλιστα να χρειαστεί να μοιάσουμε στο τέρας» πιστεύει ο Νίκος Μυλωνάς από την ΟΛΚΕ. Το τοξικό χιούμορ, πάντως, παραμένει ίδιον των γκέι, όπως διαπιστώνει κανείς τσεκάροντας σουρεάλ ιστοσελίδες, όπως οι xrysipsoli.wordpress.com, «Νεοταξικά Πουστράκια» ή «Είμαι ένας από τους χιλιάδες Έλληνες ομοφυλόφιλους εθνικιστές» (στο f/b αυτά!). Αξιοσημείωτο είναι πως αν κάποτε το κίνημα (διεθνώς) εστίαζε στη διαφορετικότητα, τώρα ομνύει μάλλον στην ομοιότητα. Όλο; Όχι δα: «Ανήκω στην queer "φράξια" και δεν θέλω να διευρύνω την έννοια του φυσιολογικού μήπως χωρέσω κι εγώ μέσα, αντίθετα διεκδικώ να σέβονται, ως έχουν, τις επιλογές μου για το σώμα και την ταυτότητά μου» έγραφε τις προάλλες μια κοπέλα σε διαδικτυακή συζήτηση. «Πραγματική απελευθέρωση σημαίνει να προσπερνάς κάθε κανονικότητα» επιμένει άλλος, «λοξός» φίλος.
Το τρανς κομμάτι της κοινότητας, πάλι, έχει πιο άμεσες ανάγκες, καθώς χτυπήθηκε ιδιαίτερα από την κρίση: «Βρεθήκαμε πιο εκτεθειμένες, όντας πιο ευάλωτα άτομα και με λιγότερες ευκαιρίες. Αρκετές έχουν πρόβλημα επιβίωσης κανονικά, εφόσον η μεγάλη πλειονότητα ζει από το πεζοδρόμιο, χώρια τα εξώδικα... Επιπλέον, απουσιάζει, συνήθως, η στήριξη από την οικογένεια. Οπότε, χρειαζόμαστε ασφαλιστική κάλυψη αλλά και αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Θες π.χ. να νοικιάσεις ένα σπίτι ή να πας στην εφορία (γιατί εκεί μόνο είμαστε πολίτες γι' αυτούς) και περνάς ένα τύπου λαϊκό δικαστήριο για να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας! Ευτυχώς, πρόσφατα το σωματείο μας πέτυχε να περάσει σε νομοθεσία για τις διακρίσεις την ταυτότητα φύλου, μια σπουδαία εξέλιξη» λέει η Άννα Κουρουπού, μέλος του ΣΥΔ. Όσο για το πεζοδρόμιο, «μακάρι να ήταν επιλογή, αλλά είναι δυστυχώς ανάγκη». Η Άννα μιλάει και γι' αυτά στο βιβλίο Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά; (Ποταμός, 2011). Επίσης αρθρογραφεί στο protagon.gr.
Rainbow business
Καφέ, μπαρ, κλαμπ, σάουνες, ιστότοποι, βιβλιοπωλεία αλλά και ξενοδοχεία, εστιατόρια, γυμναστήρια, καταστήματα ένδυσης, ταξιδιωτικά γραφεία, φεστιβάλ... Σε χώρες που είναι πιο μπροστά η LGBT επιχειρηματικότητα ακμάζει. Στην Ελλάδα, πάνω που άγγιξε τα δυτικοευρωπαϊκά στάνταρ, ήρθε η οικονομική δυσπραγία, την οποία προσπαθεί φιλότιμα να αντιμετωπίσει.
Ο Πάουλο Ντάνιελ, 33 ετών, ήρθε από την Πολωνία και το 2008 άνοιξε το Fcuk club στο Γκάζι. «Στην αρχή ήταν κάπως δύσκολα, εφόσον το αντικείμενο είναι ιδιαίτερο και κάπως παρεξηγημένο, συν η έλλειψη υποστήριξης και η γνωστή γραφειοκρατία... Υπήρξα όμως εξαρχής απόλυτα ειλικρινής απέναντι στην πελατεία μου. Το να απευθύνομαι σε γκέι "κρύβοντας" την ταυτότητα του μαγαζιού δεν το βρίσκω τίμιο. Γι' αυτό υπάρχει η rainbow σημαία απέξω. Ομοίως διαφημίζω άφοβα τα κάπως τολμηρά για τα ελληνικά δεδομένα σόου. Tώρα, το ότι κάποια άλλα γκέι μαγαζιά το κρύβουν, το βρίσκω ακατανόητο και προσβλητικό, κυρίως για τα ίδια. Αν δεν υποστηρίξουμε εαυτούς, ας μην περιμένουμε καμιά αποδοχή» πιστεύει. Βρίσκει σχετικά ικανοποιητική την αθηναϊκή γκέι σκηνή, τον ανησυχούν όμως τα αυξημένα κρούσματα ομοφοβίας που αποθαρρύνουν και τους ξένους επισκέπτες, ενώ θα επιθυμούσε κέντρα συμβουλευτικής και υποστήριξης.
«Οι περισσότεροι μη γκέι επιχειρηματίες σε κοιτάνε έκπληκτοι όταν τους προσεγγίζεις. Δεν έχουν εξοικειωθεί μαζί μας ακόμα. Η κρίση έπληξε πολλές LGBT επιχειρήσεις, ενώ η πρωτεύουσα δεν τραβάει πια τουρίστες. Τα μαγαζιά που το έχουν "κρυφό καμάρι" είναι κυρίως όσα έχουν επίσης στρέιτ κοινό και φοβούνται μην το χάσουν. Η γκέι σκηνή στερείται αρκετών πραγμάτων, ενώ απουσιάζει η δυναμική της αγοράς που θα τη στήριζε. Πολλοί προτιμούν να κλείνονται επί μήνες σπίτι και ύστερα να πετάγονται 4-5 μέρες στο Βερολίνο, το Παρίσι ή το Λονδίνο ώστε να απολαύσουν ό,τι δεν θα έβρισκαν ή δεν θα έκαναν εδώ» λέει ο 31χρονος Ανδρέας Ιωαννίδης (Ροζ Καφενείο, gayworld.gr).
«Ήμουν πολλά χρόνια στην Αυστραλία, όπου οι διαχωριστικές γραμμές γκέι/στρέιτ είναι ανύπαρκτες στον επιχειρηματικό κλάδο» λέει ο 40χρονος Τόνι Τζουμάκας, ιδιοκτήτης μέχρι πέρσι του Mybar. Κατανοεί την πρακτική κάποιων μαγαζιών να μη θέλουν να χαρακτηριστούν, πλην όμως διαφωνεί. Θεωρεί αναγκαίο ένα πραγματικό «γκέι χωριό» στην Αθήνα με κάθε είδους καταστήματα και υπηρεσίες, όπως το Σόχο: «Όσο κι αν φαντάζει γκετοποίηση, είναι ουσιαστικά το βήμα που δεν μπορείς να αγνοήσεις πριν από το επόμενο, που είναι η αρμονική συνύπαρξη όλων... Οι γκέι επιχειρηματίες παίζουν απλώς με τους κανόνες του παιχνιδιού» καταλήγει.
σχόλια