Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90, εμείς που μέναμε τότε στο Παγκράτι, είδαμε τη γειτονιά να γεμίζει αιγυπτιώτες, μαγαζιά με άρτζι-μπούρτζι αργιλέδες, πουφ, παπύρους με το προφίλ της Κλεοπάτρας, φυλακτά με την παλάμη της Φατιμά, ματάκια για το γούρι και αρωματικά καπνά στριμώχτηκαν ανάμεσα στους παλιούς φούρνους και τις Έβγες, οριεντάλ επιπλοποιείες με όλες τις λουδοβίκειες υπερβολές στο πιο χρυσαφί τους παρεμβλήθηκαν ανάμεσα στα σουβλατζίδικα και τα παλιά ζαχαροπλαστεία, στο δρόμο άκουγες μπόλικο το βαθύ, λαφυγγικό σαν στεναγμό «χ» μιας νότιας, ηλιόλουστης προφοράς μέσα στο χειμώνα.
Egypttown δεν γίναμε ποτέ, όμως, όταν μετά τις κούνιες στο Άλσος επέστρεφα τον μωρό γιό μου στο σπίτι, με τραβούσε σαν διακτινισμός στο Νείλο το λιγωτικό άρωμα του αργιλέ, μήλο και καπνός και μπαχάρια, να ξεχύνονται από τον καφενέ Al Tahrir του κυρίου Μίμη, που δεν έχει τίποτα από Μίμη αλλά έτσι θέλησε να το αλλάξει, μπας, ίσως και προσαρμοστεί ευκολότερα στην ολίγο ψηλομύτικη, κάτω αστική γειτονιά του Παγκρατίου.
Άμα πεινάσεις, εδώ θα δοκιμάσεις την πιο αληθινή, την πιο σπιτίσια, την πιο φρέσκια γεύση της Αιγύπτου.
Ανάμεσα στις τελευταίες γκραν-νταμ της γειτονιάς και σε ένα κλασικό παλιό καφενείο, ο κύριος Μίμης περιθάλπτει από τότε τον καημό του ξενιτεμένου, άνδρες μόνο, που ξεφορτώνουν άλλη μια δύσκολη μέρα, με ένα τσάι κι έναν shisha (ο αργιλές στη γλώσσα του), παρακολουθώντας τα τελευταία βιντεκλίπ της πατρίδας, όλα τραγουδισμένα από ζουμερά, φανταχτερά αντίτυπα της Μπιγιονσέ.
Ντεκόρ μινιμάλ αλουμινένιας καρέκλας, πουφ, ένα ηλιοβασίλεμα α λα Έλενα Ναθαναήλ από τα '70'ς να φωτίζει τον τοίχο κι ένα παταράκι με θέα στις παθιασμένες παρτίδες τάβλι και ντάμας που εξελίσσονται στο ισόγειο.
Εδώ, μόνη γυναίκα ανάμεσα στους πιο ευγενείς, ποιητικούς, αθώους και σεμνούς άνδρες του Μαγκρέμπ, έμαθα στο γιο μου να πίνει γλυκερό χυμό γουάφας, αυτό το μαγικό φρούτο, κάτι μεταξύ αχλάδι και παράδεισο, ακούγοντας τα νέα της Αλεξάνδρειας και μιας Αιγύπτου που πάσχιζε ν'αλλάξει τη μοίρα της, από τον κύριο Μίμη. Ο οποίος έκλεινε νωρίς το μαγαζάκι του και μαζευόταν στην οικογένεια.
Ύστερα, η γειτονιά έγινε ξανά της μόδας. Στέκια πολλά και κομψά τριγύρω, να κι ένα θέατρο απέναντι και καλλιτέχνες και εναλλακτικοί και διάσημοι και κόσμος πολύς ως το τέλος της νύχτας. Ο Ισμαήλ, μη σε ξεγελάει το σκούρο μελαμψό και τον πάρεις για αφρικάνο, η Αίγυπτος σκουραίνει το δέρμα στο Νότο της, αντικαθιστά το αφεντικό στη νυχτερινή βάρδια που πια έχει εμπλουτιστεί και με ένα ελληνικότατο κοινό, αυτό που χύνεται με τις ώρες στους καναπέδες-σαν-από-αίθουσα-αναμονής-οδοντιατρείου στο πατάρι, παρέα με δεκάδες μπύρες της απολύτου χαλάρωσης.
Και βέβαια, δεν σου γράφω για να σε φέρω ως εδώ για μια μπύρα. Αλλά γιατί άμα πεινάσεις, εδώ θα δοκιμάσεις την πιο αληθινή, την πιο σπιτίσια, την πιο φρέσκια γεύση της Αιγύπτου. Το φαγάκι σου μαγειρεύεται στο μικροσκοπικό κουζινάκι πίσω από το ψυγείο, στους απολύτως ραχάτ ρυθμούς που αγαπούν οι χώρες κάτω από τη Μεσόγειο, ζεστές καυτές πίτες που θα γεμίσεις με φελάφελ, ελιές, χούμους και αγγουροντομάτα, λεπτά μοσχαρίσια λουκανικάκια με άρωμα των πιο γλυκών μπαχαρικών, σοταρισμένο ιδανικά συκώτι, και τα νοστιμότερα φούλια (τα αιγυπτιακά κουκιά) ωραία χυλωμένα, με άρωμα κύμινου και ζωντανή ντομάτα.
*Αλ Ταχρίρ, Αρχελάου 14, Παγκράτι, 210 7243141
σχόλια