- Μένω στο Παγκράτι, μάλλον. Λίγο πιο πάνω απ' τη πλατεία Προσκόπων, στο Ίδρυμα Ερευνών, εκεί που οι Παγκρατιώτες δεν το λένε Παγκράτι, εκεί που στις αγγελίες σπιτιών θα το βρεις και «Στάδιο», θα το βρεις και «Χίλτον». Eίναι απ' τις περιοχές που απλώς προσπερνά κανείς, ανεβαίνοντας προς Καισαριανή ή Βύρωνα, που δεν σκέφτεται τι υπάρχει πίσω απ' τις πολυκατοικίες της Βασ. Κωνσταντίνου, που δεν φαντάζεται τη ζωή του εκεί.
Το αγαπημένο μου σύνθημα στους τοίχους της γειτονιάς μου είναι «Οι άνθρωποι δίνουν περισσότερη σημασία στο φεύγω παρά στο έρχομαι». Sad but true, αλλά κάθε φορά που περνάω από κει σκέφτομαι πόσο σημαντικό πρέπει κάνουμε το ενδιάμεσο του «έρχομαι» και του «φεύγω».
- Είμαι νέα άφιξη εδώ, 2 χρόνια περίπου, αλλά νιώθω ότι βρήκα τη γωνιά μου στο κέντρο της πόλης.
- Ψιλοτυχαία βρέθηκα, για μια συγκατοίκηση, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει η πλατεία Προσκόπων, αλλά μετά μου άρεσε η φάση της περιοχής και το πόσο βολική είναι. Έτσι, και το επόμενο σπίτι μου πάλι εδώ τριγύρω ήταν. Σιγά-σιγά η «βόλεψη» έγινε αγάπη για τους αδιάφορους δρόμους της και τα ενδιαφέροντα μαγαζιά της. Φωτογραφίζοντας ξανά και ξανά τις ίδιες γωνιές κατάλαβα πόσο ταιριάζω με τις συμμετρίες της.
- Γάτες. Έχουμε πολλές γάτες. Υπάρχει και ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που φημολογείται ότι ζουν γύρω στις 100 γάτες, αλλά ήρθαν κάτι Αγγλίδες ακτιβίστριες και τις στείρωσαν. «Λευτεριά στις μπλαζέ γάτες του Παγκρατιού» γράφουν οι δρόμοι της γειτονιάς πια, ανάμεσα στα ρομαντικο-αναρχικά συνθήματα.
- Μου αρέσει να διασχίζω την Ευτυχίδου και να καταλήγω στον λόφο του Αρδηττού με τον σκύλο μου, όταν νυχτώνει, απ' όπου βλέπεις την Ακρόπολη, τη Βουλή, τον Λυκαβηττό, το Καλλιμάρμαρο και το Ζάππειο με μια βόλτα – όλους τους λόγους που έχεις επιλέξει να μένεις σ' αυτήν την πόλη. Εκεί, σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο του λόφου, η πόλη μοιάζει τόσο μικρή, τα προβλήματά της συρρικνώνονται, οι αποστάσεις της μηδενίζονται και τότε, για λίγα δευτερόλεπτα, ξεχνάς τα θέματά σου, τον εαυτό σου τον ίδιο αλλά και το Παγκράτι.
- Για καφέ στο Chelsea και ποτό στην οδό Αρχελάου και στο Pink Freud, Κυριακές στο Αερόστατο, ταινίες στο Πτι Παλαί και το καλοκαίρι στον Όασις, φαγητό στο Μαύρο Πρόβατο, στις Πλειάδες για βιβλία, θέατρο στο Scrow – γενικά, όλα τα 'χουμε. Περνάνε Σαββατοκύριακα που πια δεν φεύγω απ' το Παγκράτι. Μαζεύω τους φίλους εδώ, αλλά τους συναντώ και στο άσχετο. Θα γίνουμε Μανχάταν εδώ μια μέρα, να μου το θυμηθείτε.
- Κάνοντας βόλτα στις πυκνοδομημένες ανηφόρες πίσω από το άλσος, εκεί που θα περίμενες την τσιμεντίλα να σε πνίγει, ξαφνικά νιώθεις άνετα, νιώθεις ήρεμα, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Η γκρίζα ατονία των απρόσωπων πολυκατοικιών που κρύβουν πολύχρωμα διαμερίσματα και η ησυχία των ακάλυπτων χώρων σε πνίγουν στη μελαγχολία. Αυτό είναι το (κάτω) Παγκράτι.
- Ιδιαίτερη αρχιτεκτονική δεν έχουμε. Δεν έχουμε νεοκλασικά, μονοκατοικίες, σύγχρονα οικοδομήματα ή, γενικότερα, μια ταυτότητα. Παραμένουμε ινκόγκνιτο σε μια μεσοαστική γειτονιά, με μεσοαστικές εισόδους πολυκατοικιών, άβαφτων απ' το '70, πέρασμα για πολλούς που μένουν πιο πάνω.
- Το αγαπημένο μου σύνθημα στους τοίχους της γειτονιάς μου είναι «Οι άνθρωποι δίνουν περισσότερη σημασία στο φεύγω παρά στο έρχομαι». Sad but true, αλλά κάθε φορά που περνάω από κει σκέφτομαι πόσο σημαντικό πρέπει κάνουμε το ενδιάμεσο του «έρχομαι» και του «φεύγω».
- Προσωπικά δεν έχω βιώσει κάποιο δυσάρεστο γεγονός, αλλά το περιστατικό των παιδιών που δέχτηκαν επίθεση από ακροδεξιούς, λίγο πιο πάνω, στην πλατεία Βαρνάβα, με είχε σοκάρει ιδιαίτερα. Στις γειτονιές θα 'πρεπε νιώθεις και να είσαι πιο προστατευμένος, ή έτσι νόμιζα.
- Έχουμε κρύψει με μαεστρία πίσω κάτι από άχαρες πολυκατοικίες μια χαριτωμένη πλατεία, την πλατεία Μεσολογίου, με την Τούλα την Εκλεκτούλα, που έχει παγωτό μουστάρδα και ωραία μεζεδοπωλεία για άραγμα το καλοκαίρι.
- Περπατώντας στο Βατραχονήσι θα συναντήσεις την κυρία Δέσποινα με τα σκυλιά της. Βοηθάει και μαζεύει τα αδέσποτα αυτά τετράποδα και μπορεί να σου μιλάει ώρες γι' αυτό, αλλά τα μάτια της λάμπουν μόλις της πεις ότι και ο δικός σου σκύλος είναι ημίαιμος. Σε παίρνει αγκαλιά και σου λέει πως είσαι άνθρωπος και το μόνο που θέλεις τότε είναι να υιοθετήσεις τα αδέσποτα όλου του κόσμου.
- Το άλσος του Παγκρατίου φαίνεται λίγο άρρωστο. Έχει ζωή και όμορφο φως τα πρωινά για να πιεις τον καφέ σου μέσα στα δέντρα, αλλά είναι βρόμικο το καημένο και πολύ κουρασμένο. Είναι από το 1908 εκεί, άλλωστε.
Info: Ο Κωνσταντίνος είναι art director στη διαφημιστική Redirect και εργάζεται παράλληλα ως freelance designer, advisor σε start-ups, κάνει web-comics και συντηρεί 3 tumblr.
σχόλια