Φρικάρω πια όταν ακούω τον εαυτό μου να λέει μεγάλα λόγια, αλλά όσο κι αν μού βουλώνω το στόμα, όλο κάποια στομφώδης μαλακία ξεφεύγει. Όχι μαλακία ακριβώς, γιατί δεν λέω ψέμματα συνήθως, απλώς ο τρόπος είναι πάντα κάπως, κάτι θέλει να αποδείξει, να δείξει, ενώ το αίσθημα από μόνο του θα έφτανε και θα περίσσευε. Εφόσον μπορούσα να το εκφράσω απλά.
Έτσι, έχω φτάσει στο ακριβώς αντίθετο: αποκρύπτω και πράγματα που συνέβησαν ακριβώς έτσι όπως μού 'ρχεται να τα πώ, από φόβο μήπως φανούν μπαρόκ και φτιαχτά.
Όμως, όντως, αυτό το τραγούδι, το άκουσα αν όχι χιλιάδες, εκατοντάδες φορές, στο αυτοκίνητο, διασχίζοντας την Ευρώπη, πολύ πεσμένος, σε ένα ταξίδι πολύ παράξενο, αλλά τελικά ιαματικό, που δεν είχε σκοπό- πέρα απ΄το κάψιμο της ανοικονόμητης εκείνης φάσης.
Υποθέτω κάτι ερωτικό θα έπαιζε (μαντεύω χρονολογικά τι θα μπορεί να ήταν, αλλά δεν είμαι και σίγουρος, lol), γιατί θυμάμαι ότι πάντα κλαψούριζα κάπως κάθε που με τη θανατερή φωνή του ο Neil Hannon έλεγε:
You must go and I must set you free'Cause only that will bring you back to me
Μπορεί να ξέχασα εκείνους τους έρωτες, όμως αυτούς τους στίχους τούς πιστεύω ακόμα.
Σ.Τσ.
