Το πιο ωραίο διάλειμμα στο machismo του ραπ, ήταν αυτά τα παιδιά που χάθηκαν μετά. Είχαν χιούμορ, θετικότητα και πρώτη φορά μαύροι καλλιτέχνες έδειξαν μια γυμνασιακή, politically correct, σχεδόν φλώρικη πλευρά. Είχαν όμως και κομψευόμενα σάμπλινγκ, κι ένα αέρα χιψτέριας, πριν γίνει ο όρος μόδα, που μ΄άρεσαν πολύ, γιατί οι Public Enemy δεν ήταν και για χόρταση στη Κυψέλη (στο Πέραμα απ΄ό,τι φάνηκε ήταν).
Υποτίθεται ήθελαν να συνδυάσουν την ευφορία και τις αγαπούλες της flower power με τη ζωή στα γκέτο -πράγμα ακατόρθωτο, γι αυτό και διάττον. Άφησαν όμως ένα εργάκι καλό, που δεν έμοιαζε με τίποτα προηγούμενο και δημιούργησε ένα μικροσυρμό, επίσης σύντομο, με Jungle Brothers, Monie Love, PM Dawn και διάφορους τέτοιους.
Υπογείως, αυτός ο συρμός, έχει πολλά να κάνει με τον πρώιμο Spike Lee.
Aπό τα LP που κυριολεκτικά είχα λιώσει.
