Όσο κι άν φαίνεται χαζό, ο επαρχιωτισμός, ως αισθητική κατηγορία, μου φάνηκε ότι είχε μοντέρνο ψαχνό όταν είδα σε κλιπάκια τύπου Tennessee των Arrested Development μια δίχως απολογίες "επιστροφή στις ρίζες". Σκέφτηκα, ότι θάταν ωραία μαγκιά να πεις και να κάνεις κάτι σύγχρονο, χωρίς να το κουνήσεις ρούπι από εκεί που γεννήθηκες. Αλλά ο σπόρος είχε πέσει παλιότερα. Από τον Ντύλαν Τόμας- το ουαλλικό χωριό του, το Γαλατόδασος, και τα ληθαργικά απογεύματα στην παμπ.
Αναρρωτιέμαι, αν η "επαρχιακότητα" μ΄αρέσει επειδή έχει την μελαγχολία του αποτραβηγμένου, ή επειδή μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Ή και τα δυό μαζί. Δεν έχω ιδέα. Εκτός από μελαγχολία πάντως, βρίσκω ότι έχει και πολλά άλλα χαρακτηριστικά: Μαγκιά, όπως προείπα (με τις απαραίτητες τερατογενέσεις). Ιδιωματικότητα. Υπερήφανο ήθος. Την τόλμη τού φυγόκεντρου.
Το να φεύγεις από εκεί που είναι η δράση (τη μεγάλη πόλη), από επιλογή κι όχι από ήττα, προϋποθέτει κάποια πίστη στη δράση που έχεις μέσα σου. Και κάποιο πείσμα.
―Σ.Τσ.
