Τώρα ίσως φαίνεται αφελής nostalgia, αλλά κάποτε έτσι θέλαμε να είναι τα κλαμπ. Το προσπαθούσαμε ― τουλάχιστον στον τομέα του κιτς. Λίγο πριν την μετεωρική άνοδο του ντιζάιν, αυτά τα σκηνικά που συνδύαζαν Μπρονξ και «Όμορφη Πόλη», τους κάγκουρες του Δαλιανίδη με το μαύρο μπιτ, ήταν περίπου τα σκηνικά που έζησα κι εγώ. Και περιέργως δεν τα νοσταλγώ καθόλου. Κανείς που χόρεψε το All niight long δεν είδε χαΐρι στην Αθήνα, μεγαλώσανε όλοι πικροί και ψευτοποιητικοί, με μάτια θολά και πολλά τσιγάρα, με ένα κινηματογράφο μπερδεμένο που δεν κατάφερε ποτέ να χύσει (πλην της Ευδοκίας) και μια μουσική κλαψιάρα που η χαρά της έμοιαζε με έξοδο πολιορκημένου.
Αλλά τότε, δεν τα ήξερα αυτά. Και αυτό το κλιπ με έστελνε κανονικά σε αυτό που νόμιζα ντόλτσε βίτα.
―Σ.Τσ.
