Εντάξει, η Κέητ δεν παίζεται. Ποτέ δεν παιζόταν. Ένας φίλος που είχε γυρίσει από σπουδές στην Αγγλία, μού εφερε τους δίσκους της και πέρασα τη δέουσα φάση. Αρέσει στις αδερφές, αλλά προσωπικά δεν βρίσκω καθόλου camp την θεατρικότητά της. Δεν εκπέμπει κάτι εξωφρενικό, αλλά κάτι ποιητικό: πλήρη ελευθερία, αδιαπραγμάτευτη. Εννοώ, βλέπεις έναν άνθρωπο που κάνει κουμάντο στη ζωή και τα μέσα του, διαχειρίζεται αυτή τη μυστήρια ορμή που λέγεται καλλιτεχνικό ένστικτο, όχι όπως είδε ότι κάνουν οι άλλοι, αλλά όπως της έρχεται, θεότρελλα― ιδιοφυώς.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό το κλιπ μού λέει: Άκου τον εαυτό σου και κάνε ό,τι θέλεις (προϋπόθεση: ο εαυτός σου να έχει κάτι να πει...).
―Σ.Τσ.
