Η παραπάνω ταινία αρχικά προοριζόταν να παιχτεί μεταξύ των δύο πράξεων της όπερας Relâche του Francis Picabia. Το σενάριο γράφτηκε από τον ίδιο τον Picabia σ' ένα φύλλο χαρτιού, ενώ απολάμβανε το δείπνο του στο περήφημο Maxim στο Παρίσι και το έστειλε στο Clair για να το σκηνοθετήσει. Ο René Clair με τη σειρά του προσπάθησε μέσα στα 20 λεπτά της ταινίας να δημιουργήσει "καθαρό κινηματογράφο", δοκιμάζοντας με την υπερκινητική και αδέσμευτη καμερά του όλα τα γνωστά κινηματογραφικά τεχνάσματα της εποχής: αργή και γρήγορη κίνηση, διαίρεση της οθόνης, υπερθέσεις ακόμα και ανάποδα γυρίσματα. Η κινηματογραφική ευρηματικότητα του Clair είχε σαν αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα η συγκεκριμένη ταινία να διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου.
Πιστός στο ντανταιστικό πνεύμα της εποχής ο Clair δημιουργεί μια σειρά εντυπωσιακών εικόνων που φαίνεται να απαιτούν εξηγήσεις για το λόγο υπαρξής τους, αλλά παραμένουν μέχρι τέλους εξωφρενικά -συχνά ξεκαρδιστικά- ασαφείς. Η ταινία χρησιμεύει επίσης και ως πορτρέτο της παρισινής avant-garde σκηνής των αρχών της δεκαετίας του '20. Ο Picabia και ο Erik Satie είναι οι πρωταγωνιστές στη σκηνή με το κανόνι ενώ σε μια άλλη σκηνή ο Marcel Duchamp και ο Man Ray παίζουν σκάκι σε μια παριζιάνικη ταράτσα.
