Το σινεμά του Bela Tarr είναι το σινεμά της επανάληψης, της κίνησης και του ρυθμού, της σιωπής και του ήχου, της μουσικής και της ακινησίας.
Σε όλες του τις ταινίες μπορούμε να ανακαλύψουμε τα ίδια οπτικά μοτίβα. Διαφορετικοί χαρακτήρες που επαναλαμβάνουν σε διαφορετικές ταινίες τις ίδιες πράξεις. Ένας άνθρωπος που κοιτάει μέσα από ένα παράθυρο. Ένας άνθρωπος που χορεύει και φιλάει κάποιον. Ένας άνθρωπος που περπατάει μέσα από τον αέρα και τη λάσπη μέχρι το τέλος του χρόνου. Ένας άνθρωπος που βρίσκει σε ένα ζώο την ουσία που τον κάνει άνθρωπο. Ένας άνθρωπος που γδύνεται ή είναι γυμνός. Ένας άνθρωπος που στέκεται ακίνητος περιμένοντας το τέλος. Ένας άνθρωπος που τρώει για να μείνει ζωντανός ή ένας άνθρωπος που πίνει για να ξεχάσει. Ένας άνθρωπος που κλείνει πόρτες και παράθυρα, προστατεύοντας την ίδια την εικόνα και εγκλωβίζοντας τους χαρακτήρες του αλλά και τους θεατές (που τώρα πια γίνονται το ίδιο) στο απόλυτο σκοτάδι.
