Ο σκηνοθέτης Rodney Lucas εικονογραφεί τη ζωή και το θάνατο στην περιοχή του South Side όπου μεγάλωσε, στο Σικάγο, σε ένα ντοκιμαντέρ το οποίο φέρνει στο προσκήνιο την μάχη της περιοχής ενάντια στη βία και την εγκληματηκότητα.
Χρησιμοποιώντας τις φωνές των ακτιβιστών και των πρωταθλητών της περιοχής, ο Lucas χαρακτηρίζει το έργο του ως «μία αποκατάσταση της μαύρης αφήγησης». Αναθέτει την καρδιά της ταινίας του στους κατοίκους που συχνά έπρεπε να ανεχτούν τις εξευτελιστικές αφηγήσεις που έχουν διατυπωθεί από τα μήντια σχετικά με τη γειτονιά τους.
Ο Lucas ο οποίος συνεργάστηκε με τους Kassim Norris και Brenton Oechsle, στην διεύθυνση φωτογραφίας, προσπάθησε να παρουσιάσει με δημιουργικό τρόπο «την ευαίσθητη αγριότητα που κάνει τους Southsiders μια από τις πιο ανθεκτικές "φυλές" στην καταπολέμηση της συστηματικής καταπίεσης» εξηγεί ο ίδιος.
Η ηχητική αφήγηση γίνεται σε στυλ ποπ και συνοδεύεται με πλάνα που από τη μία δείχνουν εγκαταλελειμμένα μαγαζιά και από την άλλη γεμάτα κόσμο κουρεία. Από μια δείχνει μια λουσάτη Mercedez Benz και από την άλλη μια ταπεινή τοπική εκκλησία.
Ο πολυτάλαντος δημιουργός, δίνει περήφανα στον εαυτό του τον τίτλο του "Σκηνοθέτη, Παραγωγού και Επιστάτη" αφού στα χρόνια που ήταν άστεγος στη Νέα Υόρκη δούλευε ως επιστάτης σε τουαλέτες.
Ο Lucas έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ενδυνάμωση υποβαθμισμένων κοινοτήτων με το να τις παρουσιάζει με ευαισθησία. Όπως λέει και ο ίδιος: «όντας παιδί αυτής της γειτονιάς, το "Southside Forever" είναι η ψυχή μου αποτυπωμένη σε φιλμ».
Ο ρυθμός και ο τόνος της ταινίας οφείλεται στην εκτενή καριέρα του Lucas ως ράπερ (σ.σ. εμφανίζεται με το ψευδώνυμο F.Stokes) η οποία μπορεί να συγκριθεί με αυτές θρυλικών καλλιτεχνών στο χώρο της ραπ, όπως των Nas, Mos Def, Pusha T και Ghostface Killah.
Μια ωδή στο «μαύρο» Σικάγο, γραμμένη από τον Lucas, απογειώνει τις τελευταίες σκηνές της ταινίας.
